အဆိပ္ပင္ ေရေလာင္းၾကသူမ်ား

မီးေလး ရင္ထဲ ခံစားေနရတာ တခုရွိတယ္... ကုိယ့္ကုိယ္ကိုလည္း ေက်နပ္အားရမႈ မရွိဘူး၊ ကိုယ္တဦးတည္း လုပ္ရံုနဲ႕လည္း ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူး... ကုိယ္တဦးတည္းသာ လုပ္လို႕ရမယ္ဆိုရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႕လည္း ေတြးမိတယ္... ဒါေၾကာင့္ စာဖတ္သူေတြနဲ႕ မီးေလး ေဆြးေႏြးဖို႕ ဒီပို႕စ္ေလးကို ေရးသားတင္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္...

မီးေလး ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ hardware ေတြ networking ေတြ တက္ျဖစ္ေနေတာ့ ေန႕တိုင္းလို ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ ျဖစ္ေနပါတယ္... ေန႕တိုင္းေရာက္ျဖစ္လုိ႕လည္း ဒီအျဖစ္ေတြ ျမင္ေနရတာေပါ့... မီးပြိဳင့္ေတြ၊ ကားမွတ္တိုင္ေတြ၊ လက္ဘက္ရည္ ဆိုင္ေရွ႕ေတြမွာ ကေလးေတြ ေတာင္းရမ္းေနတဲ့ ကိစၥပါ... ၿပီးေတာ့ လူႀကီးေတြ၊ ကေလးတြဲေလာင္းနဲ႕ မိခင္ေတြ၊ ဘုန္းႀကီး၊ သီလရွင္ေတြ စံုလို႕ပါပဲ... ဒါေတြက မျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥေတြပါ... ၿပီးေတာ့ မီးေလး တအားမုန္းတယ္... သူတို႕ ဘ၀ေပးအေျခအေန ဘယ္လိုပင္ ရွိေစကာမူ အားမေလ်ာ့တန္း ရုန္းကန္မွသာ ဒီဘ၀က ကၽြတ္မွာ မဟုတ္လား... ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ မရွိတဲ့ လူငယ္ေတြ ျမင္ရတာ ၀မ္းနည္းစရာပါ....

သူတို႕အရြယ္ ငယ္ပါေသးတယ္... မီးပြိဳင့္မွာ ကားရပ္တာနဲ႕ ထိုင္ရွိခိုးၿပီး ေတာင္းေနတာ အမ်ားဆံုးေတြ႕ရတာက ရန္ကင္းစင္တာ ေစ်းေကြ႕မီးပြိဳင့္နဲ႕ တာေမြ အ၀ိုင္း မီးပြိဳင့္မွာပါ... မီးေလး တခါမွ သူတို႕ကို ပိုက္ဆံ မေပးဘူး... ကိုယ္ေပးလိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံ သူတို႕ကို အဆိပ္ပင္ ေရေလာင္းသလို ျဖစ္လို႕... ေပးတဲ့သူေတြျမင္ရင္ အရမ္းေဒါသ ထြက္တယ္... ရမွန္းသိေတာ့ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူး... ဘယ္သူ႕ဘ၀ အညႊန္႕တံုးလဲ... သူတို႕ ဘ၀ပဲ အညႊန္႕တံုးတာေလ... ေပးတဲ့သူေတြက သူတို႕ေပးလိုက္လို႕ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ဆင္းလဲ မဆင္းရဲသြားဘူး... တကယ္တန္း ထိခိုက္နစ္နာသြားတာက သူတို႕ေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္... စိတ္ဓာတ္ ပ်က္စီးသြားရင္ ဘာနဲ႕မွ အစားထိုးလို႕ မရဘူး...

တခါက မီးေလး သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အေဖ အျပင္သြားရင္း အဲလိုပဲ မီးပြိဳင့္မွာၾကံဳတယ္... မီးေလး သူငယ္ခ်င္းအေဖက မင္းကို လုပ္ကိုင္စားေသာက္ဖို႕ ရင္းႏွီးေငြေပးမယ္... ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေတာင္းရမ္းေတာ့နဲ႕လို႕ေျပာတယ္ အဲဒီ ေကာင္ေလးက ဘာျပန္ေျပာသြားတယ္မွတ္လဲ... ဒါက ပိုျမတ္တယ္တဲ့ေလ... ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရိုက္ပစ္ဖို႕ေကာင္းလဲ...

တခ်ိဳ႕ၾကေတာ့လည္း ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္ရွိၾကပါတယ္... ေရႊဂံုတိုင္မီးပြိဳင့္နားက ဗစ္တိုးရီးယားေရွ႕ မီးပြိဳင့္မွာ သူတို႕လို အရြယ္ေတြ ဂ်ာနယ္တို႕၊ ကြမ္းယာ၊ ေဆးလိပ္တို႕၊ ပန္းတို႕ ေရာင္းတာ ေတြ႕ဖူးပါတယ္... မီးေလး ျဖစ္ေစခ်င္တာေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ ပထမဆံုး သူတို႕ေတြ ေနထိုင္ဖို႕အတြက္ မိဘမဲ့ေဂဟာေတြ မ်ားမ်ား ရွိသင့္တယ္... ဒီမွာရွိတဲ့ မိဘမဲ့ေဂဟာ အမ်ားစုက ေတာ္ရံုတန္ရံု ၀င္ဖို႕ မလြယ္ဘူးလို႕ သိထားပါတယ္...

မီးေလး စိတ္ကူးယဥ္တာလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့... မီးေလးတို႕ ကိုရီယားကားတကား ၾကည့္ဖူးပါတယ္... အဲဒီ့ကားထဲမွာ အသက္မျပည့္တဲ့ မိဘမဲ့ကေလးေတြ ေတာင္းရမ္းေနတာေတြ႕ရင္ ဖမ္းေခၚသြားၿပီး မိဘမဲ့ ေဂဟာကို ပို႕တယ္... ေဂဟာမွာ စာသင္ေပးတယ္၊ လက္မႈပညာေတြ သင္ေပးတယ္... အသက္ အပိုင္းအျခား တခုေရာက္ေတာ့မွ ေဂဟာက ထြက္ၿပီး ကုိယ့္ဘ၀ကို ရုန္းကန္ၾကတဲ့ ဇာတ္ကို ရိုက္ထားတာ... မီးေလးလည္း ဒီမွာ အဲဒိလိုမ်ိဳးရွိေစခ်င္တယ္... သူတို႕ ခုလိုေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနတာကေလ သူတို႕ ဘ၀ကို တံုးမသြား ေစခ်င္တာ ရင္ထဲက ေစတနာပါ...

ဒီ့ထက္ႀကီးလာရင္ ဘာျဖစ္မလဲ ပညာကမရွိ၊ အလုပ္လုပ္ခ်င္ စိတ္ကလည္း ႏိုး၊ ေနာက္ဆံုးက် ခါးပိုက္ႏႈိက္ေတြ သူခိုးၾကမ္းပိုးေတြ ျဖစ္လာေရာ... မီးေလးေျပာတာ ဟုတ္တယ္ဟုတ္ (ဆရာမႀကီး ၀င္လုပ္တာ... :D) ...

အဲ ကေလးေတြအေၾကာင္းၿပီးေတာ့ ေနာက္တခုက လူႀကီးေတြ ေျခေကာင္းလက္ေကာင္းနဲ႕ ေတာင္းစားေနတာ သူတို႕မို႕ မရွက္တယ္... သူတို႕အစား မီးေလးတို႕ ၾကားကေန ရွက္မိပါတယ္... အျခားႏိုင္ငံသားေတြလည္း ရွိတဲ့အတြက္ ဒီႏိုင္ငံက လူေတြက လုပ္ကိုင္စားေသာက္ခ်င္စိတ္ မရွိၾကဘူးလို႕ ထင္သြားရင္ ကိုယ္ႏိုင္ငံသား ေတြပဲ အထင္ေသးခံရတာ မဟုတ္လား... သူမ်ား ႏိုင္ငံသြားတဲ့အခါ ဘာလူမ်ိဳးလဲ... ျမန္မာလို႔သာ ေျပာလိုက္ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၾကတယ္၊ ႏွိမ္ခ်င္ၾကတယ္...
ံ
သင္တန္းစတက္ခါစက ပန္းဆိုးတန္း မွတ္တိုင္မွာ အေဒၚႀကီးတေယာက္ သူ႕အိတ္ကို ဖြင့္ျပၿပီး ပိုက္ဆံက် ေပ်ာက္သြားလို႕ လမ္းစရိတ္ ၁၀၀ေလာက္ ေပးပါတဲ့... မီးေလးလည္း အဲဒီ့ေနရာက ထြက္သြားလိုက္တယ္... မီးေလးဆီက မရေတာ့ ေနာက္တေယာက္စီ သြားေတာင္းတယ္... ဟုိကလည္း ေပးလိုက္တယ္ဗ်ာ... အဲ ေပးတဲ့ ပိုက္ဆံကိုက် လက္မွာဆြဲထားတဲ့ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္ၿပီး ေနာက္တေယာက္ကို သြားေတာင္း ျပန္ေရာ... လူေတြလည္း စီးပြားေရး မေကာင္းတာ အေၾကာင္းျပၿပီး ေတာင္းရမ္းေနၾကရတယ္...

ေနာက္တခုက ဘုန္းႀကီး၊ သီလရွင္ေတြ မီးေလးအထင္ေတာ့ အတုေတြ ေနမွာေပါ့... ပန္းဆိုးတန္း အလယ္ဘေလာက္မွာ ေနာက္ကေန ဒကာမေလးလို႕ လွမ္းေအာ္ေတာ့ မီးေလးလည္း လန္႕သြားၿပီး ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဘုရားေပါ့... ဥပဓိရုပ္ကလည္း ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းတာကိုး... ဥဳးဇင္း ေရႊတိဂံုဘုရားသြားမလို႕ ဖိနပ္ပ်က္သြားလို႕ တကၠစီငွားသြားခ်င္လို႕ ပိုက္ဆံေလး လွဴပါဆိုၿပီး ဖိနပ္ႀကီးေထာင္ျပတယ္... မီးေလးလည္း ဒြိဟျဖစ္သြားတယ္ သူတကယ္ သံဃာသာဆို မီးေလးအလွဴက ပိုၿပီး ျမင့္ျမတ္တာေပါ့... သံဃာမဟုတ္ဘဲ ဒီလို ေတာင္းရမ္းေနတာဆိုရင္ေတာ့ အဆိပ္ပင္ေတာ့ ေရမေလာင္းခ်င္ဘူးေလ... စဥ္းစားလြန္းလို႕ လူက ေခၽြးေတာင္ ျပန္ေနၿပီ... ေနာက္ဆံုး မထူးဘူးဆိုၿပီး တပည့္ေတာ္ေတာင္ တကၠစီမငွားႏိုင္လို႕ လမ္းေလွ်ာက္ေနရ ပါတယ္ဘုရားလို႕ ေျပာၿပီး ထြက္လာလိုက္တယ္... အဲ ကုိယ္ေတာ္က ေရွ႕ၾကြေတာ္ မမူဘဲ အေနာက္ကေလ လိုက္လာတယ္ဗ်ာ... မီးေလးလည္း ဘယ္ရမလဲ အေျပးခ်န္ပီယံေလ သိတယ္မလား တခ်ိဳးထဲ ေျပးေတာ့တာပဲ...

အဲ ေနာက္တခုက ခ်စ္ခ်စ္ႀကီးနဲ႕ မုန္႕ဟင္းခါးဆိုင္မွာေပါ့ (ဟီး ၾကြားတာ)... မုန္႕ဟင္းခါး စားေနတုန္း သီလရွင္တပါး အလွဴလာခံတယ္... မ်က္စိလွ်င္တဲ့ မီးေလးက အဲ့ဒီဆရာေလး မီးေလးတို႕ ဆိုင္၀င္ကတည္းက ဆိုင္အျပင္ေထာင့္ေလးမွာ ရပ္ေနတာ ေတြ႕လိုက္တယ္... မီးေလး ခ်စ္ခ်စ္ႀကီးက ပိုက္ဆံႏႈိက္တယ္ လက္ျမန္တဲ့ မီးေလးက ေပါင္ကို ဆြဲစိတ္ၿပီး ကန္ေတာ့ဆန္ပါ ဆရာေလးလို႕ ေျပာလိုက္တယ္... အဲေတာ့ ဘာေျပာလဲ ဆိုေတာ့ ေရသန္႕ဗူးေလး ေသာက္ၿပီးရင္ ဗူးခြံေပးပါတဲ့... မီးေလးရဲ႕ အရြဲ႕တိုက္ခ်င္တဲ့ စိတ္က ေပၚလာေရာ... ေအာ္ အားနာပါတယ္ ဆရာေလး ေရမကုန္ေသးလို႕ပါလို႕ ေျပာလုိက္တယ္... အဲဒီ့ဆရာေလး ဘာလုပ္တယ္ မွတ္တုန္း... သူလာတုန္းက မီးေလးတို႕ မုန္႔ဟင္းခါးစားတာ ကုန္ခါနီးေနၿပီေလ အဲေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ေစာင့္ေနတယ္ဗ်ာ... မီးေလး ခ်စ္ခ်စ္ႀကီးကလည္း ေစာင့္ေနမွန္းသိေတာ့ ေရဗူးေတာ့ ထားခဲ့လိုက္ပါတယ္... လွ်ာမရွည္နဲ႕ လာဆိုၿပီး လက္ဆြဲၿပီး ဆိုင္အျပင္ကို ထြက္လာတယ္... သူလည္း မီးေလးအေၾကာင္း သိလို႕ သိပ္မေျပာပါဘူး...

မီးေလးက စိတ္တမ်ိဳး ကိုယ္လွဴခ်င္ရင္ အိတ္ထဲ မက်န္ေတာင္ လွဴပစ္ခ်င္ လွဴပစ္တယ္... အဲလို ေတာင္းေနရင္ စိတ္ထဲမွာ အရမ္း Sensitive ျဖစ္တယ္... ဟုိရက္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မိုးေကာင္းဘုရားပြဲ သြားတယ္... ဘုရားပြဲမွာ ဗူးသီးေၾကာ္(လံုး၀ လံုး၀ မေကာင္းလို႕ ဓာတ္ပံုေတာင္ မရိုက္ခဲ့ဘူး.. :D) ၀င္စားၾကတယ္... ေကာင္ေလး တေယာက္ၿပီး တေယာက္လာေတာင္းတယ္ မီးေလးလည္း ေျဖရတာ ေမာလြန္းလို႕ မသိခ်င္ ေယာငေဆာင္ေနလိုက္တယ္... ေနာက္တေယာက္က ဗိုက္ဆာလို႕ မုန္႕ဖိုးေလးေပးပါလို႕ လာေတာင္းတယ္... တကယ္ဗိုက္ဆာ ေနတာလားလို႕ မီးေလးေမးလိုက္ေတာ့ ေခါင္းညိတ္တယ္... မီးေလးလည္း အေၾကာ္ ပန္းကန္ထဲက အေၾကာ္ ယူၿပီးေပးလိုက္တယ္...

ေခါင္းခါျပတယ္၊ မီးေလးက ဗိုက္ဆာတယ္ဆို စားေလလို႕ ေျပာၿပီး လက္ထဲ အတင္းထုိးေပးလိုက္တယ္... ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာက ပုတ္ထုတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ျပန္ျဖန္႕ထားတယ္... မီးေလးလည္း ေကာင္းရာကေန ဇက ျပလာတယ္... ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လာတာ ဆိုၿပီး နင္ဗိုက္ဆာတယ္ဆိုလို႕ အေၾကာ္ ေကၽြးတယ္... နင္မစားဘူးဆုိေတာ့ ငါလည္း မတတ္ႏုိင္ဘူး ပိုက္ဆံေတာ့ မရွိဘူး ကဲ ေရာ့ဆိုၿပီး တစ္ရႈးဗူးထဲက တစ္ရႈးျဖတ္ၿပီး လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္တယ္... သူက အတင္းခါခ်တယ္ ငါေတာ့ နင့္ေပးစရာ ပိုက္ဆံမရွိဘူးလို႕ ေျပာလိုက္တယ္... အဲဒါ အတင္းပဲ ထိုင္ကန္ေတာ့ပါေလေရာ... မီးေလးလည္း ရင္ထဲကို အရမ္းဆို႕သြားတယ္...

မီးေလး လုပ္ရပ္ လြန္သြားတယ္ ဆိုတာသိလိုက္တယ္... မီးေလးလည္း ပိုက္ဆံရွင္းၿပီး ေျပးထြက္လာခဲ့တယ္... အရမ္းလည္း ေနာင္တရမိတယ္... အခ်ိန္ေတြသာ ျပန္ဆြဲလို႕ရရင္ တစ္ရႈးေပးမိမွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ ေတြးမိတယ္... မီးေလးလုပ္ရပ္က သူ႕ကို ေလွာင္သလို ျဖစ္သြားတာကိုး... ရင္ထဲမွာ ေ၀ဒနာတခ်ိဳ႕ ရုတ္တရက္ ေရာက္လာတယ္... ငါသာ တေန႕ သူ႕ေနရာမ်ိဳး ေရာက္လိမ့္မယ္လို႕ မေျပာႏိုင္ဘူး... အဲလို ေရာက္သြားတဲ့ အခါက်ရင္ ငါေရာ သူ႕လိုမ်ိဳး ၾကံဳခ်င္ႀကံဳရလိမ့္မယ္... ဒါကို ဘယ္သူမွ တတ္အပ္မေျပာႏိုင္ဘူး... ငါခုလုပ္မိတဲ့ လုပ္ရပ္အတြက္ တေန႕ ျပန္ခံရလိမ့္မွာပါလားလို႕လည္း ေတြးမိရင္း အဲဒီေန႕က ျပန္သာ ျပန္လာတယ္ ရင္ထဲမွာ မေကာင္းဘူး အဲ့ဒီညကလည္း မိုးသာလင္းသြားတယ္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး...

မီးေလးလည္း စိတ္ညစ္ေနတဲ့ၾကားက အားတင္းၿပီး သူဒီျဖစ္ရပ္ကို စဥ္းစားတိုင္း ရွက္ၿပီး သမာအာဇီ၀နဲ႕ အသက္ေမြး ၀မ္းေၾကာင္းျပဳၿပီး တေန႕ ခ်မ္းသာရမယ္ဆိုၿပီး ႀကိဳးစားခ်င္တဲ့စိတ္ေလး ျဖစ္ေပၚလာပါေစလို႕ ဆုေတာင္းမိတယ္... မီးေလးလည္း အဲဒီေန႕က စၿပီး ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ ေတာင္းစားတဲ့ လူေတြနဲ႔ ပတ္သတ္လို႕ ကိုယ့္မွာ ဘယ္လိုပဲ Sensitive ရွိေနေန မၾကားသလိုေနၿပီး ေရွာင္ရင္သာ ေရွာင္သြားမယ္ ထိုအျပဳအမူမ်ိဳး ေနာက္ထပ္လုပ္မိမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး... မီးေလး ခုေရးေနရင္ေတာင္ ရင္ထဲမွာ အလိုလို ၀မ္းနည္းေနမိတယ္...

ၿပီးေတာ့ ေတာင္းစားတဲ့သူေတြကိုလည္း အျမန္ဆံုး ပေပ်ာက္ေစခ်င္တယ္... သူတို႕ေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ သာယာလွပဖို႕ သူတို႕အတြက္ ေႏြးေထြးတဲ့အိမ္ဆိုတာ ရွိသင့္တယ္... သူတို႕ေတြ အလုပ္လုပ္မွ စားရတယ္္ဆိုတာ နားလည္သြားရင္ အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာမွာပါ... သူတို႕ေတြမွာေရာ သူတို႕ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ဆိုတာ မရွိဘူးလား၊ အနာဂတ္ဆိုတာေရာ ... သူတို႔ေတြ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္ရွိလာေအာင္ အလြယ္ရတဲ့နည္း မလိုက္ေအာင္ မီးေလးတို႔ေတြ ႀကိဳးစားၾကရမွာပါ... တခ်ိဳ႕ေတြက ရွက္ၾကတယ္ သူတို႕ကို လာေတာင္းရင္ မေပးလိုက္ရင္ လူအထင္ေသးခံရမွာ စိုးတဲ့အတြက္ လြယ္လင့္တကူ ထုတ္ေပးလိုက္ၾကတယ္... အမွန္ေတာ့ သူတို႕ေပးလိုက္တာ အဆိပ္ေတြ ဆိုတာ သူတို႕ ကုိယ္တိုင္ မသိၾကဘူး... ဒါေၾကာင့္ အဆိပ္ပင္ ေရမေလာင္းၾကပါနဲ႕လို႕ တိုက္တြန္းရင္း....

အားလံုးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ....

Christmas Wallpapers

MERRY CHRISTMAS !!!!!!

ခရစၥမတ္ ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ Christmas wallpaper ေလးေတြ လွတာနဲ႕ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္...
သူငယ္ခ်င္းတို႕ အားလံုးလည္း ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ ခရစၥမတ္ေလး ျဖစ္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းရင္း....

အေနာက္ရပ္က ထြက္တဲ့ေန... ဇာတ္သိမ္း

ျပာလဲ့ ကၽြန္မတို႕ အိမ္က ျပန္သြားၿပီး ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ျပာလဲ့ ေဖေဖနဲ႕ ေမေမကို လာကန္ေတာ့ၿပီး သူမ နယ္ျပန္ေတာ့မယ္ ဆိုတာလာၿပီး ႏႈတ္ဆက္သြားတယ္... အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း ျပာလဲ့နဲ႕ ကၽြန္မ မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့တာ ေလးငါးလေလာက္ ၾကာသြားတယ္... သူမ သတင္းလည္း မၾကားရဘူး... ေနာက္ငါးလေလာက္ေနေတာ့ ကၽြန္မဆီ လာခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ဖုန္းဆက္လာတယ္...
“ဆည္းဆာဆီ ျပာလဲ့ လာခ်င္တယ္...”
“လာခဲ့ေလ ျပာလဲ့... ဒါနဲ႕ ျပာလဲ့ ေသြးထပ္စစ္ျဖစ္လား...”
“စစ္ျဖစ္တယ္ ဆည္းဆာ... ေဆာရီးပဲ ျပာလဲ့ မေျပာျဖစ္လိုက္တာ ျပာလဲ့တို႕ ျမစ္ႀကီးနားမွာပဲ စစ္လိုက္တယ္... အေျဖကေတာ့ Negative ဆည္းဆာ.. ျပာလဲ့ အဲ့ဒီအေျဖရေတာ့ အရမ္း၀မ္းသာသြားတယ္... ၿပီးေတာ့ ဆည္းဆာကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္...”
“Congratulation ျပာလဲ့... ကိုယ္မင္းအတြက္ အရမ္း၀မ္းသာတာပဲကြာ... ဒါနဲ႕ မင္းကိုယ့္ဆီ လာခ်င္တယ္ ဆိုတာက....”
“ဒီလို ဆည္းဆာရဲ႕... ျပာလဲ့ အေမွာင္ထုထဲ ေရာက္ေနခ်ိန္မွာ ဆည္းဆာက အလင္းေရာင္ေလး ေပးခဲ့တယ္... အဲဒီ့အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ျပာလဲ့ရဲ႕ ဘ၀က ေတာက္ပလာခဲ့ရတယ္... ”
“ကဲပါ.. ေဒၚျပာလဲ့ အဲေလာက္ အမႊန္းတင္စရာမလုိဘူး ကိုယ္ဘာကူညီရမလဲ ေျပာ...”
“ျပာလဲ့ခ်စ္သူ ေခၚလာခ်င္တယ္... ၿပီးေတာ့ ဆည္းဆာနဲ႕ေပးေတြ႕ခ်င္တယ္...”
“ျပာလဲ့ ဆိုလိုတာက...”
“ဟုတ္တယ္ ဆည္းဆာ.. ျပာလဲ့ သူ႕ကို ေသြးစစ္ဖို႕ တိုက္တြန္းတိုင္း သူအၿမဲ ခါးခါးသီးသီးျငင္းတယ္... ဒါေၾကာင့္ ျပာလဲ့ေခၚ လာခ်င္တယ္ ေျပာတာ...”
“ေအးေလ ကိုယ္ႀကိဳးစားေပးပါ့မယ္...”
“ျပာလဲ့ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ဆည္းဆာဆီ ဆက္သြယ္လိုက္မယ္...”
“ေအး...ေအး... ေရာက္ရင္သာ ကိုယ့္ဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္...”

ျပာလဲ့နဲ႕ ဖုန္းေျပာၿပီး တပတ္ေလာက္အၾကာမွာ ျပာလဲ့ အိမ္ကုိေရာက္ခ်လာတယ္...
“ဆည္းဆာ... ျပာလဲ့ သူ႕ကို တည္းခိုခန္းမွာ ထားခဲ့ၿပီး ဆည္းဆာဆီ လာခဲ့တာ...”
“ျပာလဲ့ ကိုယ့္ကို သူနဲ႔ေတြ႕ဖို႕ စီစဥ္ေပးေလ... ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ သူနဲ႕ ႏွစ္ေယာက္ထဲလည္း ေတြ႕ခ်င္တယ္...”
“ဒီလိုလုပ္ မနက္ျဖန္ ျပာလဲ့ သူနဲ႕ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာလို႕ ရတဲ့ ဆိုင္ ေခၚလာခဲ့မယ္... ဆည္းဆာနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးၿပီး ျပာလဲ့ အေၾကာင္းတခုခုရွာၿပီး ထြက္သြားလိုက္မယ္... ဘယ္လိုလဲ ေကာင္းလား...”
“အင္း... ေကာင္းသားပဲ... မနက္ျဖန္ ကုိယ္ရံုးက ေန႕တ၀က္ဆင္းရမွာ ဆိုေတာ့ ကိုယ္တုိ႔ ၁နာရီပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ ေတြ႕တာေပါ့...”
“ေအး...ဒါဆို ျပာလဲ့ သြားလိုက္ဦးမယ္... ေတာ္ၾကာ ထြက္လာတာၾကာလို႕ ေဒါသပံု ထေနဦးမယ္...”
“ေအး...ေအး”

ျပာယာခတ္ၿပီး ျပန္သြားတဲ့ ျပာလဲ့ကို ၾကည့္ၿပီး ေတာ္ေတာ္လည္း တရားရမိပါတယ္... သူ႕ခဗ်ာလည္း ၀ဋ္ပဲ... အခ်စ္ကေပးတဲ့ ခ်စ္ဒုကၡေတြေပါ့...

ေနာက္တေန႕ ရံုးဆင္းခ်ိန္မွာ ျပာလဲ့နဲ႕ သူ႕ေကာင္ေလး ရံုးေရွ႕မွာ လာေစာင့္ေနတယ္ေလ...
“ေဟး...ဆည္းဆာ ျပာလဲ့ဒီမွာ...”
“ဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနၾကတာလဲ...”
“ခုပဲ... ဒါနဲ႕ ဆည္းဆာ ဒါက ျပာလဲ့နဲ႕ မၾကာခင္ လက္ထပ္ေတာ့မယ္ သတိုးသားေလာင္း ေအာင္ခ်မ္းသာတဲ့... ကုိခ်မ္း ဒါက ျပာလဲ့ေျပာေျပာေနတဲ့ ျပာလဲ့အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ေႏြဆည္းဆာတဲ့...”
“ဟုတ္ကဲ့... နာမည္ၾကားဖူးေနတာေတာ့ ၾကာၿပီ ခုလိုေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ဗ်ာ...”
“ဆည္းဆာလည္း ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္... ျပာလဲ့က ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ဆိုးေၾကာင္း ေျပာထားတယ္ထင္ပါ့...”
“မေျပာရပါဘူး ဆည္းဆာရယ္...”
“ဟုတ္ပါတယ္ ျပာလဲ့ေျပာျပတာ အကုန္အေၾကာင္းခ်ည္းပါပဲ...”
“ကဲပါ အဲေလာက္ ၀ိုင္းေျမွာက္ မေနၾကပါနဲ႕ေတာ့ ဆည္းဆာပဲ ဒကာခံပါမယ့္...”
“ဟာ... ဒါဆို အ၀တီးလိုက္မွာေနာ္... ေတာ္ၾကာၾကမွ ေဒၚဆည္းဆာ ထိုင္ငိုေနမယ္...”
“ဒီေလာက္လည္း မမြဲေသးပါဘူး ျပာလဲ့ရယ္... စိတ္က်ေကၽြးမယ္ ဆိုင္၀မွာေလ...”
“ဟား...ဟား...”
“ကဲ လာသြားၾကစို႕...”

ကၽြန္မတို႕ သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္က အၾကံနဲ႕ဆိုေတာ့ လူရွင္ၿပီး အခန္းရတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ကို ေရြးလိုက္တယ္...
“ကဲ... စားခ်င္တာမွာ အားမနာနဲ႕ ျပာလဲ့ရွင္းမယ္...”
“စိတ္ခ်... အစားေဟ့ဆို ဆည္းဆာတို႕ ေနာက္မက်ေစရဘူး...”
“ယံုတယ္...ယံုတယ္... ဒါေၾကာင့္ ဒီခႏၶာကိုယ္က ဒီထက္ကို မက်ဘူး...”

ကၽြန္မတို႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စားေသာက္ၾက၊ စကားေတြ ေျပာၾကနဲ႕ တကၠသိုလ္တက္တုန္းက အခ်ိန္ေတြ ျပန္ေရာက္သြား သိလုိပါပဲ... ခဏၾကာေတာ့ ျပာလဲ့က ေျမပေဒသာကၽြန္းမွာ အပင္သြား၀ယ္ခ်င္လို႕ ဆိုၿပီး ထြက္သြားတယ္... အပင္ ၀ယ္ခ်င္တယ္ ဆိုတာကလည္း သူ႕ေကာင္ေလးက အပင္၀ယ္ရတာ စိတ္မ၀င္စားတာေၾကာင့္ ဘယ္အခ်ိန္ ၀ယ္၀ယ္ လိုက္သြား ေလ့မရွိဘူးတဲ့ေလ... ဒါေၾကာင့္ သူအပင္သြား၀ယ္တုန္း ကၽြန္မနဲ႕ စကားေျပာႏုိင္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တယ္ေလ...

ျပာလဲ့ဘက္ကေတာ့ တာ၀န္ေက်သြားၿပီ... ကၽြန္မဘယ္က စေျပာရမလဲဆိုတာ စကားစရွာေနမိတယ္... ေကာင္ဆယ္လင္း ခန္းထဲကို ၀င္လာတဲ့ ကလိုင္းရင့္နဲ႕ စကားေျပာတာဆို ကၽြန္မ စေျပာျဖစ္တာ ၾကာၿပီ... ခုက အဲလိုမဟုတ္... သူ႕ကို ဘယ္လို စကားစရမွန္း မသိလို႕ ကၽြန္မ လက္ေတြမွာ ေခၽြးေစးေတြေတာင္ ျပန္လာတယ္... ေနာက္ဆံုး ၾကာပါတယ္ မထူးေတာ့ဘူး ဆိိုၿပီး စကားစ စလိုက္တယ္...
“ကိုေအာင္ခ်မ္းသာ”
“ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပာလဲ့ ကိုခ်မ္းလို႔ ေခၚႏိုင္ပါတယ္ ဆည္းဆာ...”
“ဟုတ္ကဲ့... ကိုေအာင္ခ်မ္း အဲေလ ကိုခ်မ္း”

ကၽြန္မစားပြဲေပၚမွာ ရွိတဲ့ ေရခြက္ကို ယူၿပီး ေသာက္လိုက္တယ္... ၿပီးေတာ့ စကားျပန္ဆက္လိုက္တယ္...
“ကိုခ်မ္း... ကၽြန္မက HIV/AIDS ေကာင္ဆယ္လင္း သင္တန္းေအာင္ျမင္ထားတဲ့သူ တဦးဆိုတာ သိလားဟင္...”
“အင္း... ျပာလဲ့ ေျပာလို႔ သိထားပါတယ္...”
“ဒါဆို ကၽြန္မ ကိုခ်မ္းနဲ႕ စကားနဲနဲေျပာခ်င္တယ္...”
“ေျပာေလ ရပါတယ္...”
“ကိုခ်မ္းက ကၽြန္မထက္ ငယ္မယ္ထင္တယ္...”
“ျပာလဲ့နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ၂ႏွစ္ကြာတယ္...”
“ဒါဆို ေမာင္ေလးပဲေပါ့... ဆည္းဆာ ခုကိုခ်မ္းနဲ႕ ေျပာခ်င္တာက ကိုခ်မ္း အမ်ိဳးသမီးတဦးနဲ႕ ... ဟို တမ်ိဳးေတာ့ မထင္ေစခ်င္ဘူး ကိုခ်မ္း... ကၽြန္မက ကိုခ်မ္းနဲ႕ ျပာလဲ့ကို ကူညီခ်င္ရံုသက္သက္ပါ... ကၽြန္မေၾကာင့္ ကိုခ်မ္းနဲ႕ ျပာလဲ့တို႕ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးလည္း အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေစရပါဘူးလုိ႕ ကၽြန္မ ဂတိေပးပါတယ္... ၿပီးေတာ့လည္း ကိုခ်မ္းက ကၽြန္မကို ျပာလဲ့ သူငယ္ခ်င္းလို မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္အစ္မရင္းတေယာက္လို ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ေျပာေစခ်င္တယ္ကြယ္... ကိုခ်မ္းေျပာလိုက္လို႕ ခုကိုခ်မ္းနဲ႕ ကၽြန္မေျပာေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ေတြကို ျပာလဲ့ မေျပာနဲ႕ တျခား ဘယ္သူမွ မသိေစရပါဘူး... ဒါေၾကာင့္ စိတ္ခ်လက္ခ်လည္း ေျပာႏိုင္ပါတယ္...”

သူ ေခတၱစဥ္းစားေနတယ္... ကၽြန္မကို သူေျပာသင့္လား၊ မေျပာသင့္လား၊ စဥ္းစားေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕... သူ႕ပံုစံ ၾကည့္ရတာ အေတာ္ေလး စိတ္ဖိစီးမႈဒဏ္ခံ ေနရတယ္လို႕ ကၽြန္မ ခံစားမိတယ္...
“ကၽြန္မကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာႏိုင္ပါတယ္ ေမာင္ေလး... ျပာလဲ့ဆီကေန မ အထုိက္အေလ်ာက္ သိထားပါတယ္... ဘာမွ ရွက္စရာလည္း မလိုဘူး... တို႕ ေမာင္ႏွမခ်င္းေတြပဲ... ေမာင္ေလးသာ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဘာမွမေျပာရင္ ဘယ္သူမွ သိလာနိုင္စရာ မရွိဘူး... မဆိုလိုတာက မဘက္ကေတာ့ လံုး၀ မေပါက္ ၾကားႏိုင္ဘူး...”
ကၽြန္မသူ႕ကို ကိုယ့္ေမာင္ရင္း တေယာက္လို သေဘာထားေၾကာင္း ျပလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕မ်က္၀န္းမွာ အလင္းတန္းတခု လွ်ပ္ေျပးသြားတာ ကၽြန္မေတြ႕လိုက္တယ္...
“ကၽြန္ေတာ္ မကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါ့မယ္... နားနဲ႕မနာ ဖ၀ါးနဲ႔သာနာ ေပးပါ...”
“ရတယ္ ေမာင္ေလး ကိစၥမရွိဘူး... ေမာင္ေလး ေျပာျပမွ မက ဘယ္လို ကူညီလုိ႔ရမယ္ဆိုတာ သိမွာေလ...”
“ကၽြန္ေတာ္ မိန္းမပ်က္တဦးနဲ႕ အတူတူေနခဲ့ဖူးပါတယ္... အဲဒီအမ်ိဳးသမီးမွာ HIV ပိုးရွိတယ္လို႕ ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ရတယ္... ျပာလဲ့နဲ႕ ျပာလဲ့မိဘေတြ၊ ကၽြန္ေတာ့္ မိဘေတြက ဒီအေၾကာင္းေတြ မသိဘဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို လက္ထပ္ဖို႕ ေျပာေနၾကပါၿပီ... ခုရန္ကုန္က ျပန္ရင္ မဂၤလာရက္ သတ္မွတ္က်ေတာ့ မွာပါ... တတ္ႏိုင္သေလာက္ အခ်ိန္ေတြ ဆြဲေပမယ့္ ခုေတာ့ ဆြဲလို႕ ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး... ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျပာလဲ့ကို ခ်စ္တယ္... သူ႕ကို ဒီေရာဂါႀကီးကို မေပးခဲ့ခ်င္ဘူး... ကၽြန္ေတာ္က ေသေန႕ကို ေစာင့္ေနတဲ့ လူပါ... ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို လက္မထပ္ႏိုင္ဘူး...”
“ေမာင္ေလး ဆိုလိုတာက ေမာင္ေလးမွာ ေရာဂါပိုးရွိေနၿပီလို႕ ဆိုလိုတာလား...”
သူ ကၽြန္မကို ေခါင္းညိတ္ျပတယ္... သူ႕မ်က္၀န္းမွာလည္း မိုးစက္ေတြ တြဲလြဲခိုလ်က္...
“ေမာင္ေလး ေသြးေရာ စစ္ၿပီးၿပီလား...”
“ဟုတ္ကဲ့... ကၽြန္ေတာ္ ေသြးစစ္ၿပီးပါၿပီ...”
“ဒါနဲ႔ မတခုေလာက္ ေမးပါရေစ... ေမာင္ေလး လိင္ဆက္ဆံတုန္းက ကြန္ဒံုးမသံုးဘူးလား...”
“ဟုတ္... မသံုးခဲ့ဘူး...”
“ဘာလို႕ မသံုးတာလဲ... သံုးရမွာ မသိလို႕လား... ဒါမွမဟုတ္ သိရဲ႕နဲ႕ မသံုးတာလား...”
“သံုးရမွာေတာ့ သိပါတယ္... ဒါေပမဲ့ ဟိုေလ...”
“အိုေက... မသိၿပီ... ေမာင္ေလးမွာ ဒီေရာဂါပိုး ရွိတာနဲ႕ မိန္းမယူလို႕ မရဘူးလို႕ ဘာလို႕ထင္ေနရတာလဲ...”
“ကန္ေတာ့ေနာ္ မ... လိင္ဆက္ဆံရာကေန တဆင့္ ကူးႏိုင္တယ္လို႕ သိထားလို႕ပါ...”
“ဒီေလာက္ သိထားရင္ကို ရေနပါၿပီ... ဒီေရာဂါပိုးက အတူေန၊ အတူစား၊ အတူ၀တ္၊ အတူအိပ္လို႕ ကူးႏိုင္တဲ့ ေရာဂါ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာေရာ ေမာင္ေလး သိလား...”
“ဟုတ္ကဲ့... သိပါတယ္...”
“အင္း... HIVပိုး ကူးစက္ခံရတာနဲ႕ မေသႏုိင္ေသးပါဘူး... အိပ္ေရး ၀၀အိပ္မယ္... သန္႕ရွင္းလတ္ဆတ္တဲ့ အစားအစာေတြ၊ အာဟာရျပည့္၀တဲ့ အစားအစာေတြ စားမယ္... ေဆးလိပ္၊ အရက္ေသစာ ေသာက္စားျခင္း၊ မူးယစ္ေဆးသံုးစြဲျခင္းေတြကို ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး၊ ကိုယ့္က်န္းမာေရးကို ဂရုျပဳေစာင့္ေရွာက္ သြားမယ္ဆုိရင္ လူ႕သက္တမ္းေစ့ ေနနိုင္ပါတယ္... ေနာက္တခုက မင္းနဲ႔ ျပာလဲ့တို႕ လက္ထပ္ၾကမယ္... အဲ မင္းမိန္းမကုိ မကူးႏိုင္ေအာင္ လိင္ဆက္ဆံတဲ့အခါ ကြန္ဒံုးကို စနစ္တက်သံုးမယ္ဆိုရင္ မင္း... ကူးပါဆိုတာေတာင္ မကူးႏိုင္ဘူး... ကြန္ဒံုး သံုးသင့္တယ္ ဆိုတာလည္း မင္းသိေနတာပဲ... ဒါေပမဲ့ ကေလးေတာ့ မယူသင့္ဘူးေနာ္...”
“အဲလို တကယ္လုပ္လို႕ရလား မ...”
“မင္း တို႕ ေျပာတာေတြ လုပ္ႀကံေျပာတယ္ ထင္လို႕လား...”
“ဟို မထင္ပါဘူး... ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္မထားတာေတြ ၾကားရလို႕ပါ...”
“ေမာင္ေလးက ဘာေတြ ေမွ်ာ္လင့္ထားလို႕လဲ...”
“မကို ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားပါတယ္ဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္ထင္တာက ျပာလဲ့နဲ႕ ေ၀းေ၀းက ေရွာင္ေပးဖို႕ ေျပာမယ္ ထင္ခဲ့တာ...”
“ဟင္း...ဟင္း မက ဘာလို႕ ေျပာရမွာလဲ... သူမ်ားအိမ္ေထာင္ေရးကို မတို႕ေၾကာင့္ ဘယ္ေတာ့မွ အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေစဘူးလို႕ ေျပာထားၿပီးၿပီပဲ... ေမာင္ေလးကို လုပ္လို႕ရတာေတြ ေျပာျပတာ က်န္တာက မင္းကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္ရမဲ့ အပိုင္းေလ...”
“ဒါဆို ကၽြန္ေတာ့္မွာ အသက္ရွင္ဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိတာေပါ့ေနာ္...”
“ဒါေပါ့... ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ဓာတ္မက်ဘဲ... သာမာန္လူတေယာက္လို အလုပ္ေတြကိုလည္း အရင္လို ပံုမွန္အတိုင္း လုပ္ႏိုင္တယ္... ခုဆို တို႔ႏိုင္ငံမွာတင္ ေရာဂါရွိရဲ႕နဲ႕ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကတဲ့ လူေတြ ေနရာတိုင္းမွာ ေတြ႕နိုင္တယ္ေလ... ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကို ေရာဂါရွိတဲ့ သူလို႕ မထင္ရေအာင္ က်န္းမာၾကတယ္... သူ႕တို႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာလည္း စိတ္ပ်က္ အားငယ္ေနတာမ်ိဳး မရွိၾကဘူး...”
“ကၽြန္ေတာ္ အျမင္မွန္ရပါၿပီ မ... ျပာလဲ့ကို လက္ထပ္မယ္... ၿပီးေတာ့ ကြန္ဒံုးသံုးျဖစ္ေအာင္ သံုးမယ္... ၿပီးေတာ့ အရင္လို ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ျပန္လုပ္မယ္... မကို ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္... မကို ကန္ေတာ့ပါရေစ...”
“အို... ရပါတယ္... မကန္ေတာ့ပါနဲ႕... ဒါ မတို႕ လုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္ပဲေလ... မေၾကာင့္ မင္းတို႕ဘ၀ေလး လွပမယ္ ဆိုရင္ပဲ မ၀မ္းသာလွပါၿပီ...”
“အဲလိုလည္း ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ... မေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ကို ျပန္ရွာေတြ႕ခဲ့တယ္... ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ေသၿပီလို႕ ထင္ထားၿပီးမွ ေန အေနာက္အရပ္က ထြက္လာသလို ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ ျပန္လည္ ေတာက္ပဖို႕ အခြင့္အေရးေတြ ရခဲ့တယ္...”
“အဲဒီ့အတြက္ မကို ဂတိတခုေတာ့ ေပးေစခ်င္တယ္...”
“မ ဘာဂတိလိုခ်င္လည္း ေျပာပါမ ကၽြန္ေတာ္ေပးပါ့မယ္...”
“သိပ္ခက္ခက္ခဲခဲေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး... ျပာလဲ့ကို သားမွတ္မွတ္၊ မယားမွတ္မွတ္ ေပါင္းပါမယ္လို႔ေပါ့...”
“ကၽြန္ေတာ္ အေလးအနက္ထားၿပီး ဂတိေပးပါတယ္... ကၽြန္ေတာ္ မိုက္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ... ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မမိုက္ေတာ့ပါဘူး...”

“ေဒါက္...ေဒါက္”
“ေအး... ၀င္လာခဲ့”
“ျပာလဲ့ ေရာက္လာၿပီလား...”
“အင္း... အပင္ဆိုင္ေတြကလည္း ေစ်းအရမ္းႀကီးတာပဲကြာ...”
“ဒါနဲ႕... ဘာမွ မ၀ယ္ခဲ့ဘူး ဆိုပါေတာ့...”
“ဟီး”
“ကဲ ဒါဆိုလည္း ျပန္ၾကရေအာင္...”
ပိုက္ဆံရွင္းၿပီး စားေသာက္ဆိုင္ အျပင္ဘက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္... ျပာလဲ့က ကၽြန္မနား တိုးတိုးေလးကပ္ၿပီး
“ဘာတဲ့လဲ ဆည္းဆာ... သူေသြးစစ္မယ္တဲ့လား... သူ႕မွာ ေရာဂါပိုးရွိတယ္တဲ့လား...”
“မင္းသိခ်င္ ကိုယ္တိုင္ေမးၾကည့္ေပါ့ကြာ...”
“ကဲ ကိုခ်မ္းေရာ ျပာလဲ့ေရာ ကိုယ္တို႕ ဒီမွာ လမ္းခြဲၾကတာေပါ့...”
“လိုက္ပို႕ေပးမယ္ေလ မ...”
“ေနပါေစေတာ့ကြယ္... လမ္းက ေတာင္တလမ္း၊ ေျမာက္တလမ္း ျဖစ္ေနေတာ့... ကိုခ်မ္းနဲ႕ျပာလဲ့ မဂၤလာေဆာင္ရင္ တို႕ကို ဖိတ္ဖို႕ မေမ့နဲ႕ေနာ္... မင္းတို႕အတြက္ ဘ၀နဲ႕ ဆႏၵထပ္တူက်ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစလို႕ ကိုယ္ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္...”
“ကၽြန္ေတာ္တို႕ မဂၤလာေဆာင္ရင္ လာျဖစ္ေအာင္ လာရမယ္ေနာ္...”
“လာႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ့မယ္... ကဲ... မင္းတုိ႕လည္း သြားၾကေတာ့... ကိုယ္သြားၿပီေနာ္ ျပာလဲ့”
“အင္း... ျပာလဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ ဆည္းဆာေက်းဇူးမေမ့ပါဘူး...”
“မလိုပါဘူးကြာ... သြားၿပီ...”
အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ၀မ္းနည္းျခင္းေတြ၊ အိပ္မက္ဆိုးေတြ အားလံုး အေ၀းမွာ က်န္ခဲ့ပါၿပီ.... စေတြ႕တုန္းကလို မဟုတ္ဘဲ မ်က္နွာ ၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လက္ခ်င္းယွက္လို႕ အေ၀းကို တျဖည္းျဖည္း ေရႊ႕လ်ားသြားတဲ့ သူတိို႕ရဲ႕ ပံုရိပ္ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ အတိိုင္းမသိ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမိပါတယ္... သူတို႕လိုပဲ ခ်စ္တဲ့ သူတိုင္း ေသာကကင္းေ၀းႏိုင္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းရင္း......

ၿပီးပါၿပီ...

World AIDS Day ကို ဤေဆာင္းပါးမွ တဆင့္ ဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါတယ္... အားငယ္သူကို အားေပးရင္း ေဖးမမယ့္ လက္ေတြ ကမ္းလင့္လို႕ ေနပါတယ္... HIV ပိုး ကူးစက္ခံေနရတဲ့ ေ၀ဒနာရွင္မ်ားအတြက္ မီးေလးတို႕ အားလံုး တြဲကူဖို႕ အဆင္သင့္ ရွိေနၾကမွာပါ... စိတ္ဓာတ္မက်ၾကပါနဲ႔.... လွဲေနသူကို ထူေပးမဲ့ ေစတနာ့ ၀န္ထမ္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးလိုအပ္ပါတယ္... ကိုယ့္နီးစပ္ရာ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိေနတဲ့ ေ၀ဒနာရွင္ေတြကို ႏိုင္သေလာက္ေလး ၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကပါလို႕ တိုက္တြန္းရင္း သင္ၾကားျပသေပးခဲ့ေသာ ဆရာမ ေဒါက္တာ ေဒၚေအးျမတ္လြင္ႏွင့္ တကြ MSIM မွ သက္ဆုိင္ရာ တာ၀န္ရွိသူမ်ား အားလံုးႏွင့္ ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ရွိ ပါေၾကာင္း...

အိမ္သစ္တက္ပြဲ

မီးေလး အိမ္ေျပာင္းတာ မုန္႕လာစားတဲ့ ကုိိကို၊ မမ၊ ေမာင္၊ ညီမေလးမ်ားအတြက္ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား ျပင္ဆင္ေပးဖို႕ ေအာ္ဒါမွာရတာေပါ့... အဲ ေအာ္ဒါမွာၿပီးျပန္ေတာ့လဲ ရန္ကုန္မွာက မီးက အလွည့္က်ပ်က္တာဆိုေတာ့ မီးပ်က္ခ်ိန္ သံုးမရျပန္ဘူး... ကဲ ခု မီးပ်က္ခံနီးေလး မွာထားတာေတြ လာပို႕ၿပီမို႕ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သံုးေဆာင္ႏိုင္ၾကပါပီရွင္....

ဒါေလးက ဗဟန္္းသံုးလမ္းအ၀ိုင္းထိပ္က Signature restaurant က စကၤာပူစတိုင္ ေခါက္ဆြဲ၊ ၾကာဇံေၾကာ္ပါရွင့္... ေခါက္ဆြဲ၊ ၾကာဇံေၾကာ္ကို ၀က္သားနဲ႕ ေရာေၾကာ္ထားၿပီး အျပင္က ဘဲဥေၾကာ္လို႕ ေဘးမွာ ၾတိဂံပံုစံေလး ပံုေဖာ္ထားၿပီး အလယ္မွာ ပုဇြန္၊ ကင္းမႈိနဲ႕ ျပင္ဆင္ထားပါတယ္... ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ သံုးေဆာင္ၾကပါေနာ္...


ဒီတမ်ိဳးကလည္း Signature က ၾကက္ေၾကာ္ပါ...


စားရတာ အီသြားရင္ ေသာက္ဖို႕ သံပုရာရည္...


ေကာ္ေကာ္ေသာက္ခ်င္သူမ်ားအတြက္ ေကာ္ေကာ္လည္း သံုးေဆာင္သြားၾကပါဦးရွင့္...

အခ်ိန္ေပးၿပီး လာေပးၾကလို႕ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...

အေနာက္ရပ္က ထြက္တဲ့ေန... အပိုင္း ၃

ကၽြန္မတို႕ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ မေတြ႕ရတာၾကာပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မတို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ ေနၾကတာေပါ့... စကားေျပာရတာ ေမာလြန္းလို႕ ထင္ပါရဲ႕ ကၽြန္မလည္း ဘယ္အခ်ိန္က အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္း မသိဘူး... ကၽြန္မႏိုးလာေတာ့ ျပာလဲ့က ကၽြန္မ ေဘးမွာ အိပ္ေမာက်လ်က္...

“ဆည္းဆာ ျပာလဲ့ ေတာ္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ ထင္တယ္... ဆည္းဆာေတာင္ ေရခ်ိဳးၿပီးၿပီ...”
“ကိုယ္လည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ကြ... မင္းလည္း ေရသြားခ်ိဳးလိုက္ေလ ေမေမတို႕ ျပန္လာရင္ ကိုယ္တို႕ ေဆးခန္းသြားရေအာင္...”
“ျပာလဲ့ သူငယ္ခ်င္း...”
“အားတင္းထားပါေနာ္... နည္းနည္းေလးမွ စိတ္ဓာတ္မက်မိေစနဲ႕... ၿပီးေတာ့မင္းရဲ႕ အေျဖမွာ Negative ဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္သံုးလ ေနရင္ တခါျပန္စစ္ရမယ္ သူငယ္ခ်င္း... ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့ မင္းေကာင္ေလးနဲ႕ ေနာက္ဆံုး အတူေနခဲ့တာ သံုးလေက်ာ္ေလာက္ကဆိုေတာ့ ေရာဂါပိုး ကူးစက္ခံရရင္ ေသြးစစ္တဲ့အခါ ေပၚခ်င္မွ ေပၚဦးမယ္ သူငယ္ခ်င္း... ေရာဂါပိုး ကူးစက္ခံရၿပီး ၃လကေန ၆လအတြင္း ေရာဂါပိုး ရွိ၊ မရွိေပၚတာဆိုေတာ့ Negative ေပၚခဲ့ရင္ ထပ္စစ္ဖို႕ လိုလိမ့္မယ္... ခုစစ္လို႕ ပိုးေတြ႕တယ္ ဆိုရင္လည္း ႀကိဳတင္ၿပီး ကာကြယ္မႈေတြ လုပ္ႏိုင္တယ္ေလ...”

“ဆည္းဆာ”
“ေဟ ေျပာေလ သူငယ္ခ်င္း”
“ျပာလဲ့ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာက္တယ္ကြာ”
“ဟင္... ဘာကိုေၾကာက္တာလည္းကြ”
“ျပာလဲ့ ေသြးစစ္တဲ့အခါက်ရင္ သူတို႕ေတြက ျပာလဲ့အေျဖကို သိၾကမွာေလ... အေျဖေရြးတဲ့အခါ ျပာလဲ့ကို သူတို႕၀ိုင္းၾကည့္ရင္ ျပာလဲ့ အဲ့ဒီအၾကည့္ေတြကို နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာက္မိတာ အမွန္ပဲ”

ျပာလဲ့ ေၾကာက္မယ္ဆိုတာ ကိုနားလည္ပါတယ္... ကိုယ္မင္းကို ေျပာဖို႕ တခုလိုသြားတယ္ကြ... ကိုယ္တို႕ ခုသြားမွာက ပုဂၢလိက ေဆးခန္းေလ... ကိုယ္တို႕သြားမယ့္ ေဆးခန္းက HIV ပိုးစစ္တဲ့ လူနာတိုင္းကို ေကာင္လ္ဆယ္လင္း လုပ္ေပးတယ္... ၿပီးေတာ့ လူနာေတြဘက္ကို secure လုပ္ေပးတဲ့အေနနဲ႕ ေသြးစစ္တာ ဘယ္သူဘယ္၀ါ မသိရေအာင္ ေသြးစစ္တဲ့အခါ နာမည္ကို မသံုးဘဲ နာမည္အစား ကုဒ္နံပါတ္ကိုသာ အသံုးျပဳၿပီး စစ္ေပးတယ္... ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာ မသိရဘူး... ေနာက္ၿပီး အေျဖေရြးတဲ့အခါက်ရင္လည္း ေကာင္လ္ဆယ္လင္း ၀င္ထားတဲ့ လူနာဆိုရင္ ကုိယ္တိုင္လာယူမွ ထုတ္ေပးတယ္... အရင္ကဆိုရင္ ကုဒ္နံပါတ္နဲ႕ စစ္ေပးတဲ့ စနစ္ကို NGO အဖြဲ႕အစည္းေတြက ဖြင့္တဲ့ ေဆးခန္းေတြမွာသာ အသံုးျပဳၾကတယ္... ေနာက္ပိုင္းမွာ အဲဒီ့ေဆးခန္းကို လာရင္ ဒီေရာဂါသည္ေတြပဲ ဆိုၿပီး ပတ္၀န္းက်င္က ေမးေငါ့ၾကလို႕ ဘယ္သူ႕မွ မသြားခ်င္ၾကဘူး... ပိုက္ဆံမရွိလို႕ ခက္ခဲေနတဲ့ ေ၀ဒနာသည္ေတြသာ သြားၾကၿပီး ပိုက္ဆံရွိတဲ့သူေတြကေတာ့ အထူးကုေဆးခန္းေတြမွာ ကုသမႈခံယူၾကတယ္... တခ်ိဳ႕ေတြက်ျပန္ေတာ့ ဗဟုသုတကလည္း နည္းတဲ့အတြက္ HIV ပိုး ကူးစက္ခံရရင္ ေ၀ဘာဂီေဆးရံုကို ပို႕ခံရမွာစိုးလို႕ ကုသမႈမခံရဲၾကဘူး... ေ၀ဘာဂီ ေဆးရံုက HIV ပိုးမွ မဟုတ္ဘူး တျခား ကူးစက္ေရာဂါေတြ ကုေပးတဲ့ ေဆးရံုဆိုတာ အားလံုးမသိၾကဘူးေလ... ေနာက္ၿပီး HIV ေရာဂါပိုး ေတြ႕တာနဲ႕ ေ၀ဘာဂီေဆးရံုကို တန္းမပို႕ပါဘူး... တခ်ိဳ႕ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့ တဲ့သူေတြကို လႊတ္တယ္ ဆိုတာကလည္း ေဆးရံုမွာ ေ၀ဒနာရွင္ေတြအတြက္ ေဆး၀ါးအခမဲ့ ထုတ္ေပးတယ္... ေဆးရံုထိ မသြားခ်င္တဲ့ သူေတြကေတာ့ NGO ရဲ႕ ေဆးခန္းေတြမွာ သြားေရာက္ျပသၿပီး ေဆး၀ါး အခမဲ့ ထုတ္ယူႏိုင္တယ္ေလ...”
“အဲလိုဆိုေတာ့ ေ၀ဒနာရွင္ေတြအတြက္ အဖက္ဖက္က အဆင္ေျပလာတာေပါ့ေနာ္...”
“ဒါေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ဒါေၾကာင့္ကိုယ္က စိတ္ဓာတ္မက်ပါနဲ႕ ေျပာတာေပါ့...”
“ဒါဆို ျပာလဲ့ ေရသြားခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္”

ညေန ၅နာရီေလာက္ ေဖေဖနဲ႕ေမေမ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္လာတယ္...

“ေမေမ သမီး ျပာလဲ့နဲ႕ အျပင္ခဏသြားလိုက္ဦးမယ္..”
“ေအး...ေအး... သိပ္လည္း ေနာက္က်မေနနဲ႕ေနာ္...”
“ဟုတ္ကဲ့... ေမေမ”
“ဦးနဲ႕ အန္တီ ျပာလဲ့တို႕ကို ခြင့္ျပဳပါဦး”
“ေအး...ေအး”
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ စကားတေျပာေျပာနဲ႕ ေဆးခန္းကို ေရာက္လာၾကတယ္... ေဆးခန္းမွာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္လ္ဆယ္လာနဲ႕ေတြ႕ၿပီး သူ႕ကို ေသြးစစ္ဖို႕ လာေၾကာင္းေျပာေတာ့ ကၽြန္မကို ေကာင္လ္ဆယ္လင္း လုပ္ၿပီးမွန္းသိလို႕ ကုဒ္တခုေပးၿပီး ေသြးစစ္ဖို႕ စီစဥ္ေပးပါတယ္... ေကာင္လ္ဆယ္လာ အခ်င္းခ်င္းလည္း လူနာရဲ႕ အေၾကာင္းကို ေျပာလို႕မရပါဘူး... ေကာင္လ္ဆယ္လာ တေယာက္ရဲ႕ အေရးႀကီးဆံုး အခ်က္က လွ်ိဳ႕၀ွက္ထားဖို႕ပါပဲ... ကၽြန္မ ျပာလဲ့ကို ေသြးစစ္တဲ့ ေနရာကို ေခၚလာခဲ့တယ္... သူမနဖူးမွာ ေခၽြးေတြ စို႕ေနတယ္... သူမလက္ကေလးကို ကိုင္ၿပီး အားေပးလိုက္တယ္... သူမလက္ကေလးေတြ ေအးလို႕ပါလား... သူမေၾကာက္ေနတယ္ ထင္တယ္... ေသြးေဖာက္ေပးတဲ့သူက သူမလက္ေမာင္းထဲက ေသြးေတြ တျဖည္းျဖည္း စုပ္ယူေနတယ္...
“ကိုင္း ၿပီးၿပီ... ျပန္လို႕ရၿပီ... ေသြးအေျဖကို မနက္ျဖန္ ညေနမွာ လာယူပါ...”
“ဟုတ္ကဲ့”

အားလံုးၿပီးစီးေတာ့ ကၽြန္မတို႕ေတြ အိမ္ျပန္လာၾကတယ္... အျပန္လမ္းမွာေတာ့ အေတြးကိုယ္စီနဲ႕ တိတ္ဆိတ္ လို႕ေပါ့... တိတ္ဆိတ္မႈကို ျပာလဲ့က စၿပီး ၿဖိဳခြင္းလိုက္တယ္...
“ဆည္းဆာ မနက္ျဖန္ ထြက္လာမယ့္ အေျဖကို ျပာလဲ့ ၾကည့္ႏိုင္ပါ့မလား မသိဘူး...”
“မစိုးရိမ္ပါနဲ႕ ျပာလဲ့ရယ္... အေျဖက ရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ ဘာဆက္လုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ ျပာလဲ့ သိၿပီးေနၿပီပဲ... မင္း ဒီည အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ပါ... မင္းအိပ္ေရး ၀မွ က်န္းမာေရး ေကာင္းမွာေပါ့”
“အင္း”
ကၽြန္မသူ႕ကို ႏွစ္သိမ့္ေနေပမဲ့ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္မလည္း စိုးရိမ္ေနမိတာ အမွန္ပါ... ဘယ္လိုပဲ သိထားတဲ့သူ ျဖစ္ေစကာမႈ ေနာက္ဆံုး အေျခအေနအထိ Negativeဆိုတာ ျဖစ္ခ်င္မွာပဲေလ... သူမကို ကၽြန္မ စာနာ သနားမိပါတယ္... သူမ ဒီည ေကာင္းေကာင္း အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းယုံမွတပါး...

“ေအာက္...အီ...အီး...အြတ္”
ၾကက္တြန္သံ မၾကားခင္ထဲက ကၽြန္မႏိုးေနခဲ့တယ္... ေဘးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပာလဲ့ မရွိဘူး... ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ျပာလဲ့ထြက္လာတယ္...
“ဆည္းဆာ ႏိုးၿပီလား... ျပာလဲ့ ဘုရားသြားမလို႕ ေစာေစာထျဖစ္တာ ညေနရံုးဆင္းရင္ ဆည္းဆာရံုးကို ျပာလဲ့ လာခဲ့မယ္...”
“အြန္း... ကိုယ္ မ်က္ႏွာသြားသစ္လိုက္ဦးမယ္”
သူမ ကၽြန္မကုိ ေျဖရွင္းခ်က္ေပးေနေပမယ့္ သူမ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး ဆိုတာ ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့... ကၽြန္မလည္း ရံုးသြားဖို႔ ျပင္ဆင္ၿပီး ရံုးထြက္လာခဲ့တယ္... ဒီေန႕ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြက ကၽြန္မအတြက္ အၾကာဆံုး အခ်ိန္ေတြပါပဲ... ဒါေပမဲ့ ရံုးဆင္းဖို႕ အခ်ိန္နီးလာေလ အခ်ိန္ေတြ ပိုျမန္လာေလ သလိုပါပဲ... ရံုးဆင္းေတာ့ ရံုးေအာက္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ျပာလဲ့ကို ေတြ႔တယ္...
“ေစာင့္ေနတာ ၾကာၿပီလား ျပာလဲ့”
“ဟင့္အင္း... ျပာလဲ့လည္း ခုမွ ေရာက္တာ”
“လာ... သြားရေအာင္”
လမ္းမွာ သူမေရာ ကၽြန္မေရာ စကားမေျပာျဖစ္ၾကဘူး... ဒီလိုနဲ႕ ေဆးခန္းကို ေရာက္လာတယ္... သင္တန္းအတူတက္ခဲ့တဲ့ ညီမတေယာက္ရဲ႕ ဂ်ဴတီခ်ိန္နဲ႕ ၾကံဳတယ္...
“မမေႏြ မေန႕က အေျဖလာယူတာလား..”
“ေအာ္... ေအး ညီမ... ၀တ္ရည္ ဂ်ဴတီလား”
“ဟုတ္ကဲ့ မမ... မမ0င္းက မွသြားတယ္ မမေႏြကို ေကာင္လ္ဆယ္လင္းခန္း ေပးသံုးဖို႕လည္း ေျပာသြားတယ္...”
“ေက်းဇူးပဲ ညီမ”
၀တ္ရည္က ေသြးအေျဖကို ဓာတ္ခြဲခန္းမွာ သြားယူလာေပးတယ္... ကၽြန္မ ျပာလဲ့နည္းတူ ရင္ေတြ ခုန္မိတာေတာ့ အမွန္ပဲ... ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မခံစားခ်က္ကို ထိန္းခ်ဴပ္လိုက္ၿပီး

“ျပာလဲ့ ဒီမွာ ေသြးအေျဖေတာ့ ရလာၿပီ... မေန႕က ျပာလဲ့ကို ေျပာခဲ့တာေတြ ဘာေတြမွတ္မိလဲ ေျပာျပပါဦး...”
“HIVပိုး ရွိရင္ စိတ္ဓာတ္မက်ဘဲ အိပ္ေရး ၀၀အိပ္မယ္၊ သန္႕ရွင္း လတ္ဆတ္တဲ့ အစားအစာေတြ စားသံုးမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္က်န္းမာေရးကို ေစာင့္ေရွာက္ ေနထိုင္သြားမယ္၊ ေရာဂါပိုး မရွိခဲ့ရင္လည္း မကူးစက္ႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရန္၊ ေရွာင္ရန္ေတြကို လိုက္နာၿပီး ေနထိုင္သင့္တယ္လို႕ ျပာလဲ့ နားလည္တယ္...”
“ခု ဒီေသြးအေျဖက Positiveျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္၊ Negative ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ အဲဒီ႕အေျဖအေပၚမွာေရာ ခံႏိုင္ရည္ ရွိရဲ႕လား...”
“ျပာလဲ့ ျပင္ဆင္ထားပါတယ္...”
“ဒီမွာ ေသြးအေျဖ ျပာလဲ့ကိုယ္တိုင္ပဲ ဖြင့္ၾကည့္ပါ... ဒီအထဲမွာ ပါတဲ့ အေျဖကို ကိုယ့္ကို ေျပာလည္း ရတယ္၊ မေျပာခ်င္ရင္ မေျပာလည္းရတယ္ သူငယ္ခ်င္း”

စာအိတ္ေဖာက္ေနတဲ့ သူမရဲ႕ လက္ေတြ တုန္ေနတယ္... သူမစိတ္ကိုလည္း ထိန္းခ်ဴပ္ထားတယ္ ထင္ပါရဲ႕... တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ စာအိတ္ထဲက စာက အျပင္ကို ထြက္လာတယ္... ေခါက္ထားတဲ့ စာရြက္ကို ျဖန္႕လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့...
“ဟင့္...ဟင့္ ဆည္းဆာ Negative တဲ့ကြ...”
“Congratulation ျပာလဲ့”
ကၽြန္မ သူမနဲ႕ထပ္တူ ေပ်ာ္မိတာေတာ့ အမွန္ပါ...
“ျပာလဲ့ ေနာက္တေခါက္ စစ္ၿပီးလို႕ Negative ဆို ကိုယ့္မွာ မရွိဘူးေပါ့ေနာ္...”
“ဒါေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕”
သူ႕စိတ္ကို ထိန္းခ်ဴပ္ထားလို႕ ထင္ပါရဲ႕ ကၽြန္မကို ဖက္ၿပီး အားပါးတရ ငိုေနတယ္ သူမကို ၾကည့္ၿပီး ဂရုဏာ သက္မိျပန္ပါတယ္...
“ျပာလဲ့ မင္းေကာင္ေလးလည္း ေခၚခဲ့ေလ... သူလက္ခံမယ္ဆိုရင္ေပါ့ ကုိယ္ေျပာၾကည့္မယ္...”
“ျပာလဲ့ ေခၚလာခဲ့မယ္ ဆည္းဆာ... ၿပီးေတာ့ သူ႕ကို ေသြးစစ္ခိုင္းမယ္...”
“ သူပါ ေသြးစစ္မယ္ဆိုရင္ သူ႕အတြက္ေရာ မင္းအတြက္ပါ အေကာင္းဆံုးပဲေပါ့ကြာ...”
အျပန္လမ္းမွာေတာ့ လမင္းၾကီးကလည္း အားမွန္ကုန္၀င့္လို႕ သာေနဆဲပါ... ဒါေပမယ့္ ျပာလဲ့ရင္ထဲမွာ သာေနတဲ့ လမင္းထက္ ဘယ္သူ ၿပိဳင္လို႕ လင္းပါေတာ့ႏိုင္....

ဆက္ရန္
စာဖတ္သူမ်ားအားလံုးကို အစဥ္ေလးစားလ်က္ ႀကိဳးစားပါဦးမည္....

အေနာက္ရပ္က ထြက္တဲ့ေန... အပိုင္း ၂

“ျပာလဲ့ အိမ္ေပၚေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႕ ပလူးေနတဲ့ အသံေတြ ၾကားေနရတယ္... အိမ္ေရွ႕မွာ လူသံၾကားလို႕ ထင္ပါရဲ႕ သူတို႕ အိမ္ေရွ႕ထြက္လာၾကတယ္... ျပာလဲ့ေလ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ မိုးၿပိဳသလို ခံစားရတယ္... ျပာလဲ့ေနရာမွာ ဆည္းဆာဆိုရင္ေကာ ဆည္းဆာရဲ႕ သတို႕သားေလာင္းက အေပၚအက်ႌမပါဘဲ တျခား အမ်ိဳးသမီးတဦးတေယာက္က ဆံပင္က ဗရိုဗရဲ အက်ႌက ၾကယ္သီး ကမန္းကတန္းတတ္ထားတဲ့ပံုစံ ဘယ္ညာ မညီဘဲ အိပ္ခန္းတခုတည္းက အတူတူ ထြက္လာတာျမင္ရင္ ဆည္းဆာကို ဘာလုပ္မလဲ”
သူမေျပာေနရင္း ပါးျပင္ကို မ်က္ရည္တို႕ စီးက်လာတယ္... ခုနကလိုေတာ့ မရိႈက္ေတာ့... သူမအားယူၿပီး စကားကို ျပန္ဆက္တယ္...
“ျပာလဲ့ ဘာမွ မေျပာလည္း မေျပာခဲ့ဘူး၊ ဘာမွလည္း မလုပ္ခဲ့ဘူး... ျပာလဲ့ အိမ္ကို ဘယ္လိုျပန္ေရာက္လို႕ ျပန္ေရာက္မွန္းမသိ ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္... ျပာလဲ့နဲ႕ အေဖာ္လိုက္ေပးတဲ့သူက ဘယ္က်န္ခဲ့မွန္း မသိေတာ့ဘူး... ျပာလဲ့အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ လူႀကီးေတြပါသိၿပီး ျပႆနာေတြ ရႈပ္ကုန္မွာစိုးလို႕ သူလိုက္မလာ ေတာ့တာလို႕ ေနာက္မွ ေျပာျပတယ္... သူလိုက္မလာတာလည္း ေကာင္းပါတယ္... အိမ္က မိဘေတြက ၀ိုင္းေမးၾကေပမဲ့ ျပာလဲ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာျပခဲ့ဘူး... တေယာက္တည္းပဲ က်ိတ္ၿပီး မစားႏိုင္ မအိပ္ႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္...”
“ဒါနဲ႕ အဲလိုျဖစ္ၿပီးေတာ့ ျပာလဲ့ဆီ သူမလာဘူးလား”
“ဟင့္...ဟင့္...ဟင္း လာတာေပါ့ ဆည္းဆာရယ္... သူက မ်က္ႏွာမပ်က္ လာၿမဲတိုင္း လာတယ္ ျပာလဲ့လည္း သူအေၾကာင္းေတြ လူႀကီးေတြ ျပန္ေျပာရမွာ ရွက္လို႕ ပံုမွန္အတိုင္းဘဲ ဆက္ဆံခဲ့တယ္ေလ...”

သူမေျပာလက္စ စကားကို ခဏရပ္ၿပီး အေ၀းကို ေငးၾကည့္ေနတယ္... သူ႕မ်က္၀န္းမွာလည္း မိုးေတြ အံု႕မႈိင္းလို႕ သူ႔ခံစားခ်က္ကို ကၽြန္မခံစားလို႕ ရပါတယ္... ကၽြန္မသာ သူ႕ေနရာမွာဆို မိဘေတြ ဖြင့္ေျပာၿပီး ေစ့စပ္တာ ဖ်က္သိမ္းမိမွာ အမွန္ပဲ...
“ဆည္းဆာ... ျပာလဲ့သူ႕ကို သိပ္ၿပီး ယံုလြယ္ခဲ့တယ္... သူက အဲေန႕က ကိစၥကို ေတာင္းပန္တယ္ ေနာက္အဲလို မျဖစ္ေစရပါဘူးတဲ့... ျပာလဲ့သူ႕ကို သိပ္ခ်စ္ေတာ့ အေလွ်ာ့ေပးခဲ့မိတယ္... အဲဒီ့ၾကားထဲမွာ သူသိပ္ၿပီး ျငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းေနတာကိုး... တရက္ အိမ္မွာ ဘယ္သူ႕မွ မရွိဘူး သူေရာက္လာတယ္... ျပာလဲ့ကို အတူတူ ေနဖို႕ ေတာင္းဆိုတယ္... ျပာလဲ့လည္း မဂၤလာရက္ သတ္မွတ္ဖို႕ စီစဥ္ေနၾကၿပီဆိုေတာ့ အရင္လို ထပ္ျဖစ္မွာ စိုးလို႕ သူ႕ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာမိခဲ့တယ္...”
သူမ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတခ်က္ခ်လိုက္တယ္...
“ျပာလဲ့ဆီကို သတင္းဆိုးတခု ေရာက္လာခဲ့တယ္... အဲဒါကေတာ့ သူနဲ႕အတူရွိေနတဲ့ မိန္းမက ေအကိုက္ ေနတယ္တဲ့... ျပာလဲ့ အသက္ရႈဖို႕ေတာင္ ေမ့သြားတယ္ ဆည္းဆာရယ္... ျပာလဲ့မွာလည္း အဲဒီ့ေရာဂါရွိေနၿပီ အိမ္က မိဘေတြသိရင္လည္း ျပာလဲ့ကို သတ္လိမ့္မယ္... ျပာလဲ့မွာ အဲဒီ့စိတ္ေၾကာင့္ အိပ္ယာထဲ ဗုန္းဗုန္းလဲ ေတာ့တာပဲ... ျပာလဲ့ ေနမေကာင္းလို႕ မဂၤလာရက္ကို ေရႊ႕လိုက္ၾကတယ္... ျပာလဲ့ အဲဒီ့မွာ ၾကာၾကာမေနခ်င္ဘူး တေန႕ အိမ္ကသိသြားရင္ ေနာက္ပတ္၀န္းက်င္က သိသြားရင္ အားလံုးအရွက္ရၾကမွာ ျပာလဲ့ေၾကာင့္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မထိခိုက္ေစခ်င္ဘူး... ဘယ္မွလည္း သြားစရာမရွိဘူး... တခါက ျပာလဲ့ဖုန္းဆက္ေတာ့ ဆည္းဆာ HIV/AIDS ေကာင္ဆယ္လ္လင္း သင္တန္းတက္ေနတယ္ဆိုတာ အမွတ္ရလိုက္လို႕ မင္းဆီ ကုိယ္ေျပးလာ ခဲ့တာပဲ ဆည္းဆာ”
“ျပာလဲ့ သူငယ္ခ်င္း မင္းျဖစ္ေနတာ ကုိယ္ကူညီႏိုင္ပါတယ္ကြာ မင္းစိတ္ဓာတ္မက်ပါနဲ႕”
ကၽြန္မ သိထားတဲ့ အသိပညာေတြကို ျပန္ျဖန္႕ေ၀ခြင့္ရသလို ကၽြန္မလူတေယာက္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကိုလည္း ျမွင့္တင္ေပးဖို႕ အခြင့္အေရးရခဲ့တယ္... ကၽြန္မေၾကာင့္ လူတဦးတေယာက္ စိတ္သက္သာရာရေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္တာ ကၽြန္မဆႏၵပါ...
“ျပာလဲ့ မင္းခုနက မင္းမွာ HIV ပိုးေရာဂါရွိေနၿပီလို႕ ေျပာတယ္... မင္း ေသြးစစ္ၿပီးၿပီလား”
“ဟင့္အင္း... ျပာလဲ့ မစစ္ရေသးဘူး”
“ဒါဆို ေသြးမစစ္ရေသးဘဲနဲ႕ ဘာလို႕ ေရာဂါပိုးရွိေနၿပီလို႕ ေျပာတာလဲ... မင္း ဒီေရာဂါပိုးနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဘာေတြ သိထားလဲ... မင္းသိသေလာက္ ကိုယ့္ကို ေျပာျပပါဦး...”
“ျပာလဲ့နဲ႕ အတူတူေနခဲ့တဲ့ အမ်ိိဳးသားတေယာက္က ပိုးရွိေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးနဲ႕လည္း လိင္ဆက္ဆံခဲ့တယ္... ဒီေရာဂါပိုးဆိုတာက လိင္ဆက္ဆံတာနဲ႕ ကူးစက္တတ္တာပဲေလ...”
“ဒါနဲ႕ ဆက္ေျပာပါဦး သူငယ္ခ်င္း”
“ၿပီးေတာ့... ၿပီးေတာ့ ျပာလဲ့လည္း ပိန္လာတယ္...”
ကၽြန္မသူ႕ကို အေသအခ်ာ ေျပာျပဖို႕ လိုလာၿပီ... သူမေျပာပံုအရဆို က်န္းမာေရး ဗဟုသုတရွိရက္နဲ႕ ေရာဂါပိုး ရွိေနၿပီ ဆုိၿပီး ခံစားေနရ အဓိက ျပႆနာပဲ...
“သူငယ္ခ်င္း ျပာလဲ့... မင္းမွာ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတလည္း အေတာ္အသင့္ရွိတယ္... လိင္ဆက္ဆံရာကေန ေရာဂါပိုး ကူးစက္တတ္တယ္ ဆိုတာလည္း မင္းသိေနတယ္... မင္းပိန္လာတယ္ဆိုတာ မင္းအအိပ္အစား ပ်က္လို႕ ပိန္လာတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား”
ကၽြန္မေျပာတာကို သူမစဥ္းစားေနတယ္... စဥ္းစားပါေစ ကၽြန္မသူ႕ကို စဥ္းစားႏိုင္ေအာင္ လမ္းေၾကာင္း ဖြင့္ေပးလိုက္တာပါ... သူမစဥ္းစားဖို႕ အခ်ိန္ တမိနစ္ေပးၿပီး သူမကို ကၽြန္မစကားစပ္လိုက္တယ္...
“သူငယ္ခ်င္း ေရာဂါပိုး ရွိ၊ မရွိဆိုတာ ေသြးစစ္ၾကည့္မွ သိနိုင္တယ္”
“ဒါဆို ျပာလဲ့ ေသြးစစ္ၾကည့္ရမွာေပါ့”
အိုေက That's right! ကၽြန္မခုနက သူမကို စဥ္းစားခ်ိန္ေပးလိုက္တာ ဒီအေျဖထြက္လာဖို႕ပါ... ကၽြန္မလည္း အားရွိသြားတယ္”
“အင္း.... ျပာလဲ့ေသြးစစ္ၾကည့္မွသာ ျပာလဲ့မွာ ေရာဂါပိုး ရွိ၊ မရွိ ေသခ်ာသိႏိုင္မယ္... ဒီတိုင္းၾကည့္ရံု ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ေလ်ာ့လာရံုနဲ႕ ျပာလဲ့မွာ ေရာဂါပိုး ကူးစက္ခံေနရၿပီလို႕ ေျပာလို႕ မရဘူးကြ...”
“ဒါဆို ျပာလဲ့ေသြးစစ္ၾကည့္ခ်င္တယ္ ဒါေပမဲ့ အေျဖမွာ ပိုးရွိတယ္ဆို ျပာလဲ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ”
“ေသြးစစ္လို႕ ထြက္လာတဲ့ အေျဖက ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္ သူငယ္ခ်င္း၊ တမ်ိဳးက Positive ပိုးရွိတယ္ေပါ့ကြာ၊ တမ်ိဳးက Negative ပိုးမရွိဘူးေပါ့၊ ေအာ္ ဒါနဲ႕ မင္း မင္းေကာင္ေလးနဲ႕ ေနာက္ဆံုး အတူေနခဲ့တဲ့ရက္ကို မင္း မွတ္မိလား”
“လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးလေက်ာ္ေလာက္က သူငယ္ခ်င္း”
“ေကာင္းၿပီ... ကိုယ္ မင္းကို ေမးခြန္းေမးမယ္... မင္းမွာ တကယ္လို႕ ေရာဂါပိုးရွိခဲ့တယ္ဆို မင္းဘာလုပ္မလဲ”
“ျပာလဲ့... ျပာလဲ့ကိုယ္ ျပာလဲ့ အဆံုးစီရင္မိလိမ့္မယ္ထင္တယ္”
“မင္းမွာ ေရာဂါပိုး မရွိခဲ့ဘူး ဆိုရင္ေကာ”
“ျပာလဲ့ အရမ္းေပ်ာ္မိမွာေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္”
“ဒါနဲ႕ သူငယ္ခ်င္း မင္းမွာ ေရာဂါပိုးမရွိရင္ မင္းေကာင္ေလးနဲ႔ လက္ထပ္မွာလား...”
“ျပာလဲ့ ဘ၀ေတာင္ ပံုေပးၿပီးၿပီဘဲ ျပာလဲ့သူ႕ကို လက္ထပ္ျဖစ္မွာပါ”
“ျပာလဲ့ ခုနက ေရာဂါပိုးရွိခဲ့ရင္ အဆံုးစီရင္ မိလိမ့္မယ္လို႕ ေျပာခဲ့တယ္ေနာ္... မင္းမွာ ေရာဂါပိုးရွိရံုနဲ႕ ဘာမွ စိတ္ဓာတ္က်စရာ မလိုဘဲ ပံုမွန္အတိုင္း ေနထိုင္သြားႏိုင္ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း... မင္းခုနက ေျပာတဲ့ထဲမွာ ပတ္၀န္းက်င္က ေျပာမွာ စိုးရိမ္တယ္လို႕ မင္းေျပာခဲ့တယ္ေလ... အဲဒီ့ေရာဂါပိုး ရွိတယ္ဆိုတာ မင္းမွမေျပာရင္ ကုိယ္မွမေျပာရင္ သိစရာအေၾကာင္းမွ မရွိတာ ဒါေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း ထည့္တြက္စရာ မလိုဘူး... မင္းလည္း ေရာဂါပိုးကူးစက္ႏိုင္တဲ့ နည္းေတြ သိၿပီးသားပဲ... ဥပမာ. က်န္းမာေရးအတြက္ အိပ္ေရး၀၀အိပ္မယ္၊ သန္႕ရွင္းလတ္ဆတ္တဲ့ အစားအစာေတြ၊ အာဟာရ ျပည့္၀တဲ့ အစားအစာေတြ စားမယ္၊ မင္းေကာင္ေလးနဲ႔ အတူေနတဲ့အခါ ကြန္ဒံုးသံုးမယ္၊ ဒီလို စိတ္ဓာတ္မက်ဘဲ ကိုယ့္က်န္းမာေရးကုိ စနစ္တက် ေစာင့္ေလွ်ာက္ ေနထိုင္သြားမယ္ဆိုရင္ မင္းအသက္ရွည္ရွည္နဲ႕ လူ႕သက္တမ္းေစ့ ေနထိုင္ႏုိင္ပါတယ္ကြာ... စိတ္ဓာတ္ မက်ပါနဲ႕”
သူမမ်က္၀န္းထဲမွာ အလင္းေရာင္တခု ထိုးထြက္လာတယ္... သူမမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရတာ ခုနကနဲ႕ မတူေတာ့ဘူး... အေရာင္ေတာက္လာတယ္... ကၽြန္မလည္း သူမမ်က္နွာကို အကဲခတ္ၿပီး ဆက္ေျပာတယ္...

“မင္းမွာ ေရာဂါပိုးမရွိဘူး ဆိုရင္ မင္းေကာင္ေလးနဲ႔ လက္ထပ္မယ္လို႕ မင္းေျပာတယ္... မင္းေကာင္ေလးက ေရာဂါပိုး ရွိတဲ့ မိန္းမတေယာက္နဲ႕ လိင္ဆက္ဆံခဲ့ဖူးတယ္... သူ႕အေပၚေကာ မင္းသံသယရွင္းရဲ႕လား”
“သူ႕မွာ ပိုးရွိေနရင္ ျပာလဲ့ ဘာလုပ္သင့္လဲဟင္”
“သူ႕မွာ ပိုးရွိ၊ မရွိဆိုတာလည္း ေသြးစစ္ၾကည့္မွပဲ သိႏိုင္တယ္ေလ... သူ႔မွာ ေရာဂါပိုး ရွိေနတယ္ ဆိုရင္ေကာ မင္းဘာလုပ္မလဲ”
“ျပာလဲ့ကေတာ့ သူ႕မွာ ေရာဂါပိုး ရွိရင္ မယူေတာ့ဘူး”
“ျပာလဲ့ကို ကိုယ္ေျပာျပမယ္... သူ႕မွာ ေရာဂါပိုးရွိရံုနဲ႕ ျပာလဲ့ကို မကူးစက္ႏိုင္ပါဘူး... HIVပိုးက အတူအိပ္၊ အတူစား၊ အ၀တ္အစားအတူ၀တ္ရံုနဲ႕ မကူးစက္ႏုိင္ပါဘူး... ၿပီးေတာ့ လိင္ဆက္ဆံတဲ့အခါ ကြန္ဒံုးကို စနစ္တက် သံုးစြဲမယ္ဆိုရင္ ေရာဂါပိုးမကူးစက္ႏိုင္ဘူး သူငယ္ခ်င္း... ဒါေတြလည္း မင္းသိသင့္သေလာက္ သိၿပီးသားပါကြာ”
“သူေရာဂါပိုးရွိရက္နဲ႕ ျပာလဲ့ယူလိုက္ၿပီထားပါေတာ့ ကေလးမရေတာ့ရင္ မ်ိဳးဆက္မရွိေတာ့ဘူးေပါ့”
“အင္း သူငယ္ခ်င္းေမးတဲ့ ေမးခြန္းက ေမးထုိက္ပါတယ္... ကေလးမယူတာ အေကာင္းဆံုးေပါ့ သူငယ္ခ်င္း... ကေလးယူကို မယူသင့္ဘူး... မင္းကေလးလိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကေလးတေယာက္ေမြးစားလိုက္ေပါ့... ကေလး ေမြးစားလို႕လည္း ရေနတာပဲေလ... အကယ္၍ ကေလးယူမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္ ဆိုရင္ ကေလးယူတဲ့အခါ ပထမဆံုး မင္းကို ေရာဂါပိုး ကူးစက္ႏိုင္တယ္... ကိုယ္၀န္ေဆာင္စဥ္မွာ မိခင္ကတဆင့္ သေႏၶသားကို ကူးစက္ႏိုင္တယ္... သေႏၶသားကို မကူးစက္ႏိုင္ဖို႕ သက္ဆိုင္ရာ ဆရာ၀န္နဲ႕ အရင္ဆံုး ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ သင့္တယ္... ဆရာ၀န္ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း လိုက္နာမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သေႏၶသားကိုေတာ့ မကူးစက္ႏိုင္ ဘူးေပါ့... ”
“ဆည္းဆာ ဆိုလိုတဲ့ သေဘာက သူ႕မွာ ပိုးရွိလည္း ကိုယ္ယူသင့္တယ္ေပါ့”
“မဟုတ္ေသးဘူး သူငယ္ခ်င္း ယူတယ္ မယူဘူးဆိုတာ မင္းဘ၀နဲ႕ ဆိုင္လို႕ မင္းဆံုးျဖတ္ရမွာ... ဒီေရာဂါရွိလို႕ ကိုယ့္ကို ကူးမွာေၾကာက္လို႕ လက္မထပ္ဘူးဆိုတာ မျဖစ္ရေအာင္ မင္းကို မကူးစက္ေအာင္ ေနႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းေတြ မင္းကို ေျပာျပတာ... ေရာဂါပိုးရွိေနတဲ့ ေ၀ဒနာရွင္တေယာက္ကို ၀ိုင္းၿပီး မပစ္ပယ္ထား သင့္ဘူး... သူ႕စိတ္ဓာတ္ေတြ ပံုမွန္အတိုင္း တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႕ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ ေဖးမသင့္တယ္... ကိုယ္လည္း ေဆာင္ရန္၊ ေရွာင္ရန္ေတြ သိထားၿပီးၿပီဘဲ...”
“အင္း... မင္းဆီ ကိုယ္လာခဲ့တာ မွန္သြားပီ ဆည္းဆာ... ကိုယ္လည္းေသြးစစ္မယ္... ၿပီးေတာ့ ကိုယ္သူ႕ကိုလည္း မင္းေျပာျပသလို ေျပာျပၿပီး ေသြးစစ္ဖို႕ မင္းဆီေခၚလာခဲ့မယ္...”
“ကဲ စကားေျပာေနလိုက္တာ ၁နာရီေတာင္ထိုးေနၿပီ ကိုယ္တို႕ ထမင္းစားၾကရေအာင္ ဗိုက္လည္း ဆာလာ ၿပီကြ... တေအာင့္တနား နားျပဳၿပီး ညေနေလာက္ ကိုယ့္အသိေဆးခန္းမွာ ေသြးစစ္ဖို႕ ကို္ယ္လိုက္ပို႕ေပးမယ္... ဒီေန႕ေတာ့ အိမ္မွာပဲ အိပ္လိုက္ကြာ... ကိုယ္တို႕ေတြ မေတြ႕တာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့့ စကားလည္း ေအးေဆး ေျပာရေအာင္”
“အင္း... ျပာလဲ့ ဒီမွာ ညအိပ္မယ္ေလ”
“ကဲ...စကားေတြ ဒီမွာရပ္၊ အစားစားဖို႕ သြားလိုက္ၾကစို႕”
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ထမင္းလက္စံုစားရင္း စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕လို႕ ျပာလဲ့အတြက္ ထမင္းမွိန္တယ္ ထင္ပါရဲ႕ သူအေတာ္ေလး စားျဖစ္တယ္... ကၽြန္မသူ႕ကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲ ၀မ္းသာ ၾကည္ႏူးမိပါတယ္...

ဆက္ရန္
စာဖတ္သူမ်ားအားလံုးကို အစဥ္ေလးစားလ်က္ ႀကိဳးစားပါဦးမည္....

အေနာက္ရပ္က ထြက္တဲ့ေန... အပိုင္း ၁

ကၽြန္မ ဒီေန႕မနက္ အလုပ္ကို ထြက္လာတာ စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးႀကီးပဲ ၀မ္းနည္းသလိုလို ၀မ္းသာသလိုလိုနဲ႔ ၀မ္းနည္းတဲ့စိတ္က ပိုမ်ားမယ္ထင္တယ္... စိတ္ထဲမွာလည္း မတင္မက်ႀကီးနဲ႕ တခုခု ဟာေနသလိုပဲ... ရံုးေရာက္ေတာ့လည္း စိတ္မပါ လက္မပါနဲ႕ အလုပ္စားပြဲမွာ ေန႕စဥ္လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြ ေဆာင္ရြက္ေနက် စက္ရုပ္တရုပ္လို လႈပ္ရွားေနရတယ္... သူ႕အႀကိဳက္လိုက္မွ ႀကိဳက္တဲ့ မန္ေနဂ်ာနဲ႕ အၿမဲပဲ စိတ္တိုေနတတ္တဲ့ ေဘာ့စ္...

သူ႕အႀကိဳက္ဆိုလို႕ ကၽြန္မတို႕လို ၀န္ထမ္းေတြ အေပၚမွာ သူ႕ဟာ အာဏာ ပါ၀ါျပႏိုင္တဲ့ က်ားႀကီးေပါ့... အဲ ေဘာ့စ္ေရွ႕က်ျပန္ေတာ့ သူက ေအာ္ေငါက္ခံေနရတဲ့ သနားစရာ ေၾကာင္ပါးႀကီး တေကာင္ပါ...

“ ကလင္...ကလင္...ကလင္”
“ဟဲလို... အာရံုလင္း ကုမၸဏီကပါ”
“Marketing Dept:က ေႏြဆည္းဆာကို ေခၚေပးပါ”
“မမေႏြ ဖုန္းလာေနတယ္”
“ဟုတ္ကဲ့... ေႏြဆည္းဆာ စကားေျပာေနပါတယ္”
“ဆည္းဆာ ဟဲ့ ငါပါဟ ျပာလဲ့”
“ဟယ္... ျပာလဲ့ နင္ဘယ္တုန္းက ျပန္ေရာက္လဲ... ငါတို႕ကို မဆက္သြယ္တာေတာင္ အေတာ္ၾကာေနၿပီ... ေနေကာင္းလား... ဦးတို႕ အန္တီတို႕ေကာ ေနေကာင္းၾကလား...”
“အမယ္ေလး ဆည္းဆာရယ္ နင့္ေမးခြန္းေတြကလည္း မ်ားလိုက္တာ အသက္ကေလးဘာေလးလည္း ရႈပါဦး”
“ေဆာရီး သယ္ရင္း ကိုယ္ေလာႀကီးသြားတယ္... ခုေတာ့ ကိုယ္သိပ္မအားဘူးကြ ညေနရံုးဆင္းခ်ိန္ၾကရင္ ဆံုေနက်ဆိုင္မွာ အေၾကာ္သြားစားၾကမယ္”
“အိုေက ဆည္းဆာ... ျပာလဲ့ အဲဒီ့မွာ ေစာင့္ေနလိုက္မယ္”

ကၽြန္မနာမည္ ေႏြဆည္းဆာ ကၽြန္မကို ေႏြလို႕ အမ်ားစုက ေခၚေပမဲ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ဆည္းဆာပဲ ေခၚၾကတယ္... ျပာလဲ့ သူက ကၽြန္မ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါ သူ႕နာမည္အရင္းက စိမ္းျပာလဲ့... သူက သူ႕ကိုယ္သူ ျပာလဲ့လို႕ ထည့္ေျပာ တတ္ေတာ့ သူ႕နာမည္ေခၚရင္း ျပာလဲ့ကေန ျပာလပ္လို႕ ေခၚၾကတယ္... ကၽြန္မတို႕ ဘြဲ႕ယူၿပီးကတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ကြဲသြားၾကတာ ကၽြန္မကလည္း အလုပ္၀င္ ျပာလဲ့ကလည္း သူ႕ဇာတိေျမ ျဖစ္တဲ့ ျမစ္ႀကီးနားကို ျပန္သြားခဲ့တယ္... ခုသူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ျပန္ေတြ႕ရမယ္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့... မနက္က မလန္းဆန္းတဲ့ ကၽြန္မ ခုတက္ၾကြလန္းဆန္းစြာ အလုပ္ခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္သန္းလို႕ေနပါတယ္...

“မမေႏြ တက္ၾကြေနပါလား... ခုမွ ၅နာရီ အတိဘဲ ရွိေသးတယ္ ျပန္ေတာ့ မလို႕လား ဧကန္နေတာ့ ဧကန္နပဲ မရိုးေတာ့ဘူး ထင္တယ္”
“သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ခ်ိန္းထားတာပါ... ေနာက္က်ေနမွာစိုးလို႕ သြားၿပီ ဘိုင့္”
ရံုးအကူေကာင္မေလးကို ႏႈတ္္ဆက္ၿပီး အျမန္ေျပးထြက္လာခဲ့တယ္... သူမေျပာသလုိ မရိုးဘူးဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္မ ခုေလာက္ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ဘူး...
“ဟိတ္... ဆည္းဆာ ျပာလဲ့ ဒီမွာ”
ကၽြန္မကို လွမ္းေခၚေနတဲ့ သူကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မတခဏ ၾကက္ေသေသသြားတယ္... ျပာလဲ့မွ ဟုတ္ရဲ႕လားေပါ့ သူမအမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲသြားတယ္... ကၽြန္မတို႕ ေနာက္ဆံုးေတြ႕တုန္းကေတာင္ သူမလွတုန္း၊ ႏုပ်ိဳတုန္း၊ သူမအသားအရည္က သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ အလွဆံုးမို႕ ကၽြန္မ အားက်ရဆံုးပါ... ခုေတာ့ သူမအသားအရည္က မြဲေျခာက္ေျခာက္နဲ႕၊ ကၽြန္မနဲ႕ယွဥ္ရင္ သူမေတာ္ေတာ္ေလး အရြယ္က်သြားတယ္...

“ဟဲ့... လာေလ ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲ”
“ျပာလဲ့ ငါေတာင္ မမွတ္မိဘူးဟယ္... ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ ငါ့ကိုေျပာစမ္းပါဦး”
“ေျပာမွာေပါ့ ဆည္းဆာရယ္ ေျဖးေျဖးေပါ့... ခုေတာ့ အေၾကာ္ ပူပူေလးစားလုိက္ပါဦး... နင္သိခ်င္တာ မွန္သမွ် အားလံုးေျပာျပမယ္”
“ဒီမွာေတာ့ မေအးေဆးဘူးကြ... မနက္ျဖန္ ငါ အလုပ္ပိတ္တယ္ နင္ဒီကိုလာခဲ့... အိမ္မွာ ငါအလုပ္ပိတ္ရက္ဆို ေဖေဖနဲ႕ ေမေမက ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္လုပ္ၾကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ”
“ေအး.. ျပာလဲ့ မနက္ျဖန္ လာခဲ့မယ္ အိမ္မွာပဲ ေစာင့္ေန”
ကၽြန္မတို႕ စားေသာက္ၿပီး လမ္းခြဲၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္... အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္မွာေတာ့ ကၽြန္မဆီ အေတြးေပါင္း မ်ားစြာ ပါလာခဲ့တယ္... ဘာလို႕ သူဒီလိုပံုစံ ျဖစ္သြားတာလဲကိုလည္း အရမ္းကို သိခ်င္လာတယ္...
“ဟဲ့ သမီး မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္းပါလား”
“နဲနဲ ပင္ပန္းေနလို႕ပါ ေမေမ... သမီး ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး နားလိုက္ေတာ့မယ္”
“ေအး.ေအး”ွ
ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ကုတင္ေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲလိုက္တယ္... အဲဒီ့အခ်ိန္အထိ ကၽြန္မဆီမွာ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာ ခ်ာခ်ာ လည္ေနတုန္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ မနက္ျဖန္သိရမွာပဲေလ ဆိုၿပီး မ်က္စိစံုမွိတ္ အိပ္ပစ္လိုက္တယ္...

“ေအာက္...အီး...အီး...အြတ္”
အိမ္ေရွ႕မွာ အေမ့ရဲ႕ ဘုရား၀တ္ျပဳသံ ၾကားေနရတယ္... ကၽြန္မလည္း အိပ္ရာထလိုက္ၿပီး လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို အေဖက တအံ့တၾသၾကည့္ေနတယ္... ၾကည့္လည္း ၾကည့္ခ်င္စရာေလ ခါတိုင္းေန႕ေတြဆို အေမက အၿမဲႏႈိးရတယ္... ကၽြန္မ ၀ီရိယနဲ႕ ထၿပီး အလုပ္တက္ရတာ တရက္မွ မရွိဘူး... အဲေလာက္ထိ ၀ီရိယႀကီးတာ...

“သမီးေရ အိမ္ေရွ႕မွာ ဧည့္သည္လာတယ္”
“လာၿပီ ေမေမ”
အေမ့ေခၚသံၾကားေတာ့ အိမ္ေရွ႕ကို ေျပးထြက္လာခဲ့တယ္...
“ေမေမ မမွတ္မိဘူးလား... ဒါ ျပာလဲ့ေလ.. အရင္ အိမ္ခဏခဏလာဖူးတယ္ေလ”
“ေၾသာ္... သိၿပီ အိမ္လာအိပ္ေနၾက သမီးမဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ေလ အန္တီေမရဲ႕ အန္တီေမက ျပာလဲ့ေတာင္ မမွတ္မိဘူး”
“ေအးကြယ္... အန္တီက အသက္ႀကီးၿပီမို႕လား... သမီးတို႕ကလညး္ လမ္းေတြ႕ေခၚဖို႕... ကဲ ကဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ စကားေျပာၾကဦး အန္တီတို႕ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ဥပုသ္သြားယူၾကမလို႕... ေအးေအးေဆးေဆး လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ေနၾက”
ကၽြန္မ အေမက အေသးအဖြဲေလးက အစ အမွတ္သညာႀကီးတဲ့သူပါ... ကၽြန္မမမွတ္မိတဲ့ အရာေတာင္ အေမက မွတ္မိေနတတ္သလို... အေဖက တခုခု သတိမရေတာ့ရင္ အေမကို ျပန္ျပန္ေမးေနၾက... ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႕ သားအဖက အေမ့ကို ကြန္ပ်ဴတာလို႕ ေနာက္ေခၚၾကပါတယ္... အေဖက သူ႕ေမ့သြားၿပီဆို ငါ့ကြန္ပ်ဴတာကို ေမးလိုက္လို႕ စရင္ အေမ့မ်က္ေစာင္းေလးက အေဖ့မ်က္ႏွာေပၚ ၀ဲလို႕ေပါ့...

“ျပာလဲ့ နင္အရမ္းေျပာင္းလဲသြားတယ္ဟာ... အေမေတာင္ နင့္မမွတ္မိဘူး”
ကၽြန္မေျပာေတာ့ ျပာလဲ့က ၿပံဳးျပတဲ့ သူ႕အၿပံဳးေနာက္ကြယ္မွာ ၀မ္းနည္းျခင္းေတြ ေရာပါေနတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္မ အလိုလိုသိေနတယ္...
“ဆည္းဆာ”
“ေျပာေလ ျပာလဲ့ ဘာေျပာမလို႕လဲ”
“အဟင့္...ဟင့္”
“ျပာလဲ့ ဘာလို႕ငိုတာလဲ... မငိုပါနဲ႕ဟာ... နင္ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ငါ့ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာပါဦး... ငါ့မေျပာဘဲနဲ႕ နင္ငိုေနလို႕ေရာ ၿပီးသြားမွာတဲ့လား... နင့္ျပႆနာက ငါ့ျပႆနာပဲေပါ့... ငါ့ကို ေျပာလိုက္ရင္ နင့္စိတ္ထဲ ေပါ့သြားမယ္ဆို ငါ့ကိုေျပာျပေလ... ငါတတ္ႏိုင္တာဆို ငါအေကာင္းဆံုး ကူညီေပးမယ္...”
“ျပာလဲ့ ျပာလဲ့ မင္းတို႕နဲ႕ ကြဲသြားၿပီး နယ္ျပန္သြားေတာ့ ခ်စ္သူတေယာက္ရခဲ့တယ္”
“အင္း ဒါနဲ႕ ဆက္ေျပာပါဦး”
“သူက ျပာလဲ့အေပၚ သစၥာမရွိဘူး... သူတျခားမိန္းကေလး တေယာက္နဲ႕ တြဲေနတယ္ဟ... ၿပီးေတာ့ေလ ၿပီးေတာ့... ျပာလဲ့ ဆည္းဆာကို ေျပာရမွ ရွက္လည္း ရွက္ပါတယ္ဟာ... အဟင့္...ဟင့္”
“ဘာမွ ရွက္စရာမလိုပါဘူး ျပာလဲ့ရယ္... တို႕မိန္းမခ်င္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းသာ ေျပာပါ...”
“ျပာလဲ့... ျပာလဲ့ သူနဲ႕ အတူတူေနျဖစ္ခဲ့တယ္... ျပာလဲ့တို႕ကို မိဘေတြက ေစ့စပ္ေပးခဲ့တယ္... သူက ျပာလဲ့ကို ခ်စ္လြန္းလို႕ပါ ကိုယ္တို႕ မၾကာခင္ လက္ထပ္ၾက မွာပဲဟာ ဆိုၿပီး ေျပာေတာ့ ျပာလဲ့လည္း သူ႕ဆႏၵကို လိုက္ေရာမိခဲ့တယ္”
“ဒါက ျပာလဲ့တို႕ အခ်င္းခ်င္း နားလည္မႈယူၿပီး အတူတူေနၾကတာပဲေလ ဒါက ျပႆနာမဟုတ္ပါဘူး... မဟုတ္မွ လြဲေရာ ျပာလဲ့မွာ ကိုယ္၀န္ရွိေနတာကို သူက မယူႏိုင္ဘူး ေျပာၿပီး ေနာက္တေယာက္နဲ႕ တြဲေနတာလား”
“မဟုတ္ဘူး ဆည္းဆာ မဟုတ္ဘူး အဲလို ျဖစ္လာခဲ့ရင္ေတာင္ ျပာလဲ့ ကေလးကို ရေအာင္ေမြးမွာပဲ... ခုက အဲလို မဟုတ္ဘူး... သူခုတြဲေနတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႕လည္း မကင္းဘူးဟ... ေနာက္မွသိရတာက အဲဒီေကာင္မေလးကို အိမ္ငွားေပးထားၿပီး ေန႕တိုင္း အဲေကာင္မေလးနဲ႕ သြားသြားေနတယ္... အဲဒါကို သူမ်ား ေျပာမွ သိရတာ... ပထမေတာ့ ျပာလဲ့လည္း မယံုဘူး... သူမ်ားေတြ မနာလိုလို႕ ေျပာတာလို႕ ထင္ခဲ့တယ္... ျပာလဲ့ကို အသိတေယာက္က နင္မယံုရင္ ငါနဲ႕လိုက္ခဲ့ဆိုၿပီး လာေခၚတယ္... ျပာလဲ့လည္း လိုက္သြားျဖစ္ခဲ့တယ္... ျပာလဲ့ အဲဒီအိမ္ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိိန္မွာ....”
သူအေ၀းကို ေငးေမွ်ာ္ရင္း စကားကို ခဏရပ္လိုက္တယ္... သူ႕အတြက္ ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းတဲ့ ရင္နာစရာ ျဖစ္ရပ္ေတြပါ... သူ႕ကို ကၽြန္မသနားေနမိတယ္... သူစကားမစပ္ႏိုင္ေသးဘူး... သူ႕မ်က္ျပင္ကို မ်က္ရည္ေတြ စီးက်မလာေပမဲ့ သူ႕ရင္ထဲမွာေတာ့ မ်က္ရည္မိုးေတြ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ရြာေနမွာ အမွန္ပဲ....

ဆက္ရန္
စာဖတ္သူမ်ားအားလံုးကို အစဥ္ေလးစားလ်က္ ႀကိဳးစားပါဦးမည္....

ဗီးနပ္စ္၊ ဂ်ဴပီတာ၊ လ

အမွတ္မထင္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေကာင္းကင္မွာ ၿပံဳးေနတဲ့ smiley ပံုေလးတပံုု ေပၚေနပါတယ္... အဲဒါေတြကေတာ့ ေမာင္လမင္းရယ္၊ ေမာင္ဂ်ဴပီတာ ၾကာသပေတးသားရယ္၊ ေမာင္ဗီးနပ္စ္ေခၚ ေသာၾကာသားရယ္ ေပါင္းစံုၿပီး အၿပံဳးတစ္ပြင့္ ဖန္ဆင္းေပးထားတာပါ... မီးေလးအျမင္ကေတာ့ အရမ္းကို လွပၿပီး ၾကည္ႏူးဖို႕ေကာင္းတဲ့ ညေလးတည ပိုင္ဆိုင္ရသလိုပါဘဲ... နားလည္တတ္ကၽြမ္းတဲ့ လူၾကီးေတြကေတာ့ နိမိတ္မေကာင္းဘူးလို႕ ေျပာၾကပါတယ္... ဒါေပမဲ့ သိပ္လွလြန္းလို႕ ရိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေလး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္ေနာ္...

အင္တာနက္ ေလေျပ

"အင္တာနက္ကို မုန္းတယ္.... မိန္းမေတြကို မုန္းတယ္... ကိုယ့္ကိုယ္ကို အမုန္းဆံုးပဲ"

သန္းေခါင္ယံ ည(၁၂)နာရီတြင္ အင္တာနက္ေပၚသို႔ သူတက္အလာကို ေစာင့္ေနတတ္သည္မွာ ကြ်န္မအတြက္ အက်င့္တစ္ခုလို ျဖစ္ေနသည္။ အခန္းထဲတြင္ မီးမ်ားကို ပိတ္ျပီး ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေနမိသည္။ ကြန္ပ်ဴတာ screen ေပၚမွ ျဖာက်လာေသာ ျပာလဲ့လဲ့ မီးေရာင္မွလဲြ၍ အခန္းတစ္ခုလံုး ေမွာင္အတိက်ေနသည္။ သူ၏ screen name မွာ (midnight)ျဖစ္ျပီး သန္းေခါင္ယံည(၁၂)နာရီတိတိတြင္ online ေပၚသို႔ တက္လာတတ္သည္။ ကြ်န္မမွာ ညတြင္မအိပ္ဘဲ အင္တာနက္ေပၚတြင္ ေျခဆန္႔ေနတတ္ေသာ ဇီးကြက္တစ္ေကာင္ျဖစ္သည္။ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ကြ်န္မဆီပို႔ေသာ သူ၏ message မွာ ထိုစာေၾကာင္းေလးျဖစ္သည္။

"အင္တာနက္ကို မုန္းတယ္.... မိန္းမေတြကို မုန္းတယ္... ကိုယ့္ကိုယ္ကို အမုန္းဆံုးပဲ"
ထိုစာေၾကာင္းကို ဖတ္ျပီး ကြ်န္မစိတ္၀င္စားသြားမိသည္။ ကြ်န္မလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ပ်င္းေနသည့္ အခ်ိန္မို႔ စာတစ္ေၾကာင္းရိုက္ျပီး ပို႔လိုက္မိသည္။ ကြ်န္မပို႔ေသာ စာကိုဖတ္ျပီး သူေပါက္ကရထပ္ေျပာေတာ့မည္ မဟုတ္ဟု ကြ်န္မေတြးမိသည္။

"ကိုယ့္ကိုယ္ဒီေလာက္မုန္းေနရင္ သြားေသလိုက္ပါလား"
သို႔ေသာ္ တစ္မိနစ္မွ်ပင္ မၾကာလိုက္....
"ဟုတ္တယ္.. ကြ်န္ေတာ္က အခုသရဲေလ"
"ဟား....သရဲျဖစ္ရတာေပ်ာ္လား"
"ကြ်န္ေတာ္ မေပ်ာ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုအဆံုးစီရင္မိတဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္မကြ်တ္ဘူး"
"ဟား...ဟား.. အခ်စ္အတြက္ေၾကာင့္လား"

ဒီလိုႏွင့္ စာေတြ အျပန္အလွန္ပို႔ၾကရင္း သူႏွင့္ ကြ်န္မ online သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သြားၾကသည္။ သူသည္ သူ႔ကိုယ္သူ တေစၦတစ္ေကာင္အျဖင့္ သတ္မွတ္ထားေသာ ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သူသည္ ညတိုင္း သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္တြင္ တိက်စြာonline ေပၚသို႔ ေရာက္လာတတ္သည္။ ထိုအျပဳအမႈမ်ားေၾကာင့္ သူ႔ကို အံ့ၾသထိန္႔လန္႔စြာ ကြ်န္မပိုစိတ္၀င္စားမိသည္။ တေစၦသရဲ အင္တာနက္ သံုးပါ့မလား... ဒါဟာ တိုက္ဆိုင္တဲ့ ေနာင္ေျပာင္မႈ တစ္ခုပဲျဖစ္မည္ဟု ကြ်န္မ ေျဖသိမ့္မိသည္။ သူသည္ အရင္ကတည္းက ကြ်န္မ၏ရုပ္ရည္ကို ျမင္ဖူးထားသည့္အလား ဘယ္ေတာ့မွ ကြ်န္မ၏ ပံုပန္းသ႑ာန္ကို မေမးဖူးခဲ့။ တစ္ခါတရံ သူသည္ ကြ်န္မေဘးတြင္ရွိေနခဲ့ျပီး ကြ်န္မကို ထိုင္ၾကည့္ေနသည္ဟု ေျခာက္တတ္ေသးသည္။

"ကြ်န္မ အခုဘာလုပ္ေနလဲ"
တစ္ခါတရံ ေနာက္ေျပာင္ျပီး သူ႔ကို ကြ်န္မေမးဖူးသည္။ ခဏမွ် သူႏႈတ္ဆိတ္ ေနတတ္ျပီး...
"ေတာ္ပါျပီ... ကြ်န္ေတာ္မေျပာခ်င္ဘူး.. ေျပာလိုက္ရင္ လန္႔သြားဦးမယ္"
"ေကာ္ဖီေတြ သိပ္မေသာက္နဲ႔ေလ"
"ပံုဆိုးပန္းဆိုး ထိုင္မေနနဲ႔ေလ"
တစ္ခါတရံ ကြ်န္မ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ စကားမ်ားကို သူေျပာတတ္သည္။ ထိုစာရေသာ အခ်ိန္တြင္ တိုက္ဆိုင္စြာ ကြ်န္မမွာ ေကာ္ဖီေသာက္ေနသည့္အခ်ိန္ (သို႔) ထိုင္ခံုေပၚတြင္ ေျခအစံုကို စုတင္ျပီး ငုတ္တုတ္ထိုင္ကာ ကြ်န္ပ်ဴတာကို စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။

ကြ်န္မႏွင့္ chatting လုပ္ေနေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ သူ႔ဘ၀ေနာက္ေၾကာင္းကို ေျပာျပတတ္သည္။ သူသည္ အသက္(၂၃)ႏွစ္ျဖစ္ျပီး chat room ထဲမွ ေမ"ဟုေခၚေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို အစဲြအလမ္းၾကီးစြာ ခ်စ္မိခဲ့ေၾကာင္း၊ ေမ"ေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ အဆံုးစီရင္မိေၾကာင္း၊ အင္တာနက္ကို ပထမဦးဆံုး ထိေတြ႔မိသည့္ သူ႔အဖို႔ chatting ဟုေခၚေသာ အင္တာနက္ စကား၀ုိင္း၏ လွည့္စားမႈကို နားမလည္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ေမ"၏ေဖာ္ေရြေသာ အေျပာအဆိုမ်ားေပၚတြင္ သူသာယာမိေၾကာင္း ကြ်န္မကို ေျပာျပတတ္သည္။ အင္တာနက္တြက္ ဆရာတစ္ဆူလို ျဖစ္ေနေသာ ေမ"မွာ သူ မသိနားမလည္သည္မ်ားကို သင္ျပတတ္သည္။ ေမ"၏ ေႏြးေထြးေသာ အေျပာမ်ားေၾကာင့္ chatroomထဲ သူအျမဲ၀င္ျဖစ္ခဲ့သည္။ chatroom ထဲ၀င္တိုင္း ေမ"မွလဲြ၍ မည္သူႏွင့္မွ် သူစကားမေျပာေပ။

"ကြ်န္ေတာ္ ေမ့ကို ခ်စ္တယ္.... ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ အင္တာနက္ခ်စ္သူ လုပ္ႏိုင္မလား"
"အင္တာနက္ ခ်စ္သူအတြက္ ဘာေကာင္းက်ဳိးရွိလဲ"
"ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေမကိုေပးဖို႔အတြက္ အခ်စ္ေတြ အျပည့္ရွိပါတယ္"
"အခ်စ္... အဟား... ေမမွာ ေပါလြန္းလို႔ကြယ္"
"ဒါဆို ေမလိုခ်င္တာ ကြ်န္ေတာ္အကုန္ေပးမယ္"
"အသက္ ယူမယ္ဆိုရင္ ေပးႏိုင္မလား"
"ေကာင္းျပီေလ"

ေမ"၏အခ်စ္ကို ရဖို႔အတြက္ အရာရာကို သူစြန္႔လြတ္ရဲခဲ့သည္။ ေမ"၏ စကားလံုး ခ်ဳိခ်ဳိေလးမ်ားၾကား သူမိန္းေမာ သာယာေနခဲ့မိသည္။ ၾကာေတာ့ အင္တာနက္ထဲတြင္ ေျပာရသည္ကို သူ အားမရေတာ့။ ေမ"ကို အျပင္ေလာကတြင္ သူေတြ႔ခ်င္လာသည္။ လူကိုယ္တိုင္ေတြ႔ျပီး ေမ"ကို ေပြ႔ဖက္နမ္း႐ႈပ္ခ်င္မိသည္။ ေမ" ကိုအျပင္တြင္ ေတြ႔ရန္၊ ဖုန္းဆက္ခြင့္ ေပးရန္ သူေတာင္းဆိုမိသည္။ ေမ"က ေတာင္းဆိုမႈေတြ မ်ားလြန္းေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေတြ႔ခြင့္မေပးႏိုင္ေၾကာင္း အျပင္းအထန္ ျငင္းဆန္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူ႔အေပၚ ေမ"၏ဆက္ဆံမႈမ်ားက ေအးစက္လာခဲ့သည္။ ေမ"ပို႔လာေသာ စာေၾကာင္းမ်ားကို ဖတ္ျခင္းျဖင့္ သူ႔အေပၚတြင္ ေမ"စိတ္ကုန္လာျပီျဖစ္ေၾကာင္း သိသာေနသည္။

ညတိုင္း သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္တြင္ သူသည္ အခ်ိန္တိက်စြာ onlineေပၚသို႔ ေရာက္လာျပီး သူႏွင့္ေမ"၏ ပံုျပင္ကို ကြ်န္မအား ေျပာျပတတ္သည္။ တစ္ခါတရံ သူ၏လုပ္ရပ္မ်ားကို ကြ်န္မ မေထာက္ခံမိေသာ္လည္း ညတိုင္း online တက္ျပီး သူေျပာေသာ ပံုျပင္ကို နားေထာင္သည့္အလုပ္မွာ ကြ်န္မအတြက္ မလုပ္မျဖစ္ အလုပ္တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့သည္။

"ဘာျဖစ္လို႔ မီးမဖြင့္တာလဲ... အလင္းျပန္ေနတာ မ်က္စိပ်က္မယ္ေနာ္"
"ဘာေျပာခ်င္တာလဲ.. ကြ်န္မကို ထိုင္ၾကည့္ေနျပန္ျပီလို႔ ေျခာက္လွန္႔ခ်င္တာလား"
"ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္ေလ... ဘာလဲ မယံုေသးဘူးလား"

ကြ်န္မ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့။ တစ္ခါတေလ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ပင္ အနားတြင္ သူရွိေနသည္ဟု ယံုမွား သံသယ၀င္မိတတ္သည္။ ၀ိညာဥ္၏ သံလိုက္ဓာတ္ႏွင့္ အင္တာနက္၏ သံလုိက္လႈိင္းမ်ား တစ္ခါတရံ ဆဲြငင္တတ္သည္ဟု သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေျပာဖူးေသာ္လည္း ကြ်န္မ အယံုအၾကည္ မရွိခဲ့။ ထူးဆန္းသည္မွာ သူ႔ကို ကြ်န္မနည္းနည္းမွ ေၾကာက္မေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

"ခင္ဗ်ားက ထူးျခားတယ္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ခင္ဗ်ား ကြ်န္ေတာ့္ကို မေၾကာက္လို႔ ကြ်န္ေတာ္က သရဲဆိုတာ တကယ္မယံုလို႔လား"
"ကြ်န္မ တေစၦသရဲေတြ အယံုအၾကည္ မရွိဘူး"
သူေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ျပီး မနက္မိုးလင္းမွ ကြ်န္မအိပ္ယာ၀င္ျဖစ္သည္။ မနက္ပိုင္းတြင္ ေနျမင့္မွ ထတတ္ေသာ အက်င့္ေၾကာင့္ ကြ်န္မ၏ အတန္းခ်ိန္မ်ားကို ညေနပိုင္းတြင္သာ ေရြးထားသည္။ ဒီေန႔အတန္းဆင္းခ်ိန္တြင္ ကြ်န္မေခါင္းေတြ ေလးလံျပီး ကိုယ္လက္မအီမသာ ျဖစ္ေနသည္။ အိမ္အေရာက္ ေဆးေသာက္ျပီး midnight online ေပၚသို႔ တက္လာခ်ိန္မွ ထေတာ့မည္ဟု စိတ္ကူးႏွင့္ ကြ်န္မအိပ္လိုက္သည္။

အိပ္ေပ်ာ္ျပီး သိပ္မၾကာလိုက္ စိတ္ထဲတြင္ တကယ့္အျဖစ္လိုလို အိပ္မက္လိုလို ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ ကြ်န္မအခန္းထဲသို႔ ၀င္လာသည္ဟု ခံစားမိသည္။ ကြ်န္မထထိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားေသာ္လည္း ဘယ္လိုမွ ထမရခဲ့။ ထိုေယာက္်ားေလးမွာ အျပာႏုေရာင္ ည၀တ္အကၤ်ီကို ၀တ္ဆင္ထားသည္။ ရုပ္ရည္မွာ သန္႔ျပန္႔ေနေသာ္လည္း မ်က္ႏွာမွာ ေသြးဆုတ္ျပီး ျဖဴေရာ္ေနသည္။ အၾကည့္မွာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔သည္။ ကြ်န္မ ကုတင္နားသို႔ ခ်ည္းကပ္လာျပီး ကြ်န္မ၏ဆံပင္မ်ားကို ပြတ္သပ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္မမ်က္ႏွာကို ညင္သာစြာ ပတ္သပ္ေပးျပီး "ကိုယ့္ကိုယ္ေကာင္းေကာင္း ဂ႐ုစိုက္ေလ" ဟုေျပာျပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ကြ်န္မမ်က္စိကို အားယူဖြင့္လိုက္မိသည္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည ၁၂နာရီ ၁၀မိနစ္။ ကြ်န္မ ကုတင္ေပၚမွ ခုန္ဆင္းျပီး ကြန္ပ်ဴတာကို အလွ်င္အျမန္ဖြင့္လိုက္သည္။ လိုင္းခ်ိတ္ေနခ်ိန္တြင္ ထိုအျဖစ္အပ်က္မွာ တကယ္လား၊ အိပ္မက္လား ဆုိသည္ကို ကြ်န္မ ေတြးေနမိသည္။ အိပ္မက္ျဖစ္သည္ထားဦး.. ဘာေၾကာင့္ ထိုလူ႔ ရုပ္ရွည္ကို ကြ်န္မေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနပါလိမ့္။ ကြ်န္မ ေ၀ခဲြမရျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ဖန္သားျပင္ေပၚတြင္ စာတစ္ေၾကာင္းေပၚလာသည္။

"ကိုယ့္ကိုယ္ေကာင္းေကာင္း ဂ႐ုစိုက္ေလ"
ကြ်န္မ တစ္ကိုယ္လံုး ေတာင့္တင္းသြားသည္။ အိပ္မက္ထဲက စကားႏွင့္ တစ္ထပ္တည္းပါလား...
စာေၾကာင္းေရးပို႔လိုက္သူမွာ ကြ်န္မႏွင့္ ညတိုင္း chatting လုပ္ေနေသာ သူ႔ကိုယ္သူ တေစၦသရဲပါဟု ေျပာေသာ midnight.... ကြ်န္မ အသက္ရွဴဖို႔ ေခတၱေမ့ေနခဲ့ျပီး ကြန္ပ်ဴတာ ဖန္သားေပၚက စာကိုသာ မ်က္ေတာင္မခတ္ ၾကည့္ေနမိသည္။ သူဟာ ကြ်န္မလို လူစင္စစ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မ အသိေပးေနမိသည္။

"တစ္ေယာက္ထဲေနရင္ အစာေတြကို ပံုမွန္စားရမယ္ေလ"
ကြ်န္မ ျပန္မေျပာသည္ကို သူသတိထားမိပံု မရ။ သူေျပာခ်င္တာကို ေျပာေနသည္။
"ရွင္အခု ဘယ္မွာလဲ... ကြ်န္မ အခန္းထဲမွာပဲလား.. ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား" ကြ်န္မ ထိန္႔လန္႔စြာ ေမးလိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ား ဘယ္လို အေျဖမ်ဳိးကို လိုခ်င္လဲ"
"တိက်တဲ့ အေျဖမွန္ကို ကြ်န္မလိုခ်င္တယ္"
"ခင္ဗ်ား ခရမ္းႏုေရာင္ ည၀တ္အကၤ်ီကို ၀တ္ထားတယ္။ အက်ၤီေအာက္မွာ အိတ္ကပ္ေလးႏွစ္ခုပါတယ္။ အိတ္ကပ္ေပၚမွာ လိပ္ျပာပံုဖဲျပားေလးပါတယ္။ စားပဲြခံုေပၚမွာ ခင္ဗ်ားေသာက္ေနက် ေကာ္ဖီခြက္ေလး တင္ထားတယ္။ ဒီညေတာ့ ခြက္ထဲမွာ ေကာ္ဖီ ရွိမေနဘူး။ ခင္ဗ်ား အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔ ေကာ္ဖီမေဖ်ာ္ရေသးဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေကာ္ဖီ မေသာက္ပါနဲ႔လား.... ခင္ဗ်ား ဖ်ားေနျပီ"

ဖန္သားေပၚက ဆက္တိုက္ေပၚလာေသာ စာမ်ားကို ဖတ္ရင္း ကြ်န္မႏွလံုးေသြးမ်ားပင္ ရပ္တန္႔သြားျပီလားဟု ထင္မိသည္။ ကြ်န္မဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့... ကြန္ပ်ဴတာ ပါ၀ါခလုတ္ကို အျမန္ဆံုးပိတ္ျပီး ကုတင္ေပၚသို႔ ခုန္တက္ကာ ေစာင္ကို ေခါင္းျမီးျခံဳထားလိုက္သည္။ ကြ်န္မေဘးတြင္ သူရွိေနသည္။ ကြ်န္မ အခန္းထဲတြင္ တကယ္ရွိေနခဲ့လို႔လည္း ကြ်န္မ၏ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈေတြ၊ ကြ်န္မ၏အက်င့္ေတြကို သူသိေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ညတိုင္း online ေပၚသို႔ ပံုမွန္တက္ျပီး သူ႔ကိုေစာင့္ေနတတ္ေသာ ကြ်န္မ၏ တံုးအအ အျပဳအမႈမ်ားကို သူအရင္ကတည္းက ေစာင့္ၾကည့္ေနပံုရသည္။ သူေစာင့္ၾကည့္ေနသည္ ဆိုသည့္အေတြးႏွင့္ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ ကြ်န္မတစ္ကိုယ္လံုး ေစာင္ထဲတြင္ တုန္ေနမိသည္။ မည္မွ်ၾကာၾကာ တုန္လႈပ္ေနမိသည္ မသိ။ ညေနက ေသာက္ထားေသာ ေဆးအရွိန္ေၾကာင့္ ကြ်န္မ တေျဖးေျဖး အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ မႈန္၀ါး၀ါး ကြ်န္မ၏ မသိစိတ္ထဲတြင္ သူသည္ ကုတင္ေဘးတြင္ ထိုင္ရင္း ကြ်န္မအား ကရုဏာသက္စြာ ၾကည့္ေနသည္။ ေနာက္တြင္ ကြ်န္မ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။

မနက္ႏိုးလာသည့္ အခ်ိန္တြင္ ကြ်န္မ အပူခ်ိန္တက္ေနသည္။ တစ္ကိုယ္လံုး ေပ်ာ့ေခြေနျပီး လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ရန္ အင္အားပင္ မရွိေတာ့။ ညတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္စဥ္းစားမိသည္။ သူသည္ ေန႔ခင္းတြင္ ကြ်န္မေဘးတြင္ ရွိေနမည္ မဟုတ္ဟု ထင္မိသည္။ တေစၦသရဲမ်ားသည္ အလင္းေရာင္ကို ေၾကာက္ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား..။ ကြ်န္မ ကုတင္ေပၚမွ အားယူထလိုက္သည္။ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ရန္ ေရေႏြးတည္ေနရင္း ညက သူေျပာခဲ့ေသာ စကားကို ျပန္သတိရမိသည္။

"ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေကာ္ဖီ မေသာက္ပါနဲ႔လား.. ခင္ဗ်ား ဖ်ားေနျပီ"
ေကာ္ဖီကို ကြ်န္မ ဆက္မေဖ်ာ္မိေတာ့။ ညတုန္းက ျမင္ခဲ့ဖူးေသာ သူ႔ပံုရိပ္ကို ကြ်န္မျမင္ေယာင္မိသည္။ သူသာ တေစၦမဟုတ္ခဲ့လွ်င္ မိန္းကေလးမ်ား ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနေသာ ရုပ္ရွည္ရွိသူျဖစ္သည္။ သူ၏ခံစားခ်က္မ်ားကို နားေထာင္ျပီး သူ႔အေပၚ ကြ်န္မ သနားမႈေတြ ပိုသြားျပီလား...သူ႔ကို ကြ်န္မ ခ်စ္မိသြားျပီမလား.. တေစ ၦတစ္ေကာင္ကို ကြ်န္မခ်စ္မိသြားျပီလား... ဘယ္ေလာက္ စိတၱဇဆန္တဲ့ အျပဳအမႈလဲေနာ္...

သူေျပာျပဖူးေသာ သူ႔အေၾကာင္းမ်ားကို ကြ်န္မျပန္စဥ္းစားမိသည္။ သူ႔အေပၚ ေမ" ဆက္ဆံေရးက်ဲလာခဲ့သည္ ဆိုသည့္အထိပဲ ကြ်န္မသိခဲ့သည္။ သူ႔လို ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာသည့္ လူကို ေမ" ဘာေၾကာင့္မ်ား ျငင္းဆန္ခဲ့သလဲ.. ကြ်န္မသိခ်င္လာမိသည္။ သူဘာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ အဆံုးစီရင္ခဲ့လဲ... "အင္တာနက္ကို မုန္းတယ္.. မိန္းမေတြကိုမုန္းတယ္" ဟုေျပာျပီး ဘာေၾကာင့္ ထိုအေၾကာင္းမ်ားကို အင္တာနက္ေပၚက ကြ်န္မအား ေျပာျပေနသလဲ.. ကြ်န္မသိခ်င္စိတ္ ပိုျပင္းျပလာခဲ့သည္။

ညအေမွာင္ထု၏ တေျဖးေျဖး ၀င္ေရာက္လာမႈက ကြ်န္မစိတ္ကို ပိုလႈပ္ရွားေစခဲ့သည္။ သိခ်င္စိတ္မ်ားေၾကာင့္ ည ၁၁နာရီ မိနစ္ ၅၀တြင္ ကြ်န္မ အခန္းမီးမ်ားကုိ ဖြင့္ျပီး ကြန္ပ်ဴတာေရွ႔တြင္ ထုိင္ေနမိသည္။ မည္မွ်ပင္ သတၱိရွိသည္ထားဦး တေစၦတစ္ေကာင္ႏွင့္ အေမွာင္ထဲတြင္ ကြ်န္မ ထိုင္ရဲမည္မဟုတ္။ ကိုယ္ေရာင္ ေဖ်ာက္ထားေသာ တေစၦတစ္ေကာင္ကို ကြ်န္မ မျမင္မေတြ႔ႏိုင္မွန္း သိေနေသာ္လည္း တံခါးေပါက္ဘက္သို႔ ကြ်န္မ မၾကာခဏ လွည့္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႔ကို ကြ်န္မေစာင့္ေနေၾကာင္း သူ႔အား သိေစခ်င္ေသးသည္။

ည ၁၂ နာရီ ၀၁ မိနစ္... နံရံေပၚတြင္ ခ်ိတ္ဆဲြထားေသာ နာရီလက္တံ၏ တစ္ေခ်ာက္ေခ်ာက္ အသံမွလဲြ၍ တစ္ခန္းလံုး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ဒီည သူလာပါဦးမလား...။မေန႔ညက ကြ်န္မ အျပဳအမႈေၾကာင့္ ဒီည သူထပ္လာပါ ဦးမလား...

"တစ္ခန္းလံုး မီးေတြ ထိန္ေနေအာင္ ဖြင့္ထားတာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေၾကာက္သြားျပီလား"
သူလာပါျပီ.... ကြ်န္မ ၀မ္းသာသြားမိသည္။ သူ႔ကိုေမးဖို႔ ေမးခြန္းေတြ ကြ်န္မမွာ အမ်ားၾကီးရွိေသးသည္ မဟုတ္ပါလား..။

"နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာက္မိပါတယ္"
ကြ်န္မ စာျပန္မရိုက္ဘဲ ပါးစပ္က တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္မိသည္။ သူသာ ကြ်န္မအခန္းထဲတြင္ ရွိေနခဲ့လွ်င္ ကြ်န္မေျပာသမွ် သူၾကားႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ကြ်န္မထင္သည္။ ယခု အျဖစ္အပ်က္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေနာက္ေျပာင္ေနသည္ဟု ကြ်န္မ ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေသးသည္။

"ခင္ဗ်ား အရင္က ကြ်န္ေတာ့္ကို မေၾကာက္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ"
"အရင္တုန္းက တစ္ေယာက္ေယာက္က ေနာက္ေျပာင္ေနတယ္လို႔ ကြ်န္မထင္ခဲ့တယ္ေလ။ တကယ့္သရဲ ျဖစ္မယ္မွန္း ေတြးမထားမိဘူး"
"အခု ခင္ဗ်ား သိျပီေလ။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ဆက္စကားေျပာေနဦးမလား"
"အင္း... ေျပာမယ္။ ကြ်န္မသိခ်င္တာေတြ ေမးရဦးမယ္" ကြ်န္မ အသက္ကို ျပင္းျပင္းေလး ရွဴသြင္းလိုက္မိသည္။
"ေမနဲ႔ ရွင့္အေၾကာင္းကို အစအဆံုး ေျပာျပႏိုင္မလား"

"ေမဟာ ကေ၀မတစ္ေယာက္ပါ။ လွည့္စားတတ္တဲ့ ကေ၀မ... ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ခ်စ္သူေတြ မျဖစ္ခင္ကတည္းက သူ႔မွာ လက္ထပ္ရမဲ့သူရွိျပီးသား.. အင္တာနက္မွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ခ်စ္တယ္ဆိုတာကလည္း သူ႔အတြက္ အပ်င္းေျပဖို႔ သက္သက္ပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို အရုပ္တစ္ရုပ္လို သူသေဘာထားခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ ခံစားခ်က္ကို သူအမ်ဳိးမ်ဳိး လွည့္စားခဲ့တယ္"

"ရွင္ ဘယ္လိုလုပ္သိလိုက္တာလဲ"

"သူနဲ႔ေတြ႔ႏိုင္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ အၾကိမ္ၾကိမ္လည္း ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ သူ႔ကို မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္လို႔လည္း ေျပာခဲ့တယ္။ ထူးထူးဆန္းဆန္းပဲ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူေတြ႔မယ္လို႔ ခြင့္ျပဳခဲ့တယ္။ သူနဲ႔ေတြ႔ရမဲ့ရက္မွာ ကြ်န္ေတာ္စိတ္အရမ္းလႈပ္ရွားခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ေတြ႔တာနဲ႔ သူမွန္း ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိေနခဲ့တယ္။ သူအရမ္းလွတယ္။ ဓာတ္ပံုထဲကထက္ေတာင္ လွတယ္"

ကြန္ပ်ဴတာ ဖန္သားျပင္ေပၚမွ တက္လာေသာ စာမ်ားကို ဖတ္ရင္း ကြ်န္မမ်က္ေတာင္ခတ္ဖို႔ ေမ့ေနခဲ့သည္။

"ခင္ဗ်ားၾကည့္ရတာ သက္သာေသးပံု မေပၚဘူး သြားအိပ္လိုက္ပါလား"

"ဟင့္အင္း... ကြ်န္မ ေမးဖို႔ ေမးခြန္းေတြ က်န္ေနေသးတယ္" ကြ်န္မ ေခါင္းရမ္းရင္း ေျပာလိုက္မိသည္။

"ခင္ဗ်ားရဲ႔ လက္ကို ကြ်န္ေတာ္ ကိုင္ေနတယ္... ခံစားလို႔ရလား"
မေမွ်ာ္လင့္ေသာ စာေၾကာင္းေၾကာင့္ ကြ်န္မေယာင္ရမ္းျပီး လက္ကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ကြ်န္မ ခံစားလို႔ မရခဲ့... သို႔ေသာ္ ေႏြးေထြးေသာ လက္တစ္စံုက ကြ်န္မလက္ကို ဆုတ္ကိုင္းထားသည္ဟု ကြ်န္မ ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိ သည္။

"ခင္ဗ်ား ၾကည့္ရတာ အားမရွိဘူးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ စိုးရိမ္တယ္။ ေမးခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေနာက္ညမွ ေမးပါလား... အနားယူလိုက္ေနာ္"

စာေၾကာင္းေလး တစ္ေၾကာင္းသာျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ၾကင္နာေသာ သူ႔စကားမ်ားကို ကြ်န္မခံစားမိသည္။

"ကြ်န္မ တစ္ခုေမးျပီးရင္ သြားအိပ္မွာပါ"
ကြ်န္မ အရဲစြန္႔ျပီး ကြ်န္မ အသိခ်င္ဆံုး ေမးခြန္းတစ္ခုကို ေမးလိုက္မိသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔ ကြ်န္မကိုမွ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ရတာလဲ"

"... ကြ်န္ေတာ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ ၾကာျပီ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ chatting မလုပ္ခင္ကတည္းက ခင္ဗ်ားအခန္းထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ရွိေနခဲ့တယ္"

တေစၦတစ္ေကာင္ ကြ်န္မ အခန္းထဲတြင္ အေစာၾကီးကတည္းက ရွိေနသည္ကို ကြ်န္မ မသိခဲ့ပါလား.. ကြ်န္မ၏ ေန႔စဥ္ အျပဳအမႈမ်ားကို သူေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ပါလား...။ ထိုသို႔ ေတြးမိလိုက္စဥ္ ကြ်န္မပါးႏွစ္ဘက္ အပူေၾကာင့္ ရွိန္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။

"ဟား...ဟား.. ခင္ဗ်ား ဘာေတြးေနလဲ ကြ်န္ေတာ္သိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီေလာက္ ေအာက္တန္း မက်ပါဘူးဗ်ာ"

ကြ်န္မပါးႏွစ္ဘက္ နီျမန္းသြားသည္ကို ၾကည့္ျပီး ကြ်န္မ၏အေတြးကို သူသိေနခဲ့သည္။
"တစ္ျခားလူမသိေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္တဲ့ အျပဳအမႈေတြဟာ မတရားဘူးဆိုတာ ရွင္မသိဘူးလား"

"တရားတယ္၊ မတရားဘူးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၀ိညာဥ္ေတြက ဒီလိုပဲ ေလွ်ာက္သြားေနတတ္တယ္ေလ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ခင္ျပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ကြ်န္ေတာ္ အခ်ိန္သတ္မွတ္ျပီး လာခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိန္လံုး ကြ်န္ေတာ္ေစာင့္ၾကည့္ မေနေတာ့ပါဘူး"

"ေနပါဦး..... ေန႔လည္အခ်ိန္ေတြမွာ ရွင္ဘာလုပ္ေနလဲ"

"ေန႔လည္.. ေန႔လည္ဆိုရင္ ေလးေထာင့္အခန္းထဲမွာ ထားထားတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲ ကြ်န္ေတာ္၀င္ေနရတယ္ေလ။ ညအခ်ိန္လို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထြက္လာခြင့္မရဘူး"

ကြ်န္မ မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးသြားမိသည္။
ေလးေထာင့္အခန္း......... ခႏၶာကိုယ္....

"ေန.. ေနပါဦး... လူေတြက ရွင့္ကို မသၿဂၤိဳလ္ၾကေသးဘူးလား"
"ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ ခႏၶာကိုယ္က ေဆးရံုမွာပဲ ရွိေနေသးတယ္။ ေမ့ေျမာေနဆဲမို႔ သူတို႔က လက္မလြတ္ခ်င္ၾကေသးဘူးနဲ႔ တူတယ္"

သူ...သူ... အသက္ရွင္ေနဆဲပါလား..။ ၀ိညာဥ္ကသာ ေလွ်ာက္သြားေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေဆးရံုတြင္ လဲေလ်ာင္းေနေသာ ခႏၶာကိုယ္မွာ ၀ိညာဥ္မဲ့ေသာ ခႏၶာကိုယ္ျဖစ္မည္။

"ရွင္ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲ မျပန္တာလဲ... လူလုပ္ရမွာ ေတာ္ေတာ္စိတ္ကုန္သြားျပီလား"

"ကြ်န္ေတာ္ ျပန္သြားရင္ ခင္ဗ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမ့သြားမွာ စိုးတယ္"

သူ႔စကားကို ၾကားျပီး ကြ်န္မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိသည္။ သူ၏စိတ္ထဲတြင္ ကြ်န္မ ရွိေနခဲ့ျပီလား... လူသားတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ သူ၏ပိုက္ေထြးမႈကို ကြ်န္မခံယူခ်င္ေသးသည္။ လူတစ္ဖန္ျပန္လုပ္ဖို႔ သူ႔မွာ အခြင့္အေရးေတြ ရွိေနေသးသည္။ ကြ်န္မကို ျမင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ထိုအခြင့္အေရးကို သူ လက္လြတ္ေတာ့မလား။ ကြ်န္မ မ်က္စိေထာင့္စြန္းက မ်က္ရည္မ်ား အတားအဆီးမဲ့ စီးက်လာသည္။

"မငို.. မငိုပါနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာအမွားမ်ား ေျပာမိပါလိမ့္ (ကြ်န္ေတာ္မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတယ္)"

ထိုစာေၾကာင္းကို ၾကည့္ျပီး ကြ်န္မ အသံထြက္ ရယ္လိုက္မိသည္။ တေစၦတစ္ေကာင္က ကြ်န္မကို ႏွစ္သိမ့္ေနပါလား..။ စီးက်လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို ကပ်ာကယာ သုတ္ေပးေနသည့္ သူ႔ကို ကြ်န္မျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည္။

"ရွင္ရဲ႔ ေပြ႔ဖက္မႈကို ကြ်န္မ ခံယူခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုမဟုတ္ေသးဘူး။ တကယ့္ လူတစ္ေယာက္အျဖင့္နဲ႔ ေပြ႔ဖက္မႈကို ကြ်န္မ ခံယူခ်င္တယ္"

"ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ထဲ ျပန္၀င္ဖို႔ ေျပာေနတာလား"
"ဟုတ္တယ္"

"၀င္သြားျပီးေနာက္ပိုင္း ခင္ဗ်ားနဲ႔ ပတ္သက္သမွ် ကြ်န္ေတာ္ သတိမရေတာ့မွာကို မေၾကာက္ဘူးလား"
"ဒီလိုပဲ ျဖစ္တတ္သလား..ကြ်န္မကို ေမ့သြားမွာလား" ကြ်န္မစိတ္ပူစြာ ေျပာလိုက္မိသည္။

"အေသအခ်ာေတာ့ မသိဘူး။ တစ္ခ်ဳိ႔ေမ့တတ္တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႔ မေမ့တတ္ဘူး။ ခံႏိုင္ရည္အားကို ၾကည့္ရဦးမယ္ေလ"

ျပန္သြားျပီး သူ သတိမရခဲ့လို႔ ကြ်န္မကို လာမရွာႏိုင္ခ်င္ေနပါေစ။ ကြ်န္မေၾကာင့္ သူသည္ ခိုကိုးရာမဲ့ ၀ိညာဥ္တစ္ေကာင္ေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။

"ျပန္သြားပါ။ ရွင္ ကြ်န္မကို မေမ့ဘူးလို႔ ကြ်န္မ ယံုၾကည္တယ္။ လူစင္စစ္တစ္ေယာက္အျဖင့္နဲ႔ ကြ်န္မေရွ႔မွာ ထိုင္ျပီး ရွင္နဲ႔ ေမအေၾကာင္းေျပာျပတာကို ကြ်န္မ ၾကားခ်င္ေသးတယ္"

မ်က္စိကိုမွိတ္ သူ႔ပံုရိပ္ကို ျမင္ေယာင္ ခံစားရင္း ကြ်န္မ ေျပာလိုက္သည္။

"ခင္ဗ်ား စကားကို ကြ်န္ေတာ္ နားေထာင္မယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ထဲ ျပန္၀င္မယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ျပန္အလာကို ေစာင့္ေနမလား"

"ကြ်န္မ ေစာင့္ေနမယ္။ တစ္သက္လံုး ေစာင့္ေနမယ္။ ကြ်န္မကို ေမ့ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ရွင္သတိရျပီး ကြ်န္မကို ျပန္မွတ္မိလာတဲ့အထိ ေစာင့္ေနမယ္"

ကြ်န္မေျပာရင္း ရင္နင့္မိသည္။ မ်က္ရည္မ်ားက အတားအဆီးမဲ့စြာ စီးဆင္းလာျပန္သည္။ သူ ကြ်န္မအနားက ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မယ္ဆိုတာ ရာခုိင္ႏႈန္း တစ္၀က္က ေသခ်ာေနျပီ။ ရင္ထဲ စူးေနေအာင္ နာက်င္လာမိသည္။

"ခင္ဗ်ားပါးကို ကြ်န္ေတာ္ နမ္းလိုက္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ ေကာင္းေကာင္း ဂရုစိုက္ေနာ္။ ကြ်န္ေတာ္သြားျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ျပန္အလာကို ေစာင့္ေနပါေနာ္"

နာရီလက္တံမ်ား တစ္စကၠန္႔ျပီး တစ္စကၠန္႔ ေရြ႔ေနသည္။ ကြန္ပ်ဴတာ ဖန္သားျပင္ေပၚတြင္ သူ၏ စာမ်ား ထပ္ေပၚမလာေတာ့။ ကြ်န္မ ထိုင္ခံုေပၚတြင္ ထိုင္ရင္း အားရပါးရ ငိုလိုက္မိသည္။ အိပ္မက္ထဲက သူ႔ပံုရိပ္ကို စဲြစဲြျမဲျမဲ မွတ္ထားရန္ ကိုယ့္ကိုယ္ သတိေပးလိုက္မိသည္။ သူသည္ အခ်ိန္မေရြး ကြ်န္မေရွ႔တြင္ ေပၚလာႏိုင္သည္။ ထိုအခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ အလွပဆံုးျပံဳးလွ်က္ သူ႔ကို ေႏြးေထြးစြာ ကြ်န္မၾကိဳမည္။ သူမလာမွန္း သိေနလွ်က္ႏွင့္ ညသန္းေခါင္ ၁၂နာရီေရာက္တိုင္း ကြ်န္မ online ေပၚသို႔ တက္ျပီး သူ႔ကိုရွာျမဲ... သူ၏ message မ်ားကို ေမွ်ာ္ေနျမဲပင္။ ကြ်န္မ၏ အျပဳအမႈမ်ားသည္ စိတၱဇဆန္ေကာင္း ဆန္ေနလိမ့္မည္။

၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀

ျပကၡဒိန္ စာရြက္မ်ား တစ္ရြက္ျပီးတစ္ရြက္ ေၾကြက်ကုန္သည္။ လူသြားလူလာမ်ားၾကားတြင္ သူ႔ကို ကြ်န္မ လိုက္ရွာေနမိသည္။ ကြ်န္မကိုေတြ႔လွ်င္ ကြ်န္မႏွင့္ ပတ္သက္ခဲ့ဖူးသမွ် သူ မွတ္မိေနမည္ဆိုသည္ကို ကြ်န္မ ယံုၾကည္ေနမိသည္။ ေက်ာင္း၀င္းထဲရွိ သစ္ရြက္မ်ားပင္ ေႏြဦးေလႏွင့္အတူ ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါးေနၾကကုန္ျပီ။ မၾကာမီ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေရာက္ေတာ့မည္။ ေလ႐ႈးတစ္ခ်က္အေ၀ွ႔ ကြ်န္မလက္ထဲက စာရြက္မ်ား ျပန္႔က်ဲကုန္သည္။ ထိုစာရြက္စာတမ္းမ်ား မရွိလွ်င္ စာေမးပဲြတြင္ ကြ်န္မ ဒုကၡလွလွေလး ေတြ႔ဦးမည္။ စာရြက္မ်ားကို ကြ်န္မ ကပ်ာကယာ လိုက္ေကာက္လိုက္သည္။ ကြ်န္မႏွင့္အတူ စာရြက္မ်ားကို လိုက္ေကာက္ေနေသာ အရိပ္တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္္မိသည္။ စာရြက္မ်ားကို ေကာက္ရင္း ကြ်န္မ ေဘးနားတြင္ ေျခအစုံကို ရပ္လိုက္သည္။

"ကိုယ့္ကိုယ္ ေကာင္းေကာင္း ဂရုစိုက္ေလ"

ကြ်န္မရင္ ဒိန္းခနဲ ခုန္သြားမိသည္။ ခပ္ၾသၾသႏွင့္ ႏူးညံ့ေသာ ထိုအသံမွာ ကြ်န္မႏွင့္ မရင္းႏွီးေပမယ့္ ထိုလူေျပာလိုက္ေသာ စကားမွာ midnight ေျပာတတ္ေသာ စကားႏွင့္ တစ္ထပ္တည္း။ ကြ်န္မ အထိန္႔အလန္႔ ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။

သူ... သူပါလား... အိပ္မက္ထဲက ရုပ္ပံုလႊာေလး... အသားအနည္းငယ္ ညိဳသည္မွလဲြ၍ ကြ်န္မ အသိစိတ္ထဲက ရုပ္ပံုေလး၊ ကြ်န္မႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ ရုပ္ပံုေလး။ ခႏၶာကိုယ္ အနည္းငယ္ ဖြံ႔ျဖိဳးသည္ကလဲြ၍ အိပ္မက္ထဲက ရုပ္ပံုႏွင့္ တစ္ထပ္တည္း။ ကြ်န္မေရွ႔တြင္ သူထိုင္ခ်လိုက္သည္။

"ေဆာရီးပဲေနာ္.. ေတာ္ေတာ္ေလး က်န္းမာဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ယူေနရလို႔ပါ။ လံုး၀ ေနေကာင္းသြားျပီဆိုမွ ကြ်န္ေတာ္ လာေတြ႔ရဲတယ္ေလ"

ကြ်န္မ အံ့ၾသ၀မ္းသာျပီး ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့။ မ်က္လံုးအိမ္ထဲတြင္ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ျပည့္လွ်ံေနခဲ့သည္။ ကြ်န္မကိုယ္ကို ေထာင္မတ္ေပးရင္း ကြ်န္မမပါးကို ညင္သာစြာ သူပြတ္သပ္လိုက္သည္။

"ကြ်န္ေတာ္ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ပါးျပင္ေတြက ႏူးညံ့ေနတယ္"
"ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ့္ကြ်န္ေတာ္ ျပန္မိတ္ဆက္ေပးပါရေစ"

သူရယ္ရင္း လက္ကို ကမ္းေပးသည္။ ရယ္ေနပံုက အျပစ္ကင္းေသာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ တူေနသည္။

"ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ ေနေဒြးေဇာ္ပါ။ ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္"
"ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ ကြ်န္မ မိဆိုးပါ"

ကြ်န္မျပန္ကမ္းလိုက္ေသာ လက္ကို ၾကင္နာစြာ သူဆုတ္ကိုင္ထားလိုက္သည္။
"မိဆိုး ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ တစ္သက္လံုး လက္တဲြသြားႏိုင္မလား"
ကြ်န္မ ေခါင္းကို သြင္သြင္ငံု႔လိုက္မိသည္။

ေႏြဦး၏ ေလ႐ူးႏွင့္အတူ ကြ်န္မေရွ႔သို႔ သူေရာက္လာခဲ့သည္။ ရြက္ေၾကြမ်ား ျဖန္႔ခင္းထားေသာ အ၀ါေရာင္လမ္းေလးေပၚတြင္ သူႏွင့္ကြ်န္မ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေတြ႔ဆံုၾကသည္။

မွတ္ခ်က္။ ။ ညီမေလးတေယာက္ Forward mail ပို႕ေပးထားတာ ႀကိဳက္လို႕ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ျပန္လည္ မွ်ေ၀ျခင္းျဖစ္ပါတယ္... အားလံုး ခံစားခ်က္မ်ားစြာေပးမဲ့ ၀တၳဳေကာင္းေလး တပုဒ္ျဖစ္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းလ်က္....