နာဂစ္မုန္တိုင္း(သုိ႕)ႏွာကစ္မုန္တိုင္း

မီးေလးဆီကို သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က “မီးေလးေရ ဒီည၂နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္ မုန္တိုင္းတိုက္လိမ့္မယ္… မီးမိန္းေတြ ခ်ထားခ်ည္၊ အျပင္မွာသိမ္းစရာရွိတာေတြ သိမ္းထား၊ အျပင္လည္း မထြက္နဲ႕ တခုခုဆို ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္”ဆိုၿပီး ဖုန္းဆက္လာတယ္… မီးေလးက ေအးေဆးေပါ့ အျပင္မွာက ပန္းအိုးေတြပဲရွိတာ ေလတိုက္မယ္ဆိုေတာ့ တိုက္ေပါ့ မီးေတြေတာ့ မိန္းခ်ထားလိုက္တယ္… ၈နာရီေလာက္မွာ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ပ်က္သြားပါတယ္… ၁၀နာရီ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္တည္းက မိုးရြာရာကေန ေလနည္းနည္းပါလာၿပီ… ၁၁နာရီေလာက္ထိ အင္ဗက္တာနဲ႕ MRTV4မွာ မုန္တိုင္းသတင္း ေတာက္ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနလိုက္ေသးတယ္… ခဏေနေတာ့ ၀င္အိပ္လိုက္ၿပီး ၁နာရီခြဲေက်ာ္ ေက်ာ္ေလာက္မွာ ေလတိုက္ႏႈန္းက ၾကမ္းေနၿပီ တ၀ုန္း၀ုန္းတေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႕ အိပ္ယာထဲကလည္း ထမၾကည့္ရဲ မထိုင္လည္း မထိုင္ရဲနဲ႕ ဖုန္းေတြေလွ်ာက္ေခၚၾကည့္လိုက္ေသးတယ္… ဖုန္းလိုင္းေတြရေသးတယ္ အားလံုးကို ဘာမွစိတ္မပူဖို႕ ဖုန္းဆက္ၿပီး အိပ္လည္းမေပ်ာ္၊ တညလံုးအိပ္လို႕လည္းမရ ဒါနဲ႔ ၅နာရီေလာက္က်ေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး တအိမ္သားလံုး အိပ္ယာကထၿပီး ဘုရားစာခ်ည္း ရြတ္ေနလိုက္တယ္…

ကိုယ့္ကိုကယ္ဖို႕မေျပာနဲ႕ အနီးအနားက က်ိဳကၠဆံဘုရား၊ အာနႏၵာဘုရားေတြ စိန္ဖူးေတာ္ေျမခေနၿပီ… စံျပေဆးရံုက လူနာေတြ ဘယ္လိုေနရတယ္မသိ… ေခါင္မိုးမရွိေတာ့ ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ေနၿပီ… သရက္ပင္က သရက္သီးေတြကလည္း ပန္းႀကဲထားသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္ တလမ္းလံုးကုိ ေဖြးလို႔… ခဏလည္းေနေရာ အိမ္ေရွ႕က အုန္းပင္ကလည္း အုန္းအခိုင္လိုက္ႀကီး ျပဳတ္က်တယ္၊ အိမ္ေခါင္းရင္းက သရက္ပင္က တအိအိနဲ႕ လွဲက်သြားပါေလေရာ၊ ေလေတြကလည္း မနက္၅နာရီေနာက္ပိုင္းမွာ ပိုၿပီးၾကမ္းလာတယ္၊ အိမ္ေခါင္မိုးေတြကလည္း တျဗန္းျဗန္းနဲ႕ သံေတြ ဆြဲဆြဲခၽြတ္တဲ့အသံ တေျဖာက္ေျဖာက္နဲ႕ ဘုရားႀကီးတေနရတယ္… ဒီၾကားထဲ ေလေတြ ဒီေလာက္ျပင္းထန္ေနတာ ကိုယ့္အသက္အႏၱရာယ္မွမေၾကာက္ သရက္သီးေကာက္တဲ့သူေတြ၊ ငွက္ေကာက္တဲ့ သူေတြကလည္း မနည္း၊ ကုန္ပါၿပီ သရက္သီးေတြေပါ့… ေနာက္ဆံုး ကုိယ့္အပင္ကပစၥည္း မစားလိုက္ရမွာစိုးလို႕ ေလျငိမ္တဲ့အခ်ိန္ တလံုးရရ ႏွစ္လံုးရရ ေျပးေကာက္၊ ေလျပန္တိုက္လာရင္ အိမ္ေပၚတက္ေျပးနဲ႕ ျခင္းႏွစ္လံုးစာေလာက္ရေတာ့ မေကာက္ေတာ့ဘူး…

ေလတိုက္ေနတာကို တံခါးဖြင့္ၿပီး ရပ္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္… ေလအေ၀ွ႕မွာ အမႈိက္ေတြလြင့္ပါလာရင္ တံခါးကို အတင္းဆြဲပိတ္၊ ေလတိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပတင္းေပါက္တံခါးေတာင္ တေယာက္တည္းအားနဲ႕ မပိတ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေလရွိန္က တအားကို ျပင္းထန္ေနတယ္… ၁၀နာရီ-၁၁နာရီ ပတ္၀န္းက်င္ ေလာက္က်ေတာ့ မိုးစေလးေတြ ပါလာတယ္… မိုးရြာရင္ေတာ့ ေလအရွိန္ နည္းနည္းေလ်ာ့သြားေလာက္မယ္ ေအာက္ေမ့တာ မိုးေရာ ေလေရာ သူမ်ားအိမ္ေတြေတာ့ ေခါင္မိုးမရွိေတာ့ဘူး… မီးေလးတို႕ အိမ္ေတာ့ ေခါင္မိုးေတာ့မပါသြားဘူး… မိုးရြာမွ ေရေတြ၀င္တာ အိပ္စရာေတာင္ ေနရာမရွိဘူး… ေတာ္ေတာ္ၾကာ သစ္ပင္လဲျပန္ၿပီ၊ ေနာက္တပင္ လဲျပန္ၿပီနဲ႕ အပင္ႀကီးေတြ တပင္မွ မက်န္ေတာ့ဘူး…

အိမ္ထဲကလည္း အိမ္ျပင္ထြက္မရေတာ့ဘူး… အိမ္ေရွ႕အေပါက္တည့္တည့္မွာ အပင္ေတြလဲၿပီး ပိတ္ေနလို႕… ရွိသမွ် ပိႏၷဲ၊ ဒန္႔ဒလြန္၊ ျပည္ပန္းညိဳ၊ သရက္ အကုန္ အျမစ္က ကၽြတ္ထြက္ၿပီး အနိစၥသေဘာနဲ႕ ကိစၥေခ်ာေနၿပီ… မလဲတဲ့အပင္က်ေတာ့လည္း အရြက္ေတြ မရွိေတာ့… အပင္ေတြ ကတံုးေတြျဖစ္ကုန္ၿပီ… ၁နာရီေလာက္မွာ ေလေရာမိုးေရာ အားလံုးေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္သြားပါၿပီ… ဒါနဲ႕ ဘာေတြျဖစ္သြားလည္း လိုက္စပ္စုရင္း က်ိဳကၠဆံဘုရားနားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းကုိ ခြေက်ာ္ၿပီး ေရာက္သြားခဲ့တယ္… တ၀န္းလံုး ရစရာမရွိေအာင္ ပ်က္စီးေနၿပီ… တေက်ာင္းလံုး ရွိသမွ် အပင္ေတြလဲ၊ လဲတဲ့အပင္ေတြက အုတ္နံရံေတြကို ျပိဳက်ေစခဲ့ၿပီ၊ ဒါ့အျပင္ သီလရွင္ေတြ သီတင္းသံုးေနထိုင္တဲ့ ဇရပ္ေတြကိုလည္း ျပားျပား၀ပ္ေစခဲ့ၿပီ… ေခါင္မိုးေတြ ဆိုတာလည္း ဘယ္ဆီမ်ားမွာပါလိမ့္… တဆက္တည္း သတိရမိတာက ရန္ကုန္က ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြရဲ႕ အိမ္ေတြေရာ ဘာေတြ ျဖစ္သြားၾကေသးလဲလို႕ ေတြးပူေနမိတာေတာ့ အမွန္ပါ…

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလာတဲ့ ဘုရားလမ္းတေလွ်ာက္ ျပန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္လည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတိုင္း ရွိသမွ် သံဃာေတြ အပင္ေတြ ခုတ္ေနၾကရတယ္… ကိုယ္ထူကိုယ္ထ လမ္းမွာရွိတဲ့အပင္ေတြ လမ္းသြားလို႕ရေအာင္ ရပ္ကြက္က ၀ိုင္း၀န္းခုတ္သင္ ေနၾကရတယ္… ဘုရား၀န္းကို ပိတ္ထားတဲ့ က်ိဳကၠဆံဘုရားကို ၾကည့္ဦးမလား အုတ္နံရံေတြက ၿပိဳ၊ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚက ခေရပင္ႀကီးေတြ အားလံုးလဲ၊ ဘုရားတန္ေစာင္းေတြမွာ ေခါင္မိုးေတြ မရွိတာက မရွိ၊ သစ္ပင္ေတြေၾကာင့္ ေပါက္ျပဲတာက ေပါက္ၿပဲလို႕၊ ေတာင္ဘက္ကို ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ခေရပင္ႀကီးေတြက ဆိုင္ခန္းေပၚလဲတာ ျပားျပား၀ပ္၊ ေျမာက္ဘက္က်ျပန္ေတာ့ စိန္ပန္းပင္၊ ကုကၠိဳလ္ပင္ေတြက လဲက်ေနတာ ကားလမ္းမွမွာပိတ္လို႔…< ဒါနဲ႕ ရတနာလမ္းတေလွ်ာက္သြားၾကည့္ၾကည့္တယ္… တလမ္းလံုးလည္း အပင္ေတြဆိုတာလည္း အတံုးအရံုး၊ အိမ္ေတြဆိုတာလည္း လူတိုင္း ေခါင္မိုးေပၚမွာ၊ ထပ္ျမင့္တိုက္ေတြရဲ႕ ေခါင္မိုးမွာ ေထာင္ထားတဲ့ စေလာင္းဆိုတာ ရိုးတံေလးေတြပဲက်န္ခဲ့တယ္… အပင္ေတြ၊ မီးႀကိဳးေတြကို ေကြ႕ပတ္သြားေနၾကတဲ့ကားေတြ၊ တခ်ိဳ႕က ေနလို႕မရေတာ့လို႕ တျခားအမ်ိဳးေတြအိမ္ ေျပာင္းေနၾကတယ္၊ ဆိုက္ကား ငွားသြားမလား ေအာက္ေမ့တယ္၊ တစင္းမွမေတြ႕၊ ေတြ႕ျပန္ေတာ့လည္း ဘယ္ဆိုက္ကားၾကည့္ၾကည့္ သြပ္ျပားေတြနဲ႕၊ ကားေတြလည္း ၾကည့္ဦးမလား၊ ကိုယ္ပိုင္ကားေပၚလည္း သြပ္ျပား၊ တကၠစီေပၚလည္း သြပ္ျပား၊ လမ္းေဘးဓာတ္တိုင္ေတြ ဆိုတာကလည္း က်ိဳးက် ဘယ္အၿငိဳးနဲ႕မ်ား တိုက္လိုက္ေလသလဲ ႏွာကစ္ရယ္… လမ္းမွာ အသိတေယာက္နဲ႕ေတြ႕ေတာ့ ဘယ္သြားမလို႕လည္း ေမးၾကည့္ေတာ့ သြပ္က တန္းစီ၀ယ္ရတယ္… သြပ္ရျပန္ေတာ့ သြပ္သံ မရွိလို႔ ခုဆယ္ရပ္ကြက္ေစ်းသြားၾကည့္မလို႕တဲ့… သြပ္သံအသံၾကားလိုက္တာနဲ႕ အံုလာလိုက္တဲ့သူေတြ ဘယ္မွာရလဲ၊ ဘယ္မွာရလဲနဲ႕ မီးေလးကလည္း မသိပါဘူးလို႕ ျပန္ေျပာၿပီး ေရွ႕ကို ဆက္ထြက္လာလိုက္တယ္… ၉၆၉၃နဲ႕ သြားေနတာေလ… ျမင္ရက္စရာ မရွိေအာင္ ပ်က္စီးကုန္ေရာ၊ တခ်ိဳ႕ဆို ရပ္ကြက္အသီးသီးမွာ ယာယီေပးထားတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေနၾကရတယ္… ေစ်းသည္ေတြလည္းမရွိ၊ အိမ္ဆိုင္ေလးေတြကလည္း တံခါးပိတ္၊ ဖြင့္တဲ့ဆိုင္ၾကေတာ့လည္း အေပါက္ကေလး တေပါက္ပဲဖြင့္ေရာင္းတယ္ မတိုးႏုိင္… အဲေန႕ကဆို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထမင္းငတ္တယ္၊ မီးေလးကေတာ့ အိမ္မွာဆန္ရွိေနေတာ့ ထမင္းနဲ႕ ေရခဲေသတၱာထဲရွိတဲ့ ဟင္းရြက္ေတြနဲ႕ မေန႕က ဟင္းက်န္နဲ႕ ဗိုက္ျပည့္ခဲ့ၿပီ… မနက္ျဖန္ဆို ဆိုင္ေတြဖြင့္မွာ မဟုတ္ေသးေတာ့ ေခါက္ဆြဲထုပ္ေလးမ်ား ရလိုရျငားေပါ့… ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ဟင္းရြက္သည္ တသည္ေတြ႕ေတာ့ အေျပးအလြား သြား၀ယ္ရတာေပါ့… ေစ်းသည္ေလးက “ကၽြန္မေလ ျပန္ေတာင္ျပန္ေရာက္ပါ့မလားေတာင္ ေအာက္ေမ့တာ… ဒီေလာက္ျဖစ္မယ္မထင္လို႕ ခါတိုင္းလို ေစ်းသြားႀကိဳလိုက္တာ ည၁၁နာရီေလာက္ သီရိမဂၤလာေစ်းေရာက္ေနၿပီ… မနက္လည္းက်ေရာ ျမင္မေကာင္းေလာက္ေအာင္ပဲ သြပ္ျပားေတြေၾကာင့္ လည္ပင္းေတြ ျပတ္လို႕ျပတ္၊ အိမ္အလံုးလိုက္ကၽြတ္ထြက္တာလည္း ေတြ႕ခဲ့ရတယ္… ကၽြန္မတသက္ မႀကံဳဖူးပါဘူး… ဒီတခါပဲ ျပန္မယ္ဆိုၿပီး ကားငွားေတာ့လည္း ဘယ္ကားမွမလိုက္ဘူး… လူကို ေသခ်င္ေစာ္ကိုနံသြားတာပဲ”ဆိုၿပီး သူမရဲ႕ ေျပာဆိုေနတာ ၾကားၿပီးေနာက္မွာေတာ့ မီးေလးလည္း ေစ်းဆစ္မေနေတာ့ပါဘူး သူမေတာင္ အသက္ရင္းၿပီး ရွားရွားပါးပါးရခဲ့တဲ့ အသီးအႏွံေတြကို ကို္ယ္လိုခ်င္သေလာက္ ယူၿပီး သူေတာင္းသေလာက္ ေပးလိုက္ပါတယ္… မီးေလးတို႕ ရန္ကုန္မွာ ထိုသို႕ေသာ ပ်က္စီးျခင္းမ်ိဳး(သို႕) သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ႏွင့္ ႀကံဳရလိမ့္မည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခဲ့… သူတပါးႏုိင္ငံေတြ ေရႀကီးတယ္၊ မုန္တိုင္းတုိက္တယ္၊ ငလ်င္လႈပ္တယ္ဆိုတာေတြ ၾကားရတိုင္း မီးေလးေျပာေနက် စကားတခြန္း ရွိပါတယ္… မီးေလးတို႕ႏိုင္ငံက ဗုဒၶဘာသာကို သက္၀င္ယံုၾကည္တဲ့ ႏုိင္ငံ၊ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာထြန္းကားတဲ့ႏုိင္ငံျဖစ္လို႕ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ေတြကို မခံစားရဘူးလို႕ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္… တိုင္းျပည္တျပည္မွာ ဥတုသံုးပါးေဖာက္ျပန္ရင္ ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္… မီးေလးက ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္လို႔ ဗုဒၶဘာသာကို သက္၀င္ယံုၾကည္တယ္… မိရိုးဖလာ ကိုးကြယ္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ လူမွန္းသိတတ္စ အရြယ္တည္းက ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္တယ္… ဒါေၾကာင့္ ကံ ကံ၏အက်ိဳးကို ယံုၾကည္တယ္… ခုဆို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အက်င့္သီလေတြ ေဖာက္ျပန္လာတယ္… မတရားမႈေတြ မ်ားလာတယ္… မေကာင္းမႈဒုစရိုက္ေတြလည္း မ်ားလာတယ္… အက်င့္စာရိတၱေတြလည္း ပ်က္ျပားလာတယ္… ဘုရားမွန္း၊ တရားမွန္း၊ သံဃာမွန္း၊ လူႀကီးမွန္း၊ ဘာမွန္းမသိတဲ့သူေတြ အေတာ္မ်ားလာတယ္… မမွန္ကန္မႈေတြလည္း မႈိလိုေပါက္လာတယ္… ဒါကို သတိထားဆင္ျခင္ႏုိင္ဖို႕ သတိေပးလိုက္တာပဲလို႕ ယံုၾကည္မိပါတယ္… လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း သိၿပီးျဖစ္မွာပါ တရုတ္လူမ်ိဳးမ်ားကိုးကြယ္တဲ့ ကြမ္ရင္မယ္ေတာ္ရဲ႕ ေနာက္ခံသမိုင္းကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဘုရားက သတၱ၀ါေတြကို ကယ္တင္ဖို႕ ရဟန္းေတာ္တပါးကို လူ႕ျပည္ကို ေစလႊတ္ခဲ့တယ္… ဘယ္လိုကယ္တင္ဖို႕လဲ… လူတိုင္း မသိက်ိုဳးကၽြံ႕ျပဳေနတာေတြ သိလာေအာင္၊ သတိရိွလာေအာင္ လမ္းညႊန္ေပးဖို႕ပါပဲ… လူ႕ျပည္မွာ လူျဖစ္ၿပီး အပ်ိဳေဖာ္၀င္စအရြယ္မွာ မိန္းကေလးတို႕ ဘာသာဘာ၀ ခ်စ္ေသြးၾကြယ္လို႕ ခ်စ္ခြင့္ပန္တဲ့ သူငယ္အေပၚ စိတ္ကစားမိစဥ္မွာပဲ ေကာင္းကင္ကေန အခ်ိန္အခါမဟုတ္ မိုးရြာ၊ မိုးႀကိဳးေတြပစ္ၿပီး သတိေပးခဲ့ပါတယ္… ထိုအခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ ျမတ္စြာဘုရားခိုင္းတဲ့အလုပ္ ေမ့ေတာ့မလို႕ပါလားဆိုၿပီး ဆင္ျခင္ႏုိင္ခဲ့ တယ္… ျမန္မာဘုရင္ေတြလက္ထက္မွာလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္… ဘုရားလက္ထက္မွာ ဘုရင္က မင္းက်င့္တရား ေဖာက္ျပားတယ္၊ တိုင္းသူျပည္သား ေတြကလည္း အက်င့္စာရိတၱေတြပ်က္ျပားလို႕ မိုးေခါင္ေရရွားခဲ့တယ္… ေနာက္္ဆံုးမွာ ေကာင္းကင္ကေန သိၾကားမင္းနဲ႕အေပါင္းပါတို႕က မုဆိုးနဲ႕ အဆမတန္ႀကီးမားတဲ့ ေခြးနက္ႀကီးေယာင္ဖန္ဆင္းၿပီး ဆံုးမေတာ္မူတဲ့ ဇာတ္ေတာ္ရွိပါတယ္… အေသးစိတ္ကိုေတာ့ ျပန္လည္ မေဖာ္ျပလိုေတာ့သျဖင့္ အေသးစိတ္ဖတ္ရႈခ်င္ရင္ ဘုရားလက္ထက္ ငရဲမေၾကာက္သူမ်ားဆိုတဲ့ စာအုပ္မွာ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါတယ္… ထိုစာအုပ္မ်ားကိုလည္း ဘုရားေစာင္းတန္းေတြမွာ ၀ယ္ယူရရွိႏုိင္ပါတယ္… အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဗုဒၶသာသနာထြန္းကားတဲ့ ႏိုင္ငံပီပီ ရတနာသံုးပါးကို အျမဲမပ်က္ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္သင့္ပါတယ္… အနည္းဆံုး သရဏဂံု သံုးပါးႏွင့္တကြ ငါးပါးသီလကို ခါး၀တ္ပုဆိုးလို ျမဲျမံစြာ ေစာင့္ထိန္းပါ… အက်င့္သီလမပ်က္ျပားရေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ပါ… ထိုသုိ႕႔သာ ရတနာသံုးပါးႏွင့္တကြ အက်င့္သီလမ်ား ပ်က္ျပားျခင္း မရွိခဲ့ပါလွ်င္ နာဂစ္ဆိုေသာ မုန္တိုင္းသည္လည္း ႏွာကစ္ၿပီး ၀င္ႏိုင္ပါမည္လား? အျခားျခားေသာ မုန္တိုင္းတို႕သည္ လာႏုိင္ပါဦးမည္လား? သတိနဲ႕ ဆင္ျခင္သင့္ပါသည္ မဟုတ္ပါလား…