New Year Party!

New Year Party ကို ၾကြေရာက္ခ်ီးျမွင့္ေပးၾကတဲ့ နက္လႈိင္းေပၚက သူငယ္ခ်င္းအားလံုးမဂၤလာပါ....
ႏွစ္သစ္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႕ ျဖတ္သန္းသြားၾကရေအာင္...........
ႏွစ္သစ္မွာ အားလံုးစိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း ကိုယ္၏က်န္းမာျခင္းနဲ႕ျပည့္စံုၾကပါေစ...
ၾကံတိုင္းေအာင္ၿပီး ေဆာင္တိုင္းေျမာက္ၾကပါေစ....
ႏွစ္သစ္မွာ နက္ႀကီးလည္း ႏွာေစး၊ ေခ်ာင္းဆိုး၊ ၾကက္ငွက္တုတ္ေကြးမျဖစ္ပဲ ေကာင္းေကာင္းသံုးရပါေစ...
ႏွစ္သစ္မွာ ကြန္ႀကီးလည္း ခဏခဏမေပ်ာက္ဘဲ အၿမဲေပၚႏိုင္ပါေစ....

ျပင္ထားတာေတြကအမ်ားႀကီးပဲ အ၀စားၾကေနာ္...

ခြင့္ေတာင္းလာတဲ့ အကိုေတာ္ေတြ အတြက္... မူးၿပီးမွ ျပန္ရမယ္ေနာ္...
ခြင့္မေတာင္းလာတဲ့သူေတြနဲ႕ မိန္းကေလးေတြအတြက္ အခ်ိဳရည္ စက္လိုက္ခ်ထားေပးတယ္ေနာ္ ႀကိဳက္သေလာက္ေသာက္ မမူးေစရဘူး...
ကဲေသာက္လည္းေသာက္ စားလည္းစားေပါ့ေနာ္... အစိမ္းေတြေနာ္ ကင္ရေသး၀ူး... ကင္ေပးမဲ့လူ ေခၚထားတယ္...

New Year Party Invite

HAPPY NEW YEAR!
ႏွစ္ေဟာင္းကုန္ဆံုးလို႕ ႏွစ္သစ္ကူးေျပာင္းဖို႕ အခ်ိန္ကာလေလးမွာ ဘေလာ့ဂါေမာင္ႏွမမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕ အတူ ႏွစ္သစ္ကို ကူးေျပာင္းၾကဖို႕ ညက်ရင္ ပါတီလည္းလုပ္ဖို႕ စီစဥ္ထားပါတယ္။ အားလံုးလာခဲ့ၾကေနာ္......
လကုန္ရက္ျဖစ္လို႕ တဦးခ်င္းစီလိုက္မဖိတ္ႏိုင္တာပါ။ စိမ္းတယ္လို႕ မထင္ၾကပါနဲ႕ေနာ္ အားရင္အားသလို တဦးခ်င္းဆီလည္း လာဖိတ္ပါ့မယ္။ အကိုေတာ္မ်ားကလည္း ပိုင္ရွင္ရွိတယ္ဆိုရင္ ႀကိဳၿပီးခြင့္ေတာင္းလာၾကေနာ္။ ေတာ္ၾကာကိုစိုးထက္လို အမစိတ္ေကာက္ဦးမယ္။ ခြင့္ေတာင္းလာသူအားလံုး မူးၿပီးမွျပန္ၾကေနာ္။ ခြင့္မေတာင္းလာသူေတြကေတာ့ အခ်ိဳေရပဲေသာက္။ ေဂ်ေဂ်လို ေစ်းႀကီးတာ မတိုက္ႏိုင္ေပမဲ့ အမ်ိဳးစံုေအာင္ေတာ့ ေသခ်ာျပင္ထားပါတယ္။ ဆက္ဆက္လာၾကေနာ္....

ေတာင္းတဲ့ဆုနဲ႕ ျပည့္ေစသတည္း

အမ်ိဳးသမီးတဦး၌ စကားေျပာတတ္ေသာ ၾကက္တူေရြးတေကာင္ရွိေလသည္။ တေန႕သ၌ ရဲသားတဦး ထိုအိမ္ေရွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားရာ
“ေသခ်င္းဆိုး၊ ကာလနာ၊ မသာ....၊ ေသခ်င္းဆိုး၊ ကာလနာ၊ မသာ....၊ ေသခ်င္းဆိုး၊ ကာလနာ၊ မသာ....” ဟု ေျပာေနရာ ရဲသားက သူ႕အား မဖြယ္မရာေျပာသည္ဆိုကာ ဒဏ္ေငြေဆာင္ခိုင္းေလသည္။ ေနာက္ေန႕လည္း ထိုနည္း၄င္းပင္ ျဖစ္ေနေလရာ ေန႕တိုင္း ေပးရဖန္မ်ားလာေသာအခါ အမ်ိဳးသမီးသည္ သင္းအုပ္ဆရာထံ သြား၍အကူအညီေတာင္းခံေလသည္။

ထိုအခါ သင္းအုပ္ဆရာက သူ၏ၾကက္တူေရြးႏွင့္ လဲ၍ေပးလုိက္ေလသည္။ ရဲသားသည္ အိမ္ေရွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္ျပန္ရာ အသံမၾကားရသျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ရာ ၾကက္တူေရြးကိုေတြ႕ေလသည္။ ရဲသားသည္ အိမ္ေရွ႕တြင္ ေခါက္တုန္႕ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ေလရာ ဘာသံမွမၾကားရသျဖင့္ မေနႏိုင္သည့္အဆံုး “ေသခ်င္းဆိုး၊ ကာလနာ၊ မသာ....၊ ေသခ်င္းဆိုး၊ ကာလနာ၊ မသာ....၊ ေသခ်င္းဆိုး၊ ကာလနာ၊ မသာ....” ဟု ေျပာလိုက္သည္တြင္ သင္းအုပ္ဆရာ၏ ၾကက္တူေရြးက
“ေတာင္းတဲ့ဆုနဲ႕ျပည့္ပါေစ.... ေတာင္းတဲ့ဆုနဲ႕ျပည့္ပါေစ...” ဟုျပန္ေျပာလိုက္ေလသတည္း။

လက္မခံဘူး

ပထမလူ။ ။ ဆြီဒင္အမ်ိဳးသားေတြ လူႀကီးလူေကာင္းမဆန္ဘူးလို႕ေျပာတာ ကၽြန္ေတာ္လက္မခံဘူးဗ်...
ဒုတိယလူ။ ။ ခင္ဗ်ားက ဘာလုိ႕လက္မခံတာလည္း ေျပာစမ္းပါဦး...
ပထမလူ။ ။ ကၽြန္ေတာ္မေန႕က အျပင္သြားရင္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ကားဘီးေပါက္ေနလို႕ မိုးရြားႀကီးထဲ လဲေနတာ မိုးေရမစိုေအာင္ဆိုၿပီး ထီးမိုးေပးေနတဲ့ ဆြီဒင္အမ်ိဳးသားတဦးကုိ ငါေတြ႕လိုက္တယ္...
ဒုတိယလူ။ ။ ဟိုက္...............................

အိမ္ရွင္မမ်ား WARNING!!!

ေစ်းထဲ၀င္လိုက္တာနဲ႕ အိမ္ရွင္မေတြဟာ ဘာခ်က္စားရရင္ေကာင္းမလဲဆိုၿပီး ေခါင္းရႈပ္ၾကတတ္ပါတယ္။ အိမ္ရွင္မေတြအတြက္ အခက္အခဲအဆံုးအလုပ္က ဟင္းလ်ာစီမံရျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ အၾကိဳက္ျခင္းမတူတဲ့အခါ တမ်ိဳးမ်ိဳးစီခ်က္မေနရေအာင္ အားလံုးသင့္ေလ်ာ္ေအာင္ စီမံခ်က္ျပဳတ္ရပါတယ္။ အဲလိုစီမံၾကရာတြင္ ကိုယ့္ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈဟာ မိသားစုရဲ႕က်န္းမာေရးကို မ်ားစြာအေထာက္အကူျပဳပါတယ္။ မိမိ၏ မိသားစုက်န္းမာေရးသည္ အိမ္ရွင္မတို႕၏ မီးဖိုေခ်ာင္စီမံမႈအေပၚ မ်ားစြာတည္မွီပါတယ္။ ေခတ္မွီတိုးတက္လာသည့္အေလ်ာက္ လူတို႕၏ က်န္းမာေရးသည္လည္း ဆုတ္ယုတ္လ်က္ရွိပါတယ္။

အိမ္ရွင္မေတြအမ်ားစု ေစ်း၀ယ္တဲ့အခါမွာ အသီးအရြက္ဆို စိမ္းစိုေနမွ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးဆိုလည္း နီရဲေနမွ ၀ယ္ခ်င္၊ ခ်က္ခ်င္ၾကပါတယ္။ ႀကီးေပ့၊ လွေပ့ဆိုမွ ၀ယ္ခ်င္ၾကတဲ့ အိမ္ရွင္မေတြကို လွည့္စားတာကေတာ့ ဓာတ္ေျမၾသဇာနဲ႔ စိုက္ပ်ိဳးႀကီးထြားလာတာတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ယခင္က စိုက္ခင္းေတြမွာ ႏြားေခ်းနဲ႕ ေကာက္ရိုး၊ ႏွမ္းဖတ္စတာေတြ အသံုးျပဳၾကေပမဲ့ ယခုအခါမွာေတာ့ ႏြားေခ်း၊ ေကာက္ရိုးသံုးမည့္အစား ဓာတ္ေျမၾသဇာ အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႕ကို အစားထိုးသံုးစြဲလာၾကပါတယ္။ ပစၥည္းေတြ အရည္အေသြးျမွင့္ဖို႕နဲ႕ ေစ်းကြက္၀င္ႏိုင္ဖို႕ စိုက္ပ်ိဳးသူေတြကလည္း သူ႕ထက္ငါ ဓာတ္ေျမၾသဇာေတြ သံုးလာၾကတဲ့အတြက္ စားသံုးသူ လူထုအတြက္ ေရာဂါေတြ တိုးပြားလာေစပါတယ္။
စိုက္ပ်ိဳးတဲ့သူေတြက ဓာတ္ေျမၾသဇာမသံုးထားခဲ့ျပန္လွ်င္ ေရာင္းပန္းမလွတဲ့အတြက္ အိမ္ရွင္မေတြကလည္း မ၀ယ္ၾကပါဘူး။ အပင္ႀကီးထြားဖို႕၊ အသီးအထြက္ေကာင္းဖို႕ ဓာတ္ေျမၾသဇာသံုးစြဲလာၾကျခင္းမွာ စားသံုးသူလူထု၏ က်န္းမာေရးကို တျဖည္းျဖည္းထိခိုက္လာေစပါတယ္။ ေစ်းထဲကို ၀င္လုိက္သည္ႏွင့္ ျမင္ေနရသည့္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္အစားစုဟာ ဓာတ္ေျမၾသဇာေတြ သံုးစြဲထားၾကတဲ့အတြက္ ဓာတ္ေျမၾသဇာ မသံုးထားတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ကို ေရြးခ်ယ္၀ယ္ယူၾကဖို႕ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ ယခင္ရာသီေပၚသီးဟာ ရာသီအလိုက္သာေပၚၿပီး စားသံုးၾကရေပမဲ့ ယခုဆိုလွ်င္ ရာသီေပၚသီးအမ်ားစုကို ၁၂ရာသီ၀ယ္ယူ စားသံုးႏိုင္သည့္အေလ်ာက္ လူတို႕၏က်န္းမာေရးအတြက္ ဆုတ္ယုတ္လာႏုိင္ဖြယ္ရွိပါတယ္။ၿမိဳ႕ေနလူထုအမ်ားစု၏က်န္းမာေရးသည္ ေတာရြာတြင္ေနေသာ လူထု၏က်န္းမာေရးထက္ ေရာဂါဘယ ပိုမိုထူေျပာၾကပါတယ္။ မိသားစု၏က်န္းမာေရးကို အိမ္ရွင္မတို႕လက္ထဲထည့္ထားၾကရသည့္အေလ်ာက္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ား ၀ယ္ယူစားသံုးၾကရာတြင္ ေရာဂါဘယကင္းေ၀းေစရန္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကို ေရေဆးရာတြင္ ေရဇလံုးထဲသို႕ ဆားအနည္းငယ္ထည့္၍ အနည္းဆံုးေလးႀကိမ္ ေရေဆးသင့္ပါသည္။ အိမ္ရွင္မတိုင္း လက္အိတ္ႏွင့္သာ ကိုင္တြယ္အသံုးျပဳသင့္ပါသည္။ အခ်ိဳ႕အိမ္ရွင္မ်ားက အရင္လည္း ဒီလုိပဲလုပ္ေနၾကပဲလို႕ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရင္ကက်န္းမာေရးနဲ႕ ယခုက်န္းမာေရး ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ၾကမယ္ဆိုရင္ လုပ္သင့္လား မလုပ္သင့္လား ခြဲျခားႏိုင္ၾကပါလိမ့္မယ္။

မိသားစု၏က်န္းမာေရးသည္ အိမ္ရွင္မတိုင္း၏တာ၀န္ျဖစ္သည္။
ေရာဂါဘယကင္းေ၀းဖို႕ သနု္႕သန္႕ရွင္းရွင္းခ်က္ျပဳတ္ၾကပါစို႕...

မီးေလးနဲ႕ဒႆန

မီးေလးခုတေလာဆက္တိုက္ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ရင္ခံေနတရ္ (အစာမေၾက၍ မဟုတ္ပါ)... တကယ္ပါ မယံုရင္ေတာ့ ပံုျပင္လို႕သာမွတ္... မီးေလးကလည္း အမွန္ဆို စိတ္ဓာတ္မရင့္က်က္ တာလည္းပါတာေပါ့။ အဲေတာ့ တခုခ်င္းစီ တခုခ်င္းစီတိုင္းကုိ ရင္ထဲမွာခံစားရတာ... ဇာတ္လမ္းက ခုမွစမွာ :D

မီးေလးက ၁၀တန္းေအာင္ထဲက အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႕ပဲ ေက်ာင္းတက္ဖို႕ဆံုးျဖတ္ၿပီး အေ၀းသင္(ျမန္မာစာ) ယူၿပီး ေက်ာင္းဆက္တက္ခဲ့ပါတရ္။ အလုပ္ဆိုတာ တခါမွမလုပ္ဘူးတဲ့အတြက္ အခက္အခဲေတြနဲ႕လဲ အမ်ားႀကီး ရင္ဆိုင္ခဲ့ရပါတရ္။ အဲဒီအေပၚမွာပဲ ေကာင္းတာေလးေတြသင္ယူ မေကာင္းတာဆို ေရွာင္မယ္ဆိုၿပီး ေလ့လာ သင္ယူခဲ့ပါတရ္။ မီးေလးအေနနဲ႕ေျပာရရင္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ စတင္ရပ္တည္လိုက္ျခင္းရဲ႕ ေျခလွမ္းပဲဆိုပါေတာ့။ အဲဒီမွာ ဘာေတြေတြ႕ရလည္းဆိုေတာ့ လူေပါင္းစံုနဲ႕ ေတြ႕ရတရ္။ ကိုယ္ကဒီလိုထင္ေပမယ့္ သူတို႕က ဒီလုိထင္ၾကတာပါပဲလားဆိုၿပီး ၀မ္းနည္းရတာလည္း အႀကိမ္ေပါင္းမနည္းဘူး။ အင္ထရိုလုပ္တာ နည္းနည္းမ်ား သြားၿပီ ေျပာၿပီေနာ္...

မီးေလးတို႕အလုပ္မွာ ျပႆနာတက္ပါေလေရာ။ ပစၥည္းေပ်ာက္လို႕ သန္႔ရွင္းေရး၀န္ထမ္းကို မေက်နပ္ဘူး ျဖစ္ေနတာ။ ၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းျဖစ္တာေၾကာင့္ အႀကီးအကဲေတြက သန္႔ရွင္းေရး၀န္ထမ္း ေတြကိုအားလံုး ေခၚရွာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မီးေလးရင္ထဲခံစားလိုက္ရတာက သန္႔ရွင္းေရးေတြမွ မဟုတ္ဘူး။ မီးေလးတို႕လည္း ရွိေနၾကတာပဲ အားလံုးကိုရွာေပါ့။ ဘာလို႕သန္႔ရွင္းေရးေတြကိုမွ မသကၤာျဖစ္ေနတာလဲ။ သူတို႕ခင္ဗ်ာမွာ မရွိလို႕ အလုပ္လုပ္စားပါတရ္ သူတို႕ေတြရဲ႕ စာရိတၱကိုပါ ဘာလို႕ႏွိမ္ခ်င္ၾကတာလဲ ? အေျဖမထြက္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ ဖုန္းျပန္ဆက္လာပါတရ္။ သူတို႕အမက ေပ်ာက္မွာစိုးလို႕ သိမ္းသြားတာတဲ့။ ကဲ စဥ္းစားသာၾကည့္ေတာ့...

ပစၥည္းေပ်ာက္တဲ့သူကိုလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာပါတရ္။ သူတို႕ေတြလည္း ထူပူသြားမွာပဲ ဒါေပမဲ့ သန္႔ရွင္းေရး ၀န္ထမ္းကိုပဲ သူတို႕ဘာလို႕ စြပ္စြဲခ်င္ရတာလဲ ? လဲေပါင္းမ်ားစြာ၊ လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ ဒီေမးခြန္းရဲ႕အေျဖကို မရခဲ့ပါဘူး။ သူတို႕မွမဟုတ္ပါဘူး လူတိုင္းလူတိုင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သန္႔ရွင္းေရး၀န္ထမ္းဆိုရင္ အေရး မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး အထင္ေသးၾကတယ္။ ဘာလုိ႕လဲ ? သူတို႕လည္း လူထဲကလူပဲ ဘာလို႕ခြဲျခား ခြဲျခားဆက္ဆံ ရတာလဲ ? အဲဒီသူေတြကေကာ ပိုက္ဆံရွိၿပီး စာရိတၱခ်ိဳ႕တဲ့သူေတြလည္း တပံုႀကီးပါ (လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြရွိၾကတာမို႕ လူတိုင္းကိုမဆိုလိုပါ)။ ပိုက္ဆံရွိၿပီး အက်င့္စာရိတၱ၊ ကိုယ္က်င့္တရားမေကာင္းတဲ့ လူရွိသလို၊ ပိုက္ဆံမရွိေပမဲ့ အက်င့္စာရိတၱ၊ ကုိယ္က်င့္တရားေကာင္းတဲ့သူေတြလည္း တပံုႀကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ ပိုက္ဆံအေရျခံဳၿပီး အက်င့္ စာရိတၱ၊ ကုိယ္က်င့္တရားမေကာင္းတာကိုၾကေတာ့ အျမင္ရွင္းၾကတရ္ေလ။

မီးေလးေခါင္းထဲမွာ လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ပစၥည္းတခုခုေပ်ာက္တာနဲ႕ သန္႔ရွင္းေရး၀န္ထမ္းဆိုၿပီး မထင္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ? ဘယ္လိုလုပ္သင့္လဲ ? စဥ္းစားေပမဲ့ မထိေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ေနရာတိုင္းမွာ ဒီလုိပဲ ထင္ျမင္ေန ၾကလို႕ပါ (အမ်ားစုကို ဆိုလိုျခင္းသာ)။ မီးေလးက လူတိုင္းရဲ႕အျမင္မွာ ပစၥည္း ေပ်ာက္တာနဲ႕ သန္႔ရွင္းေရးေတြပဲ လို႔တထစ္ခ်ယံုၾကည္တာမ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္တာ ရင္ထဲက ေစတနာအမွန္ပါ။ ဘယ္သူေတြကမ်ား တခုခုျဖစ္တာနဲ႔ သန္႔ရွင္းေရးပဲလို႕ ေျပာခဲ့လို႕လဲေပါ့ ?

ခုေတာ့ မီးေလးအေျဖရခဲ့ပါၿပီ။ မွန္ခ်င္မွလည္းမွန္မယ္ မွားရင္လည္းမွားမရ္ မီးေလးမွားရင္ မီးေလးဘေလာ့ဂ္ ကိုလာလည္ၾကတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြရွိတာပဲ (ေျပာျပၾကမယ္မဟုတ္လား)အားကိုးရွာတာ... ဟီ ဟိ... ဘယ္သူမွ မလုပ္ပါဘူး။ သူတို႕ကိုယ္တုိင္က သူတပါးအထင္အျမင္ေသးေအာင္ လုပ္ထားၾကလို႕ပါပဲ။ (အကုန္လံုး မဆိုလုိ ပါ) ေျပာမယ္ဆို အလြယ္လိုက္ၾကတာ ကိုယ့္မွာအခက္အခဲရွိလာေတာ့ လြယ္တာလုပ္လာၾကရင္းနဲ႕ လုပ္တဲ့သူ ေရာ၊ မလုပ္တဲ့သူေကာ ေရာေႏွာၿပီး အထင္ခံလာရျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတရ္။ မီးေလးသာ သူတို႕ေနရာမွာရွိမယ္ဆိုရင္ ငါတို႕ကို ဒီလိုထင္ေနတာ ငါတို႕သန္႔ရွင္းေရးအလုပ္သမားေတြဘက္က ဘယ္လိုရပ္တည္ရမလဲ။ သူတို႕အထင္ အျမင္ထဲမွာ အထင္ေသးတာကို ေပ်ာက္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲဆိုတာမ်ိဳး စဥ္းစားမွာပါ။ ခုလည္း စဥ္းစာတာပါပဲ။

ခုဆို မီးေလးက ၀န္ထမ္းေတြကို ျပန္ၾကည့္ရတဲ့ေနရာကို ေရာက္လာတရ္ (ကပ္ၾကြားတာ)။ သန္႔ရွင္းေရး၀န္ထမ္း ေတြနဲ႕ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနတရ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေလာက္ထိေတာ္လည္းဆို ကိုယ့္ကိုပတ္ေတာ့မွ သိေတာ့တရ္။ ကိုယ့္ကေတာ့ သနားလို႕ သူတို႕အေပၚထားတဲ့ စိတ္ကို မထီမဲ့ျမင္ျပဳလိုက္တာကိုေတာ့ အရမ္း၀မ္းနည္းမိတယ္။ သူတို႕ေတြကလည္း အထင္ျမင္ေသးေအာင္ သူတို႕ကိုယ္တိုင္ လုပ္ေနၾကတာပါလားလို႕လည္း သိလိုက္ရတယ္။ အဲလိုလူမ်ိဳးေတြရွိေနသ၍ လူတိုင္းရဲ႕အထင္ျမင္ေသးတာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ပ်က္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ။ မီးေလးလည္း သူတို႕ကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနမိတာ မွားသြားၿပီေတာင္ ထင္တယ္။ အကုန္လံုးကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ ဘာလို႕လိမ္ခ်င္၊ ပတ္ခ်င္ရတာလည္း၊ ဘာလို႔အလြယ္လိုက္ခ်င္ရတာလည္း... ငါးခံုးမ တေကာင္ေၾကာင့္ တေလွလံုးပုတ္ဆိုတဲ့ ေရွးလူႀကီးေတြထားခဲ့တဲ့ စကားပံုက ေသြးထြက္ေအာင္မွန္တယ္။ ခုက တေကာင္ေတာင္မဟုတ္ ဆယ္ေကာင္မွာ ခုနစ္ေကာင္ေလာက္ျဖစ္ေနတာ။

ေငြမရွိလို႕ အႏွိမ္ခံရတာထက္၊ စာရိတၱမေကာင္းလို႕ ေျပာခံရတာက ပိုၿပီးနာဖို႕ေကာင္းပါတယ္။ ေငြတျပားမွမရွိရင္ေန စာရိတၱေတာ့ အျပည့္ပဲ ဆိုတာမ်ိဳး လူတိုင္းမွာရွိၾကရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ။ လူလူခ်င္း အဆင့္အတန္းခြဲတာေတြလည္း ရွိလာမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ရွိလာဦးေတာ့ ခုေလာက္ထိျဖစ္ေနၾကမွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ မီးေလးေတာ့ထင္တယ္။ ပိုၿပီး၀မ္းနည္းမိတာက မီးေလးခုေရးတဲ့ပို႕စ္ေလးကို သူတို႕ေတြဖတ္ ျဖစ္မွာ မဟုတ္လို႕ပါပဲ။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္၊ အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ ကိုယ့္ရဲ႕စာရိတၱ၊ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိမ္းသိမ္းၿပီး အထင္အျမင္ေသးခံရတာေတြမရွိေအာင္ မွန္ကန္ေျဖာင့္မတ္ ရိုးသားတဲ့စိတ္ဓါတ္ေတြနဲ႔ ၾကိဳးစားႏိုင္ၾကပါေစ လို႕ ဆုေတာင္းမိပါတယ္.....
(သံေ၀ဂရမိလို႕ မွ်ေ၀တင္ျပျခင္းသာ)

Christmas Wish...

God give you blessings at Christmas time;
Stars for your darkness, sun for your day,
Light on the path as you search for the Way,
And a mountain to climb.
God grant you courage this coming year,
Fruit for your striving, friends if you roam,
Joy in your labor, love in your home,
And a summit to clear.

Christmas Wish to You

May the Love, Peace, and Joy of Christmas be yours always.

Love came down on Christmas Day so many years ago and

brought the greatest happiness the world would ever know...

Peace came down on Christmas Day to fill the hearts of men

with all the sweet tranquility each Christmas brings again...

Joy came down on Christmas Day as angels came to earth

heralding the miracle of our Messiah's birth.

မီးေလးႀကိဳက္တဲ့ကဗ်ာ

မီးေလးက ကဗ်ာေကာင္းေကာင္းမေရးတတ္ဘူးရွင့္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုႀကီးဆိုးသြမ္းဆီက သေဘာက်လို႕ ကူးယူ ေဖာ္ျပထားတာပါ။ ကိုဆိုးသြမ္းေရ ခ်ိတ္ခ်ိဳးနဲ႕ေနာ္။ ခြင့္ျပဳ၊ မျပဳေတာ့ သိ၀ူး ေရးၿပီးသြားၿပီ။ မီးေလးဆီ လာလာလည္က်တဲ့ ေဘာ္ေဘာ္ေတြလည္း ဒီကဗ်ာေလးကို ႀကိဳက္က်မယ္ထင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုႀကီး ဆိုးသြမ္းဆီမွာ Christmas card လွလွေလး ေတြရွိတယ္။ မီးေလးေတာင္ သြားယူၿပီးၿပီ။ ယူခ်င္ရင္ ကိုဆိုးသြမ္း ဆီမွာ သြားေရာက္ေတာင္းယူႏိုင္ပါတယ္။ အဲ...ခုမွစမွာေနာ္ ကဗ်ာက။ ကဗ်ာေလးရဲ႕ နာမည္က

စာေၾကာင္းတခု

သူမ က ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ Subject

ကြ်န္ေတာ္ကသူမရဲ ့ Object

အခ်စ္ကေတာ့ Main Verb ေပါ့

သစၥာနဲ ့ေမတၲာ က Helping Verb

သံေယာဇဥ္က Conjection

ေကာင္းမြန္ေသာ ကံတရားကသာ Situation ျဖစ္မယ္ဆုိရင္

အနာဂတ္ အတြက္ လုံေလာက္တာမုိ ့ Full Stop....

ေမွးမွိန္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနေသာ ပိုးစုန္းၾကဴး...ဇာတ္သိမ္း

“ကဲ ေပးပါကြယ္”
“မေပးဘူး...မေပးဘူး”ဟူ၍ လြယ္အိတ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ပိုက္ထားေလသည္။
“ကဲ..ဆရာမ ပိုက္ဆံအိတ္သူယူထားတာပဲျဖစ္မယ္”ဟု ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက ေျပာလိုက္စဥ္မွာပင္
“ကၽြန္ေတာ္ ဆရာမပိုက္ဆံအိတ္ကို မယူပါဘူး ဆရာမ”
“ဒါဆိုရင္ မင္းလြယ္အိတ္ ဆရာမကို ခဏျပ”ဟု လြယ္အိတ္ကို လွမ္းယူလိုက္စဥ္ လူေလးသည္ လြယ္အိတ္အား က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ၿပီး အတန္းထဲမွ ထြက္ေျပးေလသည္။
“လိုက္ၾကပါဦး။ ဆရာမရဲ႕ပိုက္ဆံအိတ္ကိုခိုးထားလို႕” ဆရာမႀကီးက လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္ေသာအခါ ဆရာမက
“မေအာ္ပါနဲ႕ဆရာမႀကီးရယ္... ကၽြန္မတို႕ သူ႕အိမ္ပဲ လိုက္ၾကတာေပါ့”
“ေအး...ေအး...ေကာင္းသားပဲ”

“ဟဲ့..ေျမး ေမာႀကီးပန္းႀကီးနဲ႕ ဘာလို႕ျပန္လာတာလဲကြဲ႕ ။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မဟုတ္။ ဘာမဟုတ္။ အဟြတ္... အဟြတ္...ဟြတ္” ဘြားေမစိုးရိမ္တႀကီးေမးလိုက္ေပမယ့္ လူေလးခင္ဗ်ာ ေမာေန၍ ဘြားေမေမးသမွ် ျပန္မေျဖ ႏိုင္ရွာပဲ ရွိေနေလသည္။
“အဟြတ္...ဟြတ္ လူေလး ဘြားရင္တုန္ပန္းတုန္ျဖစ္လုိက္တာကြယ္ ဘာျဖစ္လာတာလဲ...အဟြတ္...ဟြတ္ ေျပာ ပါဦးကြယ္”
“အဟြတ္...အဟြတ္”
“ဒီအိမ္က လူေလးတို႕အိမ္ပါလားရွင္”
“ဟုတ္ပါတယ္ကြယ္...ဆရာမတို႕ပါလား...ဘာကိစၥမ်ားျဖစ္လို႕ပါလဲရွင္...ကၽြန္မေျမးကိုလည္း ေမးတာေမးလို႕ မရဘူး။”
”အဟြတ္...အဟြတ္”
“လူေလးအိမ္ျပန္ေရာက္ေနၿပီလားရွင့္”
“ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဘာမွလည္းေမးလို႕မရဘူး။ ဆရာမတို႕ျမင္တာနဲ႕ အိမ္ထဲ၀င္သြားတာပဲ”

“အဟြတ္...အဟြတ္...လူေလးေရ လူေလး လာပါဦးကြယ္ ဒီမွာ မင္းတို႕ဆရာမလည္း ေရာက္ေနတယ္”
“ဒီလိုပါ အဘြားရယ္။ ကၽြန္မက လူေလးရဲ႕ အတန္းပိုင္ဆရာမပါ။ ကၽြန္မပိုက္ဆံအိတ္ ဆြဲျခင္းအေပၚယံတင္ထား တာ ဧည့္သည္နဲ႔စကားေျပာၿပီး ျပန္လာေတာ့ ကၽြန္မပိုက္ဆံအိတ္မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႕ အားလံုးရဲ႕လြယ္အိတ္ကို ကၽြန္မတို႕စစ္ေဆးပါတယ္။ လူေလးက သူ႕လြယ္အိတ္ကို အစစ္မခံဘဲ ထြက္ေျပးသြားလို႕ပါရွင္။ ကၽြန္မတျခား ဘာမွ ျပန္မလိုခ်င္ပါဘူး။ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ လက္စြပ္တကြင္းပါသြားပါတယ္။ အဲဒါပဲ ျပန္လိုခ်င္တာပါရွင္”

“အဟြတ္...အဟြတ္...လူေလး...မင္း...မင္း...အဟြတ္...အဟြတ္...ဘြားဘာေျပာထားလဲ။ ဘြားတို႕မွာ ပိုက္ဆံ မခ်မ္းသာေပမဲ့ ကိုယ့္က်င့္တရားနဲ႕ စာရိတၱကိုေတာ့ မပ်က္စီးပါေစနဲ႕လို႕ မွာထားတယ္မွတ္လား။ ကဲဟယ္... ကဲဟယ္” ဘြားေမရွက္ေဒါသမထိန္းႏိုင္ေတာ့၍ လူေလးအား ရိုက္ပါေတာ့သည္။
“ဟီး..ဟီး သားမယူပါဘူး ဘြားရဲ႕။ သားမယူဘူး ဟီး...ဟီး”
“ကေလးကို မရိုက္ပါနဲ႕ေတာ့ အဘြားရယ္ ကၽြန္မတို႕ ေအးေအးေဆးေဆးေမးၾကတာေပါ့”ဟု ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီး ၀င္ဆြဲမွ ရိုက္တာရပ္လိုက္ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ရင္ထဲမွာေတာ့ အေတာ္ခံစားရပံုပဲ ဘြားေမခင္ဗ်ာ ငိုလို႕ေပါ့။
“လူေလးမင္းမယူဘူးဆိုရင္လည္း လြယ္အိတ္ယူၿပီး ဆရာမေတြကိုျပလိုက္ သြားယူေခ်”
“ဟီး...ဟီး...ဟီး ဟုတ္ကဲ့”

“ေရာ့ပါ ရွာၾကပါကြယ္။ ကၽြန္မညံ့လို႕၊ ကၽြန္မအသံုးမက်လို႕ ျဖစ္ရတာပါရွင္ အားလံုးကိုေတာင္းပန္ပါတယ္ အဟြတ္... အဟြတ္...ဟီး” ဘြားေမသည္ ေျပာရင္းငိုရင္းျဖင့္ လြယ္အိတ္ကို ဆရာမထံကမ္းေပးလုိက္ေလသည္။
“ဟင္”
“ဘာျဖစ္လို႕လဲဆရာမ။ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြ႕လား” ဆရာမႀကီး လွမ္းေမးလိုက္ျခင္းပင္။
“မေတြ႔ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့...ဒီ...ဒီ”
“ဒါကၽြန္မဆရာမကို သမီးနဲ႕ေပးခိုင္းလိုက္တဲ့ ပန္းသီးမဟုတ္လား”
“လူေလး...မင္း”
“ဟီး...ဟီး...သား ဆရာမပိုက္ဆံအိတ္ကို မယူပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘြားက ေနမေကာင္းလို႕ ဆရာ၀န္ေတာင္မျပႏိုင္ ပါဘူး။ မနက္က ဘြားက ပန္းသီးစားခ်င္တယ္ေျပာလို႕ပါ။ သားတို႕အေနနဲ႕ ပန္းသီး၀ယ္မစားႏိုင္လို႕ ဒီလိုလုပ္ လိုက္မိတာပါ။ သားေတာင္းပန္ပါတယ္ ဘြားရယ္...ဟီး..ဟီး ေနာက္ကို သားဒီလိုမလုပ္ေတာ့ပါဘူး။”
ကၽြန္မရင္ထဲစို႕နင့္စြာခံစားရလိုက္ပါသည္။ ေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္ပင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႕ အားလံုးလည္း ထိုေျမးအဘြားကို ၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္ကိုစီနဲ႕ စကားမေျပာႏိုင္ေအာင္ ခံစားၾကရပါတယ္။ ကၽြန္မေတာင္းပန္ ရမယ္။ ေျမနိမ့္သူလွံစိုက္ဆိုတဲ့စကားလို ကၽြန္မေျမနိမ့္ရာကို လွံစိုက္မိၿပီလား။ ကၽြန္မဘ၀မွာ ခုလို ေနာင္တမရ ဘူးသလို။ ခံလည္း မခံစားခဲ့ရဘူးပါ။

“ကၽြန္မေတာင္းပန္ပါတယ္ အဘြားရယ္ ကၽြန္မေလ ဒီပန္းသီးကို အဘြားကို လွဴခဲ့ခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ မဆင္ ျခင္ဘဲ ေျပာလုိက္မိတဲ့ စကားေတြအတြက္လည္း ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကၽြန္မကို ခြင့္လြတ္ပါ”
“အဟြတ္....အဟြတ္...ရပါတယ္ကြယ္ ဘြားတုိ႕ကသာ မွားတာပါ။ ဘယ္ပစၥည္းျဖစ္ျဖစ္ သူမ်ားပစၥည္းကို မသိဘဲ ယူရင္ ခိုးတာပါပဲ။ သူခိုးပဲေပါ့...ဟင့္...ဟင့္”“ကၽြန္မတို႕ကို သြားခြင့္ျပဳပါဦးရွင္”
ထိုအိမ္ကထြက္လာစဥ္မွာေတာ့ လူတိုင္းရင္ထဲမွာ စကားမေျပာႏိုင္ေအာင္ အေတြးကိုယ္စီနဲ႕ ျပန္လာၾကပါေတာ့ တယ္။ ကၽြန္မတို႕အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရႏိုင္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးပါ။ အလင္းေရာင္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနတဲ့ ပိုးစုန္းၾကဴးကိုမွ ထပ္ၿပီးေမွးမွိန္ေစခဲ့မိပါလားဟု စဥ္းစားရင္း ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစြာျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။

“ဆရာမ...ဆရာမ...ဆရာမပိုက္ဆံအိတ္ ေက်ာင္းအိမ္သာထဲမွာ ျပန္ေတြ႕ၿပီ။”
“ဆရာမ...ဆရာမ”
“ဆရာမဘာျဖစ္သြားတာလဲကြ” “မသိဘူးေလကြာ”
ကၽြန္မနားထဲတြင္ ထိုအသံမ်ားသည္ ပဲ့တင္ထပ္လို႕ ေနပါၿပီ။ ကၽြန္မလုပ္ခဲ့တဲ့ အျပဳအမူဟာ သိပ္ကိုမွားသြားၿပီ ဆိုတာ အခ်ိန္လြန္ၿပီးမွ သိလိုက္ရေသာေၾကာင့္လည္း ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ သိပ္ကို ရြံ႔မုန္းမိပါသည္။ ကၽြန္မ ထိုအျပစ္အတြက္ ကၽြန္မေပးဆပ္ရဦးမည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းတြင္သာမက သူတို႕ေလး၏ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ သူတို႕ကို ကဲ့ရဲ႔ၾကမည္၊ အထင္ျမင္ေသးၾကမည္။ ၿပီးေတာ့ သံုးတန္းေက်ာင္းသားေလးတဦးရဲ႕ အဘြားအေပၚ ထားရွိတဲ့ သံေယာဇဥ္၊ သိတတ္၊ နားလည္မႈ ထိုအရာေတြအားလံုးသည္ ကၽြန္မလို ဘြဲ႕ရေက်ာင္းဆရာမ တဦး၏ အသိဥာဏ္ထက္ပင္ ပိုမိုျမင့္ျမတ္ခဲ့သည္ကို သိရွိရ၍ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မလည္း သိပ္ရွက္မိပါသည္။ ကၽြန္မ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကို ခိုင္ခိုင္မာမာခ်ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မသည္ ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့ၿပီး ပညာေရးအခက္အခဲရွိေနေသာ ရြာမ်ားတြင္ ဆရာမအျဖစ္ သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ၿပီး ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပံ့ပိုးကူညီမည္ဟု သံဓိဌာန္ခ် လိုက္ပါသည္။ ေဖ်ာ့ေပမယ့္လည္း လင္းေနေသာ ပိုးစုန္းၾကဴးလည္းက ကၽြန္မအား အလင္းေရာင္တစ္ခုကို ေကာင္းေကာင္းေပးႏုိင္ခဲ့ပါသည္။

ေစာင့္ေမွ်ာ္ဖတ္ရႈေပးၾကေသာ စာဖတ္သူမ်ားအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္လ်က္....

ေမွးမွိန္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနေသာ ပိုးစုန္းၾကဴး...၁

“အဟြတ္...အဟြတ္...အဟြတ္”
“ဘြားေမ...ေနမေကာင္းဘူးလား။ ကၽြန္မေစ်းသြားမို႕ ဘာမွာဦးမလဲ”
“အဟြတ္...အဟြတ္”
“မမွာေတာ့ပါဘူးကြယ္။ အသက္ကႀကီးလာေတာ့ ဒီလိုပဲေပါ့ မိေအးရယ္”
“ဘြားေမေျမးေလး မႏိုးေသးဘူးလား။ ဒီေန႔သူတို႕ေက်ာင္းမွာ အလွဴရွိတယ္တဲ့။ ဆန္ျပဳတ္ ေကၽြးမယ္ဆိုလားပဲ။ ပန္းကန္ယူသြားဖို႕ေမ့ေနဦးမယ္”
“ေအးပါကြယ္... ငါသတိေပးလိုက္ပါ့မယ္”
“ေစ်းေနာက္က်ေနေတာ့မယ္။ သြားၿပီေနာ္အဘြား”
“ေအး...ေအး”

“အဟြတ္...အဟြတ္...လူေလး... လူေလး ထေတာ့ကြဲ႕ ေက်ာင္းခ်ိန္နီးေနၿပီ”
“ဟုတ္ကဲ့ သားႏိုးေနပါၿပီ အဘြားရဲ႕”
“အဟြတ္... အဟြတ္”
“ေက်ာင္းသြားဖို႕ျမန္ျမန္သြက္သြက္လုပ္”
“အဟြတ္...အဟြတ္...ေ၀ါ့”
“အဘြား...မသက္သာဘူးလား”
“ဒီလိုပါပဲလူေလးရယ္။ အဘြားက အဟြတ္...ဟြတ္ အသက္ကႀကီးၿပီဆိုေတာ့ ကိစၥမရွိေပမဲ့ လူေလးကိုေတာ့ အဘြားစိတ္မခ်ဘူးကြယ့္” “အဟြတ္...အဟြတ္...ဟြတ္...........”
“စိတ္ခ်ပါအဘြားရဲ႕ သားလိမၼာပါတယ္။ သားကို ဆရာမက လိမၼာတယ္လို႕ ေျပာတယ္ဘြားရဲ႕”
“အဟြတ္...ဟြတ္ ေအးပါကြယ္... ကဲ ေက်ာင္းေနာက္က်ေနမယ္ သြားေရခ်ိဳးေခ်” ဘြားေမတေယာက္က သူ႕ေျမးေလး ေျပးထြက္သြားတာကို ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းလို႕ေနပါေတာ့တယ္။ “အင္း...ငါ့မွာလည္း တေန႔နဲ႕တေန႔ ေရာဂါရဲ႕တိုက္စားမႈဒဏ္ကို ခံေနရၿပီ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ပိုပိုဆိုးလာတယ္။ ငါသာမရွိေတာ့ရင္ မိဘမရွိ၊ ေဆြမရွိမ်ိဳးမရွိတဲ့ ငါ့ေျမးေလးအတြက္ ငါဘာလုပ္ရမလဲ။” အေတြးတို႕မဆံုးခင္မွာဘဲ ေျမးေလးျပန္ ေရာက္လာတယ္။

“ဘြား မသက္သာလို႕လားဟင္၊ ေနမေကာင္းဘူးဆို ေဆးခန္းျပရေအာင္ေလ”
“ဘြားဘာမွမျဖစ္ပါဘူး လူေလးရယ္”
“ဘြား ဘာမွမျဖစ္ဘူးသာေျပာတယ္ ဘြားငိုေနတယ္”
“အသက္ႀကီးလာေတာ့ ဒီလိုပဲ မ်က္ရည္လို အရည္ၾကည္ေတြက အလိုလို ထြက္ေနတတ္တယ္ကြယ့္”
“အဟြတ္...ဟြတ္...”
“အင္း ပန္းသီးေလးတလံုးစားရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ”
“သား ေက်ာင္းသြားပီေနာ္ဘြား”
“အဟြတ္...ဟြတ္...”

“ကေလာင္...ကေလာင္...ကေလာင္”
“ကဲ... ကေလးတို႕ေရ ဒီေန႔ေက်ာင္းမွာ ေမြးေန႔အလွဴအတြက္ ၾကက္သားဆန္ျပဳတ္တုိက္တဲ့ အလွဴရွင္ေတြ ကေတာ့ ႏွင္းပြင့္(ဘေလာ့ဂ္ဂါမဟုတ္ပါ)တို႕မိသားစုပဲျဖစ္တယ္။ သားတို႕သမီးတို႕က အလွဴရွင္ေတြအတြက္ ဆုေတာင္းၿပီးမွ စားၾကေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာမ”
“ဆရာမ”
“ေၾသာ္...သမီး”
“ေမေမက ဆရာမအတြက္ ပန္းသီးေပးလိုက္တာပါဆရာမ”
“ေအး..ေအး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ဆရာမေျပာတဲ့အေၾကာင္း သမီးအေမကို ေျပာလိုက္ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမ” ေက်ာင္းသား/သူမ်ားအားလံုး ထံုးစံအတိုင္း စာမသင္ရေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဆာ့တဲ့သူက ေဆာ့၊ စားတဲ့သူက စားေနၾကေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ႏွင္းပြင့္တို႕ မိသားစုႏွင့္ ဆရာမစကား ေျပာၿပီး အတန္းထဲသို႕ ျပန္၀င္လာသည္။

“ဟင္...ကၽြန္မပိုက္ဆံအိတ္မရွိေတာ့ဘူး”
“ဘာျဖစ္တာလဲဆရာမ”
“ကၽြန္မပိုက္ဆံအိတ္ ျခင္းေတာင္းေပၚတင္ထားတာ ခုမရွိေတာ့ဘူး”
“ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဆရာမ”
“ကၽြန္မပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ကၽြန္မအေမေပးထားတဲ့လက္စြပ္တကြင္းပါတယ္။” ေျပာေနရင္းႏွင့္ ဆရာမမ်က္ႏွာ ျပင္တခုလံုး နီျမန္းလ်က္ မ်က္ရည္စတို႕ေတြ႕လုိက္ရေလသည္။
“ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ”
“ဆရာမပိုက္ဆံအိတ္ေပ်ာက္သြားလို႕ပါ ဆရာမႀကီး” အတန္းထဲသို႕၀င္လာေသာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးအား ႏွင္းပြင့္အေမက ၀င္ေျပာလိုက္သည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက
“ေက်ာင္းသား/သူအားလံုး အျပင္လံုး၀မထြက္ဘဲ ကိုယ့္ေနရာမွာကိုေနၾကပါ။ မင္းတို႕ဆရာမပိုက္ဆံအိတ္ ေပ်ာက္သြားလို႕ မင္းတို႕ပစၥည္းေတြကိုထုတ္ထားပါ။” တတန္းၿပီးတတန္းရွာလာလိုက္တာ လူေလးထိုင္တဲ့ အတန္းကို ေရာက္လာပါတယ္။ ဆရာမေတြစစ္လာတာနီးလာေလ လူေလးေခၽြးျပန္လာေလပါပဲ။ လူေလးတို႕ အတန္းကို ဆရာမႀကီးက ပစၥည္းေတြရွာဖို႕ေရာက္လာတယ္။ လူေလးလည္း ေခၽြးေတြျပန္ၿပီး ဘာလုပ္လို႕ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတယ္။
“လူေလး မင္းလြယ္အိတ္ ဆရာမႀကီးကိုေပး”
“သားမယူထားပါဘူးဆရာမႀကီး”
“ယူယူ၊ မယူယူ ဆရာမႀကီးတို႕က တာ၀န္အရစစ္ရမွာပဲ”


ဆက္ရန္...
သည္းခံၿပီးေစာင့္ေမွ်ာ္ေပးၾကပါဦးေနာ္...

ေမးသင့္တယ္

တေန႔သ၌ သားအဖႏွစ္ဦးသည္ ျခံထဲတြင္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရင္း အေဖလုပ္သူလုပ္သည္ကို သားျဖစ္သူက ေသခ်ာလိုက္ၾကည့္ရင္း
သား - ေဖေဖ သားမသိလို႕ နည္းနည္း ေမးလို႕ရမလားဟင္။
ေဖေဖ - ေမးေလသားရဲ႕။
သား - ဒီမွာကခိုမ်ား အစာေကၽြးသည့္ေနရာ၊ ဒီမွာကစာကေလးမ်ား အစာေကၽြးသည့္ ေနရာဆိုၿပီး ေဖေဖေရးထားတာေတြ႕လို႕ပါ ေဖေဖ ခိုေတြ၊ စာကေလးေတြက စာဖတ္တတ္ လားဟင္။
အေဖခင္ဗ်ာမွာ ဘာေျဖလို႔ေျဖရမွန္းမသိဘဲ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕ မတ္တတ္ေမ့သြားေလ သတည္း။

မီးေလးနဲ႕ ဒုကၡေပါင္းမ်ားစြာ

ေၾသာ္...ဒုကၡ...ဒုကၡ

မီးေလးမွမဟုတ္ပါဘူး လူတိုင္းလူတိုင္းခံစားရမယ္ထင္ပါတရ္။ မေန႔က Seminar တခုမွာ MC လုပ္ေပးဖို႕ရွိလို႕ ကမန္းကတန္း အေျပးအလႊား ေရခ်ိဳးမယ္လည္း လုပ္ေရာ ေအးစက္ေနတဲ့ေရက က်ေနတဲ့ ျမဴေတြကို ေျပာင္ေန သေယာင္.... ဒါနဲ႕ အခ်မ္းေျပေအာင္ ေရတင္ၿပီးခ်ိဳးမယ္ဆိုျပန္ေတာ့လည္း မီးကပ်က္ ေတာ္ေသးရဲ႕ ညက ေရတင္ထားလို႕ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ခ်္ိဳးစရာေရေတာင္ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္းရွိတဲ့ ေရပဲခ်ိဳးရေတာ့ တာေပါ့။
ေဆာင္းတြင္းနံနက္ခင္းမွာ မီးမလာလို႕ ညသိပ္ေရကို ခ်ိဳးရတဲ့ဒုကၡ...

Seminar က ျပန္ထြက္လာေတာ့ ေန႔လည္ တစ္နာရီ တီးၿပီးၿပီေလ။ မနက္ပိုင္းမီးပ်က္ရင္ ေန႔လည္ ၁၁နာရီ မီးျပန္လာမွာကိုး။ အိမ္အျပန္မွာ အိမ္ေရာက္ရင္ ဘယ္ကားၾကည့္ရင္ေကာင္းမလဲေပါ့။ အိမ္ေတာင္မ၀င္ရ ေသးဘူး တလမ္းလံုးတိတ္ဆိတ္ေနတာပဲ။ ႏို႕မဟုတ္ရင္ တနဂၤေႏြေန႔လည္ဆို အိမ္တိုင္းက ျမန္မာအသံဖြင့္လို႕ ရုပ္ရွင္လာသံၾကားေနၾကေလ။ အိမ္လည္းေရာက္ေရာ မီးမလာေသးဘူးတဲ့။ ေမေမက မီးေလး ေရခ်ိဳးသြားတာ ေရကုန္ကာနီးေနၿပီမို႕ သူေတာင္ ေရမခ်ိဳးရေသးဘူးတဲ့ေလ။ ဘယ္လိုျဖစ္တာတုန္း ၁၁နာရီထိုးလာရမွာ။ စိတ္ကိုဒုန္းဒုန္းခ်ၿပီး တီဗြီမၾကည့္ရလည္း MP3နားေထာင္မယ္ဆိုၿပီး earphoneကို နားမွာတပ္ၿပီး ဖြင့္လိုက္ ရင္ပဲ ဘာသံမွ မၾကားရဘူး။ ဘာျဖစ္တာလဲေပါ့ ေသခ်ာလည္း ၾကည့္လိုက္ေရာ charging ကုန္သြားေတာ့ ေဒါင္း သြားၿပီေလ။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ပဲ ကုတင္ေပၚလွဲခ်လိုက္တာ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေလေရာ။
မီးမလာရင္ သိပ္ပ်င္းစရာေကာင္းတာပဲ ဘာမွလုပ္လို႕မရတဲ့ဒုကၡ...

အိပ္ရာကႏိုးေတာ့ ၄နာရီထိုးၿပီးသြားၿပီ မီးလာလားလို႕ ကမန္းကတန္း မီးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းစြာပဲ မီးကလင္းမလာခဲ့။ တီဗြီေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ မီးမလာတာ ငါအနားရတယ္ကြလို႕ ေလွာင္ေနသ ေယာင္။ ဒါနဲ႕ မ်က္ႏွာသစ္၊ အျပင္ထြက္ၿပီး မုန္႔စား၊ လုပ္စရာမရွိေတာ့ အိမ္ေလွ်ာက္လည္တာေပါ့။ ညေန ၆နာရီ ၁၀မိနစ္မွာမီးျပန္လာတယ္။ ဒါနဲ႕ အေဒၚအိမ္ကေန အိမ္ကို အေျပးအလႊားျပန္လာတာေပါ့။ မီးေလးတို႕အိမ္နဲ႕က မ်က္ေစာင္းထိုးပါ။ အိမ္ေပၚေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေရအရင္တင္မယ္ဆိုၿပီး ပလတ္ထိုးရံုပဲရွိေသးတယ္ မီးပ်က္သြား ပါေလေရာ။ ေန႔လည္ ၁၁နာရီလာရမွာ ညေန၆နာရီေက်ာ္မွလာတယ္။ လာေတာင္မလာေသးဘူး ျပန္ပ်က္သြား တယ္ ဘယ္ေလာက္ေဒါသထြက္ဖို႕ေကာင္းလဲ။ အျပင္မွာ ဆူညံဆူညံအသံၾကားလို႕ထြက္ၾကည့္ေတာ့။ မီးေလး တို႕နားက အိမ္ေတြပဲပ်က္တာ တစ္လမ္းလံုးအကုန္လာၿပီး မီးေလးတို႕နားပဲ ပ်က္တာဆိုေတာ့ ခဏေစာင့္ၾကည့္ လိုက္တယ္။ ေနာက္မေနႏိုင္တဲ့အဆံုး EPC ကို ဖုန္းဆက္ရေတာ့တာေပါ့။ ေလးခါေလာက္ဆက္ၿပီးမွ ၆နာရီ ၅၀မွာ မီးျပန္လာတယ္။ ျဖဴးစ္ပ်က္သြားလို႕ပါတဲ့ မီးေလးသာ မဆက္ရင္ သူတို႕လည္း စစ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဆို ဘယ္အခ်ိန္ထိေအာင္ ပ်က္မလဲမသိဘူး။ ဒါနဲ႕ မီးျပန္လာေတာ့ EPCရံုးကို ျပန္ဆက္ရတာေပါ့။ ေက်းဇူး တင္ေၾကာင္း ဘာညာသာတကာေပါ့။
မီးပ်က္တိုင္း EPCကို ခဏခဏဆက္ရတဲ့ ဒုကၡ... မီးေလးကို သူတို႕ေတြ အသံေတာင္ မွတ္မိေနေလာက္ၿပီ... :)

ဒီေန႔မနက္ ရံုးသြားဖို႕ အိပ္ရာကထေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မီးကပ်က္ေနေလရဲ႕ အမွန္ဆို ဒီေန႕မနက္က လာရမယ့္ အလွည့္ပါ။ ဒါနဲ႕ပဲ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ၿပီး ေအးစက္ေနတဲ့ေရကို အံတုခ်ိဳးၿပီး ရံုးကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ရံုးေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ဘေလာ့ဂ္ကို သြားမယ္ဆိုၿပီး ဖြင့္လိုက္တာ Fail connectတဲ့ ကိုင္း ဘာလုပ္သင့္သလဲ။ ေတာ္ၾကာနဲ႕ ကြန္နက္ရွင္ ျပန္ရျပန္ၿပီ ၀င္လိုက္ ျပဳတ္လိုက္နဲ႕ သံသရာလည္ေနတာ ခုညေနထိဆိုပါေတာ့။ ဘေလာ့ဂ္မရျပန္ေတာ့လည္း ေတာ့ပ္ရေတာ့ သယ္ရင္းေတြနဲ႕ ေလပစ္မလားေအာက္ေမ့တယ္။ စာရိုက္လိုက္ စာေတြအနီေျပာင္းသြားလိုက္ ဘာလဲဟေပါ့ ေက်းဇူးရွင္ကြန္နက္ရွင္က connection ဆိုၿပီး ခဏခဏ ျပန္လုပ္ေနေလရဲ႕။
ကြန္နက္ရွင္ခဏခဏျပဳတ္သြားလို႕ စိတ္ညစ္ရတဲ့ဒုကၡ...
ဘေလာ့ဂ္အိမ္ေလးကို မသြားႏိုင္တဲ့ဒုကၡ...

ညေလးက မီးေလးtagထားတာ ေျဖၿပီးၿပီဆိုလို႕ သြားၾကည့္ပါတယ္။ သူေကာ္ဖီစက္၀ယ္ထားတယ္ ေသာက္ သြားပါဦးဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေသာက္တာေပါ့ ၿပီးလဲၿပီးေရာ ငိုရမလို၊ ရီရမလို ျဖစ္ၿပီးျပန္လာရတာ။ သူ၀ယ္ ထားတဲ့ ေကာ္ဖီစက္က ဒီမွာ လူတိုင္းသြားေသာက္ႏိုင္တယ္ေနာ္။ အေၾကြေစ့မပါမွာစိုးလို႕။ အဆင္သင့္ လုပ္ေပး ထားတယ္။ သူကေပးထားတာ။ ႀကိဳက္သေလာက္ ေသာက္ႏိုင္ေအာင္တဲ့။ ေနာက္ၿပီး ေကာင္းမေကာင္း ေျပာသြားပါဦးတဲ့ ဟင့္ဟင့္ဟင့္။ ကိုေအာင္မ်ိဳးကေတာ့ ပါဆယ္ေတာင္ စြဲသြားတယ္ဆုိပဲ။
ငိုရမွာလား၊ ရီရမွာလား၊ ၿမိဳပဲခ်ရေတာ့မလား၊ ေထြးပဲထုတ္ရေတာ့မလားနဲ႕ ခံရခက္တဲ့ဒုကၡ... ခ်ိတ္ခ်ိဳးနဲ႕ေနာ္ ေနာက္တာ
သယ္ရင္းေတြရဲ႕ စီပံုးမွာ ေျခရာခ်န္မယ္ဆိုၿပီး စာရိုက္ထည့္လိုက္ရင္ျဖင့္ connectionျပဳတ္ျပဳတ္သြားလို႕ ေျခရာခ်န္မရတဲ့ဒုကၡ...
အင္း ဒီဒုကၡမ်ားစြာကို ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မွာပါလိမ့္...
ကူညီႏိုင္မယ့္သူမ်ားရွိရင္ ကူညီၾကပါဦး........

ပညာရွိဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္

မေန႔က ပို႕စ္ရာျပည့္ေကၽြးဖို႕ တေယာက္တည္းျပင္ဆင္၊ ၿပီးေတာ့ ဧည့္ခံရတာနဲ႕ အားလံုးလဲၿပီးေရာ ေမာေမာနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ မိုးေတာင္လင္းေနၿပီပဲ...

ဒီပို႕စ္ေလးက မီးေလး ဘာသာျပန္သင္တန္းတက္တုန္းက ဘာသာျပန္ရတဲ့ စာပိုဒ္ေလးပါ။ အမွတ္တရအေနနဲ႕ ျပန္လည္ေရးသားေဖာ္ျပျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကဲ... စၿပီေနာ္

မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္မွာ ကိုးကြယ္ေတာ္မူတဲ့ ဆရာေတာ္တပါးရွိေလသည္။ ထိုဆရာေတာ္သည္ စကားအရာ ၌ လိမၼာပါးနပ္ၿပီး တရားေဟာလည္းေကာင္းေလသည္။ ထိုဆရာေတာ္မွာ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုေခတ္က ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အျပင္ ထိုနည္းတူဆရာေတာ္တပါးလည္းရွိေလရာ ထိုဆရာေတာ္မွာ ထြဋ္ေခါင္ ဆရာေတာ္ျဖစ္ေလသည္။ ထိုဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးတို႔သည္ စကားပရိယာယ္ၾကြယ္၀ၾကသျဖင့္ တပါးႏွင့္တပါး စကားနာထိုးတက္ၾကေလသည္။


တေန႔သ၌ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ သီတင္းသံုးရာ ေက်ာင္းေပၚသို႕ ဖြတ္ႀကီးတေကာင္တက္လာေလသည္။ ဒါနဲ႕ ကပၸိယႀကီးကို ဤသို႕လွမ္းေခၚေသာအခါ
ဗန္းေမာ္ ။ ေက်ာင္းေပၚကို ဖြတ္ႀကီးတေကာင္တက္လာလို႕ မသတ္ၾကနဲ႕ေနာ္ မီးဖိုထဲမွာ ဟင္းခတ္အေမႊး အႀကိဳင္အကုန္ရွိတယ္။ မသတ္ၾကနဲ႕ေနာ္ မီးဖိုထဲမွာ ဟင္းခတ္အေမႊး အႀကိဳင္အကုန္ရွိတယ္။ မသတ္ၾကနဲ႕ေနာ္ မီးဖိုထဲမွာ ဟင္းခတ္အေမႊး အႀကိဳင္အကုန္ရွိတယ္။
ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ အေၾကာင္းကို သိၿပီးသားျဖစ္ေသာ ကပၸိယႀကီးက ဖြတ္ႀကီးကိုသတ္ၿပီး ဆြမ္းစားေဆာင္ တြင္ သြားခ်က္ေလသည္။ ဖြတ္သားဟင္း ခ်က္ေနစဥ္မွာပင္ ဆရာေတာ္သည္ ဟင္းနံ႕ရရံုျဖင့္ပင္ စားခ်င္ေန ေလသည္။ ဖြတ္သားဟင္းက်က္တာႏွင့္ ဆြမး္စားခ်ိန္ေတာင္ မေစာင့္ႏိုင္ဘဲ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေလသည္။

ထိုအျခင္းအရာကို သိသူမွာကား ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္ျဖစ္ေလသည္။
ထြဋ္ေခါင္ ။ ဆရာေတာ္တို႕မ်ား ဖြတ္သားဟင္း ႀကိဳက္သလားဆို ဆြမ္းဘုဥ္းခ်ိန္ေတာင္ မေစာင့္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳက္တာပဲကိုး
ဟု ေျပာလိုက္ေသာအခါ
ဗန္းေမာ္ ။ တို႕မ်ားက လတ္ဆတ္တဲ့ ဖြတ္သားဟင္းကိုပဲ ႀကိဳက္တာ သူမ်ားလို သီလရွင္သားေတာ့ မႀကိဳက္ေပါင္
ဟု ေခ်ပေျပာဆိုလိုက္ေလသည္။

(ထိုစဥ္အခါက ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္သည္ သီလရွင္စာသင္တို္က္ဖြင့္ထားေလသည္။)

ပို႕စ္တရာျပည့္ အထိမ္းအမွတ္

မီးေလးဘေလာ့ဂ္ ပို႕စ္၁၀၀ျပည့္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုၿပီး စဥ္းစားေနတာၾကာၿပီ။ ေနာက္ဆံုး တရုတ္အစားအစာနဲ႕ေကၽြးမယ္လို႕စီစဥ္ၿပီး ခုလိုအေျပးအလႊားစီစဥ္လိုက္ရတယ္။ တေယာက္တည္းဆိုေတာ့ သိတယ္ဟုတ္ စံုစံုလင္လင္ သိပ္မျဖစ္တာေတာ့ခြင့္လြတ္ေနာ္။ အ၀စားရံုမက ပါဆယ္ထုပ္သြားလည္း ရတယ္ေနာ္။

အီသြားပီလား အခ်ိဳပြဲစားလုိက္ဦးေနာ္...

မီးေလးနဲ႕ ဘေလာ့ဂ္

ကိုပီေကက လက္ဦးမႈယူၿပီး tag ထားေလရဲ႕... အေၾကာင္းအရာေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ႏွင့္ ဘေလာ့ဂ္တဲ့...

မီးေလးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေလးကို ၂၀၀၇ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၁ေန႔မွာ စတင္ဖန္တီးခဲ့ပါတရ္... ေရးခ်င္တရ္... ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုေရးရမွန္းမသိဘဲ ေရာင္လည္လည္နဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ေလွ်ာက္သြားျဖစ္ခဲ့ပါတရ္... မီးေလး ဘေလာ့ဂ္ အဖြင့္ ပို႔စ္ေလးက အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ဟာသပို႕စ္ေလးတခု စေရးျဖစ္ပါတရ္ (အမွန္က ျမန္မာလို မေရးတတ္လို႕ပါ)

မီးေလး ဘေလာ့ဂ္လုပ္ဖို႕ စဥ္းစားျဖစ္လိုက္တာကေတာ့ ၾသဂုတ္လ ၃ရက္ေန႔ထုတ္ ကုမုျဒာဂ်ာနယ္မွာ “ျဖဴစင္ ရိုးသားစြာ ဘေလာ့ဂ္ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးၾကမည္” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးနဲ႕ ဆရာဦးေက်ာ္ရင္ျမင့္ ေရးသားထားတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးကို ဖတ္မိထဲက ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာကို စိတ္၀င္စားခဲ့တရ္... ရင္းႏွီးခ်င္ခဲ့တရ္... ကို္ယ္လည္း ေရးမရ္ ဆိုတဲ့ စိတ္၀င္ခဲ့ပါတရ္... ဒီလိုနဲ႕ ဂ်ာနယ္မွာ ပါတဲ့ မမျမလႊာရဲ႕ လင့္ကိုသြားေရာက္ လည္ပတ္ခဲ့ပါတရ္... စီပံုးထဲမွာ လာေအာ္ထားတဲ့ သူေတြဆီကို သြားေရာက္လည္ပတ္ရင္း ဘေလာ့ဂ္ေလးနဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္စျပဳ လာပါတရ္... အမွန္တိုင္း ၀န္ခံရရင္ လူငယ္ေတြ ဘေလာ့ဂ္ကို ဒီလုိေတြေရးေနၾကတရ္... ကိုယ္ဖန္တီးခ်င္တဲ့ အရာေတြ... ကိုယ္ခ်ျပခ်င္တဲ့အရာေတြ... စိတ္ကူးရင္ ခံစားခ်က္ေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရးသားႏိုင္တဲ့ ဒီလိုဘေလာ့ဂ္မ်ိဳးရွိတရ္ဆိုတာ မသိရိုးအမွန္ပါ...


ဒီလိုနဲ႕ မီးေလးရဲ႕ ေမးလ္အေကာင့္ကေန ဘေလာ့ဂ္ေလးတစ္ခုဖန္တီးလိုက္တရ္ဆိုပါေတာ့... အဲမွာ စေတြ႔ တာပဲ... အခက္အခဲကို ေျပာတာပါ... မီးေလးလုပ္မရ္ဆိုေတာ့လည္း ျမန္မာလို ဘယ္လိုေရးရမရ္ဆိုတာ မသိခဲ့ဘူး... ဒီေတာ့ ကိုယ္ကလည္း ခုမွစလုပ္တာဆိုေတာ့ အကူအညီမေတာင္းရဲခဲ့ဘူးဆိုပါေတာ့... ဘယ္သူ႕ အကူအညီေတာင္းရမွန္း မသိတာလဲပါတရ္... ျမန္မာစာကို Word ထဲမွာ ရိုက္ၿပီးတင္ၾကည့္တရ္... ဒါေပမယ့္ ေလးေထာင့္တုံးေတြပဲ ေပၚတရ္... ဒါနဲ႕ လြဲေနၿပီဆိုတာ သိတရ္ ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္းလဲ မသိဘူး... ေနာက္စီပံုးကို သူမ်ားလိုလုပ္ခ်င္တရ္... ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္းလဲ မသိဘူး... ဒါနဲ႕ မမျမလႊာဆီကို သြားၿပီး စီပံုးေအာက္က Get a Cboxကေန သြားၾကည့္တရ္... Account ဖြင့္တရ္... ရသြားေပမဲ့ ဘယ္လိုထည့္ရမွန္းမသိဘူး... ဒါနဲ႕ စမ္းၾကည့္ တရ္ ၾကည့္ရင္းနဲ႕ ရသြားတရ္ဆိုပါေတာ့... ရၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ စီနီယာေတြကို လာၾကည့္ဖို႕ ဖိတ္ခဲ့တရ္... မီးေလး ဘေလာ့ဂ္အတြက္ အမွတ္တရေလးအျဖစ္ ကူညီခဲ့တာကေတာ့ ကိုလီယိုဂ်က္ပဲျဖစ္ပါတရ္... သူက မီးေလးကို ျမန္မာေဖာင့္ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာျပတရ္... လင့္ေတြေပးတရ္... လိုအပ္တာ သိခ်င္တာေတြ ေမးဖို႕ အီးေမးလ္ေပးခဲ့တရ္... ဒီလုိနဲ႕ ျမန္မာစာ အဆင္ေျပစျပဳလာတရ္ဆိုပါေတာ့... ဒါေပမဲ့ စာဖတ္သူေတြ အေနနဲ႕ ျမန္မာစာ ဖတ္မရတဲ့ ျပႆနာ ခဏခဏႀကံဳေနရဆဲပါပဲ... မလုပ္တတ္ေတာ့ အခက္အခဲ အမ်ားႀကီးနဲ႕ ႀကံဳခဲ့ရပါတရ္... ဒါေပမဲ့ စိတ္မပ်က္ခဲ့ပါဘူး... စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႕ မီးေလးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေလးကို တျဖည္းျဖည္း ျပင္ယူခဲ့ပါတရ္...

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကိုရန္ေအာင္က ဘေလာ့ဂ္အတြက္ အကူအညီေပးေနတရ္လို႕ တျခား ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုမွာ ေတြ႕လိုက္ရပါတရ္... ဒါနဲ႕ ကိုရန္ဆီကလည္း ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေလးေတြ ရွာပီး ျပင္ၾကည့္ခဲ့ပါတရ္... တျခား ဘေလာ့ဂ္ေတြ သြားလည္ရင္းနဲ႕လည္း ကိုယ္လိုခ်င္တာေလးေတြရွိရင္ လင့္ေတြယူၿပီး ျပင္ခဲ့ရပါတရ္... မီးေလး အတြက္ သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာေတြက အမ်ားႀကီးဆိုပါေတာ့... ဒီလိုနဲ႕ Why do we blog? Seminar လုပ္မရ္ဆိုၿပီး အစည္းအေ၀းလုပ္ၾကတရ္... ျပင္ဆင္ၾကတရ္... မီးေလးလည္း seminar တက္ခ်င္ေပမဲ့ တက္ဖို႕ အခြင့္အေရး၊ အခ်ိန္မရခဲ့တာေတြေၾကာင့္ မတက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး... စိတ္ကေတာ့ တအား တက္ခ်င္ခဲ့တရ္... ဒါနဲ႕ပဲ တက္တဲ့သူေတြတင္တဲ့ ပို႕စ္၊ ဓာတ္ပံုေတြကိုၾကည့္ၿပီး အားက်ခဲ့ရတရ္ဆိုပါေတာ့... ေနာက္ပိုင္းဘာစျဖစ္လဲ ဆိုေတာ့... seminar နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မႏၱေလးဘေလာ့ဂ္ဂါ၊ ရန္ကုန္ဘေလာ့ဂ္ဂါဆိုၿပီး ျဖစ္ၾကျပန္ေရာ... မီးေလး အဲဒီ့အထိ ရန္ကုန္ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြနဲ႕မရင္းႏွီးခဲ့ေသးပါ... ခြဲျခားျခင္းမဟုတ္ပါ... မမျမလႊာက မႏၱေလးက ဆိုေတာ့ သူမဘေလာ့ဂ္ကို လာတဲ့သူေတြ အမ်ားစုက အဲနယ္က ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ မီးေလးသြားလည္တဲ့ သူေတြမွာ ရန္ကုန္ကေရးတဲ့သူေတြနဲ႕ မသိခဲ့ပါဘူး... ရန္ကုန္မွာေနတဲ့သူေတြက သိပ္မေရးၾကဘူးလို႕ ထင္ေနခဲ့တာ... မႏၱေလးဘေလာ့ဂ္ဂါ၊ ရန္ကုန္ဘေလာ့ဂ္ဂါဆိုၿပီး ျပႆနာျဖစ္ၾကေတာ့မွာ ရန္ကုန္မွာ seminar လုပ္မွန္းသိခဲ့ရတရ္၊ လင့္ရခဲ့တရ္၊ ဒီလိုနဲ႕ ရန္ကုန္က စာေရးသူ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြနဲ႕ ရင္းႏွီးခဲ့တရ္ဆိုပါေတာ့... မီးေလးက ဘယ္ကဘေလာ့ဂ္ဂါဆိုတာမ်ိဳး ခြဲျခားတာ မဟုတ္ပါဘူး... ဘယ္ကဘေလာ့ဂ္ဂါျဖစ္ျဖစ္ အားလံုး ဒီဘေလာ့ဂ္ကိုပဲ ေရးၾကသူမို႕ ဘေလာ့ဂ္ဂါကို ဘေလာ့ဂ္ဂါလို႕ပဲ ျမင္ပါတရ္...

မီးေလးရဲ႕ အခ်ိန္ေတြအကုန္လံုးကို ဘေလာ့ဂ္ေလးက သိမ္းပိုက္သြားခဲ့ပါတရ္... တေလာကေတာင္ ေရာဂါပိုး စစ္ၾကည့္ၾကေသးတရ္ေလ... တဦးနဲ႕တဦး မျမင္မေတြဖူးၾကေပမဲ့ အခ်င္းခ်င္း ၀ိုင္း၀န္းကူညီတတ္တဲ့ ခ်စ္စရာ စိတ္ထားေလးေတြက ေႏြးေထြးမႈကို ကိုယ္တိုင္ခံစားခဲ့ရလို႕ ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးကို မီးေလး ဒီတသက္ခြဲႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါ... အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ မေရးျဖစ္ေတာ့သည္ပဲျဖစ္ေစ၊ ဘေလာ့ဂ္ေလးကို ဖ်က္လိုက္ ရသည္ျဖစ္ေစ၊ မီးေလးဘ၀အတြက္ ဒီအခ်ိန္ေတြဟာ တသက္လံုးအတြက္ အမွတ္ရစရာေလးေတြ ျဖစ္ေနမွာေတာ့ အမွန္ပါပဲ... မီးေလး ဘေလာ့ဂ္ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ အဖက္ဖက္က ၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကေသာ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ား၊ မီးေလးဒီပုိ႕စ္မွာ နံမည္မပါေသာ္လည္း ကူညီပံ့ပိုးေပးခဲ့ၾကေသာ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ား(နံမည္ေရးရင္ ရွည္ေနမည္ဆိုး၍)၊ မီးေလးကို အၿမဲေထာက္ခံအားေပးေနတဲ့ ခ်စ္ရတဲ့သူ၊ အေရးႀကီးဆံုးနဲ႕ ေက်းဇူးအတင္ဆံုးကေတာ့ မီးေလးရဲ႕ဆရာ(တနည္းအားျဖင့္ ေဘာ့စ္)ကို အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း၊ အခ်ိန္ျပည့္ဘေလာ့ဂ္ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ေနေပမဲ့လည္း ဘာမွ်မေျပာဘဲ လက္ခံေပးခဲ့တဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါတရ္...

သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာ အားလံုးႏွင့္တကြ ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူအားလံုးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္လ်က္ ဒီပို႕စ္နဲ႕ ဂါရ၀ျပဳလိုက္ပါတရ္...

ပ်ားရည္ဆမ္းခရီးသြားခ်င္လား...

ဟန္းနီးမြန္း ထြက္ရင္သတိထားေနာ္...