ပညာရွိဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္

မေန႔က ပို႕စ္ရာျပည့္ေကၽြးဖို႕ တေယာက္တည္းျပင္ဆင္၊ ၿပီးေတာ့ ဧည့္ခံရတာနဲ႕ အားလံုးလဲၿပီးေရာ ေမာေမာနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ မိုးေတာင္လင္းေနၿပီပဲ...

ဒီပို႕စ္ေလးက မီးေလး ဘာသာျပန္သင္တန္းတက္တုန္းက ဘာသာျပန္ရတဲ့ စာပိုဒ္ေလးပါ။ အမွတ္တရအေနနဲ႕ ျပန္လည္ေရးသားေဖာ္ျပျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကဲ... စၿပီေနာ္

မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္မွာ ကိုးကြယ္ေတာ္မူတဲ့ ဆရာေတာ္တပါးရွိေလသည္။ ထိုဆရာေတာ္သည္ စကားအရာ ၌ လိမၼာပါးနပ္ၿပီး တရားေဟာလည္းေကာင္းေလသည္။ ထိုဆရာေတာ္မွာ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုေခတ္က ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အျပင္ ထိုနည္းတူဆရာေတာ္တပါးလည္းရွိေလရာ ထိုဆရာေတာ္မွာ ထြဋ္ေခါင္ ဆရာေတာ္ျဖစ္ေလသည္။ ထိုဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးတို႔သည္ စကားပရိယာယ္ၾကြယ္၀ၾကသျဖင့္ တပါးႏွင့္တပါး စကားနာထိုးတက္ၾကေလသည္။


တေန႔သ၌ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ သီတင္းသံုးရာ ေက်ာင္းေပၚသို႕ ဖြတ္ႀကီးတေကာင္တက္လာေလသည္။ ဒါနဲ႕ ကပၸိယႀကီးကို ဤသို႕လွမ္းေခၚေသာအခါ
ဗန္းေမာ္ ။ ေက်ာင္းေပၚကို ဖြတ္ႀကီးတေကာင္တက္လာလို႕ မသတ္ၾကနဲ႕ေနာ္ မီးဖိုထဲမွာ ဟင္းခတ္အေမႊး အႀကိဳင္အကုန္ရွိတယ္။ မသတ္ၾကနဲ႕ေနာ္ မီးဖိုထဲမွာ ဟင္းခတ္အေမႊး အႀကိဳင္အကုန္ရွိတယ္။ မသတ္ၾကနဲ႕ေနာ္ မီးဖိုထဲမွာ ဟင္းခတ္အေမႊး အႀကိဳင္အကုန္ရွိတယ္။
ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ အေၾကာင္းကို သိၿပီးသားျဖစ္ေသာ ကပၸိယႀကီးက ဖြတ္ႀကီးကိုသတ္ၿပီး ဆြမ္းစားေဆာင္ တြင္ သြားခ်က္ေလသည္။ ဖြတ္သားဟင္း ခ်က္ေနစဥ္မွာပင္ ဆရာေတာ္သည္ ဟင္းနံ႕ရရံုျဖင့္ပင္ စားခ်င္ေန ေလသည္။ ဖြတ္သားဟင္းက်က္တာႏွင့္ ဆြမး္စားခ်ိန္ေတာင္ မေစာင့္ႏိုင္ဘဲ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေလသည္။

ထိုအျခင္းအရာကို သိသူမွာကား ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္ျဖစ္ေလသည္။
ထြဋ္ေခါင္ ။ ဆရာေတာ္တို႕မ်ား ဖြတ္သားဟင္း ႀကိဳက္သလားဆို ဆြမ္းဘုဥ္းခ်ိန္ေတာင္ မေစာင့္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳက္တာပဲကိုး
ဟု ေျပာလိုက္ေသာအခါ
ဗန္းေမာ္ ။ တို႕မ်ားက လတ္ဆတ္တဲ့ ဖြတ္သားဟင္းကိုပဲ ႀကိဳက္တာ သူမ်ားလို သီလရွင္သားေတာ့ မႀကိဳက္ေပါင္
ဟု ေခ်ပေျပာဆိုလိုက္ေလသည္။

(ထိုစဥ္အခါက ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္သည္ သီလရွင္စာသင္တို္က္ဖြင့္ထားေလသည္။)