တစ္ႏွစ္ျပည့္ၿပီ...

မီးေလးဘေလာ့ဂ္ ဘာလိုလိုနဲ႕ Aug 21က တစ္ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ...
မီးေလးဆီကုိ လာလည္က်တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါ အကို၊ အမ၊ ညီေလး၊ ညီမေလးမ်ား အားလံုးနဲ႕ သည္းခံၿပီး လာဖတ္ေပးၾကတဲ့ စာဖတ္သူမ်ားအားလံုးကို ဦးစြာပထမ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာၾကားလိုပါတယ္...
ဒီဘေလာ့ဂ္ေလး ဖန္တီးခဲ့စဥ္က မအားတဲ့ၾကားက အစစအရာရာ ကူညီပံ့ပိုးေပးတဲ့ မီးေလးရဲ႕ ခ်စ္သူ...
ဒီၾကားထဲမွာ မအားေတာ့လို႕ ဘေလာ့ဂ္ကို သိပ္မသြားျဖစ္၊ ပို႕စ္ေတြလည္း သိပ္မေရးျဖစ္ ျဖစ္ခဲ့ခ်ိန္မွာ မီးေလးက ဘေလာ့ဂ္ေလးကို ဖ်က္ဖို႕စဥ္းစားေနခဲ့စဥ္ သူရဲ႕ အားေပးကူညီမႈေၾကာင့္ ဒီေန႕ အထိ ဘေလာ့ဂ္သက္တမ္း ရွိလာခဲ့တာပါ...
ဒါေၾကာင့္ မီးေလးရဲ႕ခ်စ္သူကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...

ဘေလာ့ဂ္စေရးစဥ္အခါက ျမန္မာစာေဖာင့္မေရးတတ္လို႕ မေတာက္တေခါက္ အဂၤလိပ္လိုနဲ႕ စတင္ေရးခဲ့ခ်ိန္မွာ ျမန္မာစာေဖာင့္ေရးနည္းႏွင့္တကြ လိုအပ္ခ်က္မ်ားအား လမ္းညႊန္ေျပာျပေပးတဲ့ zeRoTraSh ကိုလည္း ေက်းဇူး အထူးတင္ရွိပါေၾကာင္း...
ကိုရန္ေအာင္၊ ကိုေမာင္လွတို႕ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေတြကေန ဘေလာ့ဂ္ေရးနည္းေတြ သိမွတ္ခဲ့ရ လို႕လည္း ဒီေန႕ဒီလိုျဖစ္လာရတာပါ...
ပညာေတြျဖန္႕ေ၀ေပးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္မ်ားအားလံုးလည္း အားလံုးထက္သာတဲ့ ပညာရွင္ႀကီးေတြ ျဖစ္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္...
ဘေလာ့ဂ္ေလး အဆင္ေျပေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ျဖစ္ေအာင္ ၀ိုင္း၀န္ပံ့ပိုးေပးၾကေသာ ဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ား အားလံုးႏွင့္တကြ က်န္ရွိေနေသးေသာ ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူအားလံုးကို ေက်းဇူးအထူးတင္ ရွိပါေၾကာင္း...
ေနာက္မ်ားလည္း ဆက္လက္အားေပးၾကပါဦး...
ဆက္၍ႀကိဳးစားပါဦးမည္....

HIV/AIDS ေ၀ဒနာရွင္မ်ားအား ၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကပါစို႕...

ခုတေလာ မီးေလးစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာ တခုရိွတယ္။ မီးေလးတို႕ ေကာင္ဆယ္လင္းလုပ္တယ္ဆိုတာ ေဆးကုတယ္လို႕ အခ်ိဳ႕က ထင္ၾကတယ္။ မီးေလးတို႕ ေဆးကုတာမဟုတ္ပါဘူး စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့ ေရာဂါေ၀ဒနာရွင္ေတြကို ႏွစ္သိမ့္ေဆြးေႏြး အၾကံေပးတာပါ။ ခုဆို HIV/AIDS ေရာဂါပိုး ေသြးစစ္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ ႏွစ္သိမ့္ေဆြးေႏြးခံယူၿပီးမွ ေသြးစစ္ၾကဖို႕ ပညာေပးဇာတ္လမ္းတြဲေတြ ေန႕တိုင္းလိုလို ျမန္မာ့အသံ/ ျမ၀တီကေန ထုတ္လႊင့္ျပသေနပါတယ္။ ဒါကလည္း အေရးၾကီးဆံုးအပိုင္းမွာ ပါပါတယ္။ ေရာဂါပိုးရွိ/ မရွိ သိဖို႕ပဲ အေရးၾကီးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရာဂါပိုးရွိလာၿပီဆိုရင္ေရာ ဘာလုပ္ၾကမလဲ? ဘာလုပ္သင့္သလဲဆိုတာ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပညာေတြတတ္တတ္ Control လုပ္ႏိုင္ဖို႕ အင္မတန္ရွားပါတယ္။ Counselling လုပ္တာ အပိုအလုပ္လို႕ အခ်ိဳ႕က ထင္ေနၾကတယ္။
မီးေလးတို႕ အပိုမလုပ္ပါဘူး အလုပ္ကို အလုပ္နဲ႕ပဲ သက္ေသျပပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႕လာေဆြးေႏြးတဲ့ Clientက Counselling Roomက ထြက္သြားတာနဲ႕ ကုိယ့္ကိုယ္ကို Confident ရွိလာရမယ္။ သူ႕အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွိလာရမယ္။ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ဆိုတာ Clientကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္လာရပါတယ္။ Clientကို ၾကည့္လို႕ ဒီလုိပံုစံျဖစ္မေနဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဒီCouncellor က Councelling မႏိုင္တာလား။ Client က Crisis ရေနတာလား မွန္မွန္ကန္ကန္ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ရပါမယ္။ ပံုမွန္အေနအထားဆိုတာက စိတ္မမွန္တာကို ေျပာတာပါ။ Crisis ရေနတဲ့ Client တဦးကို Councellor က အတင္း Councelling ၀င္လို႕မရပါဘူး။ Councellor တဦးက Client မ်က္ႏွာကို ဖတ္တတ္ရပါမယ္။ Councellor တဦးမွာ ရွိသင့္ရွိအပ္တဲ့ အခ်က္မ်ားနဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားမွာ အားလံုးပါပါတယ္။ ေနာက္တခုက Concellorနဲ႕ Clientပဲ အေပးအယူမွ်ေနလို႕ မျဖစ္ပါဘူး။ Client နဲ႔ မိသားစုလည္း အေပးအယူမွ်ဖို႕ လိုပါတယ္။ Client တဦးက Councellorဆီ အားကိုးၿပီး အၿမဲ လာေနုၿပီဆို ဒါCouncelling မပီျပင္တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ့ကို ၀ိုင္းပစ္ပယ္ထားၾကတယ္ ဆရာမရယ္။ ဆရာမတို႕က ကၽြန္ေတာ္ေျပာသမွ်လည္း နားေထာင္ေပးတယ္ ဆရာမဆီလာရင္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္သက္သာရာရၿပီလို႕ဆိုလာရင္ Councellor ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ သတ္ေသဖို႕ေကာင္းေတာ့တယ္။
Crisis Counseling, Problem-solving Counseling, Decision-making Counseling, Family Counseling ဆိုၿပီး တို Counselling အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ Family Counselingပါၿပီးသားပါ မိသားစုေတြကို Counseling လုပ္ေပးဖို႕လိုပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ရွက္လို႕ မလာခ်င္ၾကတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ရွိေနလို႕လည္း ခုလို နိဒါန္းေတြ အရွည္ႀကီးပ်ိဳးေနရတာပါ။ ဇာတ္လမ္းက ခုမွစမွာ ဒါေတာင္ အေတာ္ရွည္ေနၿပီ… ဟီ ဟိ

Client က အသက္၄၀ေက်ာ္ အမ်ိဳးသားတဦးပါ။ သူက ဟိုင္းေ၀းကားေမာင္းပါတယ္။ သူ႕မွာ ေရာဂါပိုးရွိတယ္ ဆိုတာသိတာနဲ႕ သားသမီးေတြက သူနဲ႕အတူ မေနၾကေတာ့ပါဘူး။ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ဆံုးသြားတာ ၆ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီေျပာပါတယ္။ သူက ေရာဂါနည္းနည္းျပင္းထန္ေနလို႕ ေဆးရံုတက္ေနရတဲ့ လူနာတေယာက္ ဒါေပမဲ့ သူ႕သားသမီးေတြက ကုန္က်စရိတ္ေတာ့ ေပးတယ္။ လာၾကည့္ေဖာ္ေတာ့မရဘူး သူ႕ညီကပဲ လာၿပီး ျပဳစုေပးေနရတယ္။ သူ႕သားသမီးေတြက ပညာတတ္ေတြပါ။ တေယာက္က ေက်ာင္းၿပီးၿပီ၊ တေယာက္က ေဆးေက်ာင္းတက္ေနတယ္။ မီးေလးတို႕ Counseling လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဦးက ဒီေရာဂါျဖစ္လာတဲ့အတြက္ကို ခံႏိုင္ရည္လည္းရွိတယ္၊ စိတ္ဓာတ္လညး္မက်ဘူး၊ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာလဲ သိတယ္ ဆရာမ။ ဦးတို႕က ကားသမားေတြဆိုေတာ့ လိင္ကိစၥမေရွာင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဦးရဲ႕ သားနဲ႕သမီးက ေရာဂါပိုးရွိတယ္ဆိုထဲက သူ႕အေဒၚအိမ္မွာပဲ သြားေနၾကေတာ့တယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္ထဲက သူတို႕ကို ဦးမေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ဦးမေသခင္ေတာ့ သူတို႕ေလးေတြကို ျမင္သြားခ်င္ပါတယ္လို႕ ေျပာရင္း သူ႕မ်က္၀န္းထဲက မ်က္ရည္စေတြ ထိုးထြက္လာပါတယ္။ မီးေလးရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ အစတည္းက မ်က္ရည္လြယ္တဲ့သူဆိုေတာ့ ရင္ထဲမွာ ဆို႕တက္လာတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ တီခ်ယ္ Dr.ေအးျမတ္လြင္ ေျပာတဲ့ “Clientရဲ႕Historyေတြက အရမ္းသနားစရာေကာင္းေနတဲ့ အခါ သူတို႕ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာ ကိုယ္ပါနစ္ေမ်ာမေနရဘူး။ ကုိယ္ပါ လိုက္နစ္ေမ်ာေနမယ္ဆိုရင္ Counseling မပီျပင္ဘူး” ဆိုတဲ့စကားကို နားထဲမွာ ျပန္ၾကားေယာင္လာမိတယ္။ စိတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးထိန္းၿပီး ေလာေလာဆယ္ ဦးရဲ႕ က်န္းမာေရးက အေရးႀကီးေၾကာင္း၊ အရင္ဆံုး ေနေကာင္းေအာင္ လုပ္ဖို႕လိုေၾကာင္း အားေပးစကားေျပာၿပီး ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သားနဲ႕သမီးကို ေခၚၿပီး Family Counselingလုပ္ေပးမယ္။ ဦးအေနနဲ႕ ေသခ်ာေျပာျပၿပီး ေခၚလာခဲ့ဖို႕ ေျပာၿပီး ထိုလူနာအခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီ့ဦးမ်က္ႏွာပဲ ျမင္ေနၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ Conselling လုပ္တာ ေတာ္ေတာ္လည္း ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အားနည္းေနေသးတာ စဥ္းစားမိရင္း ယူၾကံဳးမရျဖစ္မိပါတယ္။
တျခားႏိုင္ငံေတြမွာ Counselingကို ေတာ္ေတာ္က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ အသံုးျပဳလာၾကပါၿပီ။ ဒီမွာေတာ့ Counseling လာလုပ္ၿပီဆိုရင္ လူေတြက အထင္ေသးတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႕ ၀ိုင္းၾကည့္ၾကပါတယ္။ ဟိုမွာေလ ေအကိုက္ေနတာ။ အဲေတာ့ ဘယ္သူက လာခ်င္မွာလဲ။ ေရာဂါျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းသာ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒီေရာဂါပိုးရွိတာနဲ႕ လိင္ကိစၥလိုက္စားတယ္ဆိုတာ ပံုေသမရွိပါဘူး။ တျခားအေျခအေနေတြက တဆင့္လည္း ကူးစက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဥပမာ- လိင္ကိစၥလံုး၀ မလိုက္စားဘူး၊ ေဆးလိပ္မေသာက္ဘူး၊ ကြမ္းမစားဘူး ဒါေပမဲ့ ေဆးမွင္ေၾကာင္ေတာ့ ထိုးတယ္။ ထိုးတဲ့အခါမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ မွ်သံုးၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲ တေယာက္က HIVပိုးရွိေနတယ္ဆိုရင္ ေဆးထိုးအပ္ကတဆင့္ ကူးစက္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲလိုကူးစက္ခံရတဲ့ လူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ကိုယ့္မွာ ဒဏ္ရာရွိေနတဲ့အခါ ေရာဂါပိုးရွိသူရဲ႕ ေသြးကို သြားကိုင္မိလို႕ ကူးစက္ခံရတာ။ တခ်ိဳ႕ဆို ရြာေတြ(မဖြ႕ံၿဖိဳးေသးတဲ့ရြာ)မွာ ေဆးထိုးအပ္ကို ျပဳတ္ၿပီး သံုးေနတုန္းပါပဲ။ ထိုမွတဆင့္ ကူးစက္ခံရတာ ရိွပါတယ္။ အဲဒီ Clientက အသက္ ၈၀ေက်ာ္ အဘြားတဦးပါ။
ခုေနာက္ပိုင္းမွာ လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာဂါပိုးရွိသူေတြကို တတတ္တအား ၀ိုင္း၀န္းကူညီေနၾကတာ ေတြ႕ရလို႕ အတိုင္းမသိ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ Counseling Centreေတြမွာ ဒီလူ ဘာလာလုပ္တယ္ဆိုတာ မသိႏိုင္ေအာင္ လူငယ္စင္တာေတြ၊ ေဆးခန္းေတြ၊ ဓာတ္ခြဲခန္းေတြနဲ႕ ေရာထားၾကပါတယ္။ ေရာထားလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ဒီလူ ဒီေနရာကို လာတယ္ဆိုတာေတာ့သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ဘာလာလုပ္တယ္ဆိုတာ အျပင္ပန္းကေန မေ၀ဖန္ၾကေတာ့ဘူး။ ေဆးခန္းလာျပတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ လူငယ္စင္တာလာတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ေလ။ ဒါက ဒီမွာလိုက္လုပ္ေနရတဲ့ အေျခအေနေလ။ မိဘမွာ ဒီေရာဂါရွိလို႕ သားသမီးက ျပစ္ပယ္တယ္ဆိုတာ မလုပ္သင့္ မလုပ္ေကာင္းပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး မိဘက ဘာႀကီးပဲ ျဖစ္ေနပါေစ မိဘက မိဘပါပဲ။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ သားသမီးေတြအတြက္ ေက်းဇူးဆပ္ဖို႕ အခြင့္အေရး ေပၚလာတယ္လို႕ သေဘာထားၿပီး ဂရုစိုက္ျပဳစုေပးသင့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပညာတတ္ေတြေလ မိဘက ဒီအေျခအေနထိေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္လာၿပီးၿပီ။ ပညာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ တတ္ေနပါေစ မသိတတ္ရင္ အဲဒီလူ ဘယ္ေတာ့မွ ႀကီးပြားတိုးတက္မွာ မဟုတ္ဘူး အလကားပဲ။ အတူတူေနရံုနဲ႕ ေရာဂါမကူးစက္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အသိပညာေပးထားၿပီးသားပါ။ သိလားဆိုေတာ့ သိတယ္ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႕မလုပ္ႏိုင္ၾကဘူး။ စာဖတ္သူတို႕ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အဲဒီလိုလူေတြရွိရင္ ၀ိုင္း၀န္းေျဖာင္းဖ်ေပးၾကပါ။ Counselingလုပ္ဖို႕ လိုအပ္ရင္ မီးေလးအီးေမးလ္ကေနတဆင့္ Conseling လုပ္ေပးပါမယ္။ မီးေလးကို အီးေမးလ္နဲ႕ တဆင့္ဆက္သြယ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ meilay1986@gmail.com ကေနတဆင့္ ဆက္သြယ္ႏိုင္ပါတယ္။

အခ်စ္စမ္းၾကမယ္

ဒီပို႕စ္ေလးက ဘေလာ့ဂ္ဂါ ကိုေဇာ္သက္ပို႕တဲ့ ေမးလ္ကေန ကူးယူတင္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္...
ခ်စ္သူေတြၾကား အခ်စ္စမ္းၾကည့္ရေအာင္လား

လက္မထပ္မီ
ေကာင္ေလး။ ။ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ ငါ့ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ေန႔ ေရာက္လာခဲ့ျပီ။
ေကာင္မေလး။ ။ နင္ ေနာင္တရမလား
ေကာင္ေလး။ ။ ဟာ.. တစ္ခါမွ အဲဒီလို မစဥ္းစားမိဘူး။
ေကာင္မေလး။ ။ ငါ့ကို တကယ္ခ်စ္လား
ေကာင္ေလး။ ။ တကယ္ေပါ့။
ေကာင္မေလး။ ။ ငါ့အေပၚ သစၥာေဖာက္မွာလား။
ေကာင္ေလး။ ။ အဲဒီလို တစ္ခါမွ မေတြးထားမိဘူး။
ေကာင္မေလး။ ။ ငါ့ကို တစ္ခါေလာက္ နမ္းပါလား။
ေကာင္ေလး။ ။ အင္း.. တစ္ခါထက္ကို မကဘူး။
ေကာင္မေလး။ ။ ယူျပီးရင္ နင္ငါ့ကို ရိုက္မွာလား။
ေကာင္ေလး။ ။ လံုး၀ မျဖစ္ႏိုင္တာ
ေကာင္မေလး။ ။ ငါ နင့္ကို ယံုရမလား...
လက္ထပ္ျပီးေနာက္
စာကို ေအာက္မွ အထက္သို႔ တစ္ေခါက္ျပန္ဖတ္ပါ။

ကိုယ့္အေပၚ တကယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႕ေတြ႕ၿပီး ၿပံဳးေပ်ာ္ႏိုင္ၾကပါေစ...

စုိေသာလက္ မေျခာက္မီ

သူငယ္ခ်င္းတို႕ေရ
ေရွးအခါက အဘိုးအိုတဦးမွာ သမီးသံုးေယာက္ရွိသတဲ့...
တေန႕မွာေတာ့ အဘိုးအိုဟာ သူ႕ရဲ႕ သမီးေတြကို အိမ္ေထာင္ခ်ထားေပးဖို႕ စီစဥ္သတဲ့...
ဒါေပမယ့္ သမီးေတြက အိမ္ေထာင္မျပဳခ်င္ေသးဘူးဆို ျငင္းၾကသတဲ့...
အဘိုးႀကီးလည္း ဘာလိုလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစားရတာေပါ့...
တေန႕ေတာ့ အဘိုးအိုဟာ ခုလို အႀကံရသြားပါေတာ့တယ္...

အဘိုးအိုက သူ႕သမီးသံုးေယာက္လံုးကို ေရဇလံုသံုးခုနားမွာ တန္းစီၿပီး ရပ္ေနေစလိုက္တယ္...
ၿပီးေတာ့ အားလံုးကို တၿပိဳင္နက္တည္း ေရဇလံုထဲကို လက္ႏွစ္ခိုင္းလိုက္သတဲ့...
ေရဇလံုထဲက လက္ကို ထုတ္ခိုင္းျပန္သတဲ့...
ေရေတြက လက္ကေန စက္လက္က်ေနတာေပါ့...
အဘိုးအိုက ေရႏွစ္ထားတဲ့လက္ အရင္ေျခာက္သြားတဲ့သူကို အိမ္ေထာင္ခ်ေပးမတဲ့ေလ...

အငယ္ဆံုးသမီးေလးက သမီးမယူဘူး၊ သမီးမယူဘူးဆိုၿပီး လက္ခါၿပီးျငင္းသတဲ့...
ကဲ လက္အရင္ေျခာက္သြားတာ ဘယ္သူျဖစ္မလဲ ?
လက္ခါတဲ့ အငယ္ဆံုးသမီးပဲေပါ့ လက္ခါေတာ့ စက္လက္က်ေနတဲ့ လက္ကေရေတြက စင္သြားတယ္ေလ...
ဒီေတာ့ အရင္ဦးဆံုးေျခာက္သြားတဲ့ အငယ္ဆံုးသမီးေလးကို အိမ္ေထာင္ခ်ေပးလိုက္သတဲ့...
သူငယ္ခ်င္းတို႕ကို အိမ္ေထာင္္ျပဳဖို႕တိုက္တြန္းလာရင္ လက္သာခါေပေတာ့...
သားသမီးရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက အတင္းျငင္းေနၿပီဆို သတိသာထားေပေတာ့ ဗ်ိဳ႕...

ေတြးၿပီးမွ ၿပံဳးပါ...
သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုးကို ေလးစားလ်က္

မီးေလးဧပရယ္ခရီးသြားမွတ္တမ္း(ဇာတ္သိမ္း)

ေအာင္ပန္းက အသိအိမ္မွာ တည္းၾကျပီး ထိုအိမ္နားမွာ ရွင္ျပဳအလွဴတခုနဲ႕ ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ရွမ္းအိုးစည္ သံၾကားလို႔ သြားထြက္ၾကည့္ေတာ့ အလွဴ႕ရွင္အိမ္ကို အဖြဲ႕လိုက္ အဖြဲ႕လိုက္ ရွမ္းရိုးရာအက ကၾကၿပီး ဆုေတာင္းေပးကာ အလွဴရွင္မွ ဆုခ်ီးျမွင့္ပါတယ္။ အလွဴရွင္က မေမာမပန္းႏိုင္ဘဲ ရွမ္းလြယ္အိတ္ႀကီးလြယ္ကာ ကတဲ့အဖြဲ႕တိုင္း လိုက္ကျခင္းကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ သူ႕ရဲ႕ပီတိကို ခံစားလို႕ရႏိုင္ပါတယ္။ စာေရးသူတို႕လည္း မနက္ျဖန္ ခရီးဆက္ ရဦးမွာမို႕ ျပန္လာခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။

မနက္၅နာရီ အိပ္ယာထၿပီး အျပင္ထြက္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ခ်မ္းစိမ့္တဲ့ ေလႏုေအးက စီးႀကိဳေနပါေတာ့တယ္။ ရန္ကုန္မွာဆို ေၾကာကြဲေအာင္ ပူေနမွာပဲလို႕လည္း ေတြးမိပါတယ္။ ပင္းတယသြားတဲ့့ လမ္းတေလွ်ာက္ ေအးလို႕ အေႏြးထည္ေတာင္ ၀တ္ထားရပါတယ္။ ကုံလံုဆရာေတာ္ဘုရား ရုပ္ကလာပ္ေတာ္ကိုလည္း ၀င္ေရာက္ ဖူးေမွ်ာ္ၿပီး ပင္းတယလႈိဏ္ဂူုကို သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ ပင္းတယလႈိဏ္ဂူထဲမွ ဘုရားအဆူေပါင္း မ်ားစြာတို႕သည္လည္း လြန္စြာမွ ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းလွပါတယ္။ ေစ်းဆိုင္တန္းမ်ားမွ လက္ဘက္၊ ရွမ္းပဲပုပ္ႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္းမ်ား ေခၚတိုက္ၾကပါတယ္။ စာေရးသူတို႕လည္း ၀င္ေသာက္ရင္း လက္ေဆာင္ေပးဖို႕ ၀ယ္ကာ ျပန္လာၾက ပါတယ္။ ထိုမွတဖန္ ကေလာ ႏွီးဘုရားသို႕လည္း သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ၿပီး၊ ျမင္းမထိလႈိဏ္ဂူသို႕လည္း သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ထို႕ေနာက္ ေအာင္ပန္းသို႕ျပန္လာၿပီး မိတၳီလာကားစီး၍ သာစည္သို႕ ညေန ၄နာရီခြဲမွာ ျပန္လာၾကပါတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္ စာေရးသူလည္း ဘုရားစာ အေတာ္မ်ားမ်ား ရြတ္ဖတ္ပြားမ်ားခဲ့ရပါတယ္။ အေၾကာင္းက လမ္းကလည္းၾကမ္း၊ ပတ္ပတ္လည္ ကလည္း ေတာင္ေတြႀကီး ေျမျပန္႕ဆိုတာ နတၳိ ျမင္ရဖို႕ကို ေ၀းေရာ ကားျဖတ္သြားရင္း ေနာက္ကဖုန္ေတြ အလိပ္လိုက္တက္လာၿပီး အေနာက္ကိုေတာင္ မျမင္ရပါဘူး။ အခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ လမ္းျပင္တာေတြကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ေတာင္ေပၚတက္လိုက္၊ ေတာင္ေအာက္ ဆင္းလိုက္နဲ႕ မ်က္စိတဆံုး ေတာင္ေတြႀကီးပါပဲ။ ကားေပၚပါလာတဲ့ တခ်ိဳ႕ခရီးသည္ေတြကလည္း ဟိုေန႕ကမွ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ကားေပၚက ျပဳတ္က်ၿပီး ဒီနားမွာ ေသထားတာ၊ ရန္ကုန္-ေတာင္ႀကီးကား ဘယ္ရက္က ေခ်ာက္ထဲျပဳတ္ၾကတာနဲ႕ စာေရးသူရဲ႕ မ်က္ႏွာ ဇီးရြက္ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ကားကလည္း ေမာင္းတဲ့ႏႈန္းက ျဖဴးေနတဲ့ လမ္းကို ေမာင္းေနတဲ့အတိုင္းပဲ။ လမ္းကလည္း ဆိုးဆိုေတာ့ စဥး္စားသာၾကည့္ပါေတာ့။ ရထားနဲ႕ သြားတုန္းကေတာ့ ဘာမွန္းေတာင္မသိလိုက္ဘူး။ လမ္းမွာ ေတာမီးေလာင္ေနတာလည္း ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ည၈နာရီေလာက္မွာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တခုမွာ ကားရပ္နားၿပီး ဆက္လက္ ထြက္ခြာလာခဲ့ ၾကပါတယ္။

ေနရာေတာ့ မသိေတာ့ဘူး နားတဲ့ေနရာထိ ေတာင္ေတြ မကုန္ေသးပါဘူး။ ဘုရားငါးဆူေရာက္မွပဲ ေျမျပန္႕ကို ျမင္ရပါတယ္။ ဘုရားငါးဆူၿပီးရင္ပဲ သာစည္ၿမိဳ႕ကို ည ၉နာရီခြဲမွာ ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ေနာက္ေန႕မနက္၈နာရီမွာ ဆိုင္ကယ္နဲ႕ သာစည္မွာရွိတဲ့ ဘုရားသို႕ သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ၿပီး မိတၳီလာသို႕သြားကာ မိတၳီလာကန္ၾကည့္ၿပီး ျပန္လာၾကပါတယ္။ ေနာက္ေန႕ တရက္နားၿပီး ၂၇ရက္ေန႕ မနက္ ၇နာရီ ၄၅ရထားနဲ႕ ရန္ကုန္သို႕ ျပန္လာၾက ပါတယ္။
ျဖဴးၿမိဳ႕အလြန္ဘူတာမွာ ရထားပ်က္ပါတယ္။ ပ်က္တဲ့အတြဲကို ၄င္းဘူတာမွာပဲ ခ်န္ထားခဲ့ဖို႕ စီစဥ္ၾကပါတယ္။ ပ်က္သြားတဲ့အတြဲက စားေသာက္ခန္းတြဲပါ။ ခရီးသည္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ပ်က္မွာေပါ့ မတရားယူတာကိုး ေရသန္႕တဗူး ၄၀၀ဆိုၿပီး ၅၀၀တန္ေပးရင္ ေနာက္မွယူဆို ျပန္မအမ္းေတာ့ဘူး မင္းတို႕ေကာင္ေတြ က်န္ခဲ့တာေအးေရာလို႕ မေက်မနပ္ေျပာၾကပါတယ္။ ထိုဘူတာမွာ ၄၅မိနစ္ေလာက္ၾကာၿပီး ဆက္လက္ထြက္ခြာ လာပါတယ္။ စာေရးသူတို႕ပဲ ကံဆိုးတာလား မသိပါဘူး။ ပဲခူးဘူတာ ၀င္ကာနီးမွာ တခါထပ္ပ်က္ပါတယ္။ အိမ္ေတြလည္းမရွိ မီးေရာင္ကလည္း ကားသြားမွသာ ျမင္ရတာ။ ေမွာင္ေမွာင္ႀကီးထဲ ေဘးတဖက္ တခ်က္ကလညး္ ျမက္ခင္းေတြခ်ည္း ေအာက္လည္းမဆင္းရဲ နာရီ၀က္ေလာက္ ၾကာၿပီးေတာ့ ျပန္ေကာင္း သြားပါတယ္။ ပံုမွန္ဆို ည၈နာရီ ရန္ကုန္ဘူတာ ၀င္ရမည့္အစား ည ၁၀နာရီမွ ရန္ကုန္ဘူတာကို ေရာက္ပါတယ္။ စာေရးသူရဲ႕ ဧပရယ္လ္လ ခရီးသြားမွတ္တမ္းလည္း ဒီမွာတင္ နိဂံုးခ်ဴပ္လိုက္ပါတယ္။

မီးေလးဧပရယ္ခရီးသြားမွတ္တမ္း-၆

ညေန ၁နာရီခြဲေလာက္မွာ ရထားႀကီးဟာ ဘ၀သံသရာ တံတားႀကီးကို ျဖတ္သန္းေရာက္ရွိလို႕ လာခဲ့ပါတယ္။ တံတားႀကီးကို စတင္ျဖတ္မယ့္ေနရာကေန တံတားႀကီးအရွည္ကို လွမ္းၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ေၾကာက္စရာေကာင္း ပါတယ္။ ေတာင္ေပၚကေန ေတာင္ေအာက္ကို ဆင္းဖို႕ ေဆာက္ထားတဲ့တံတားႀကီးကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ဆင္းလာလိုက္တာ အေပၚျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တံတားႀကီးဟာ ကိုယ့္ရဲ႕အေပၚမွာလည္းရွိေနတယ္ ေအာက္မွာလည္း ရွိေနျပန္ပါတယ္။ ဒီတံတားႀကီးကို တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာေတြကို ေလးစားဂုဏ္ယူ မိပါတယ္။ တံတားကိုသာ ရထားျဖတ္လာေပမယ့္ ေျမျပန္႕မွာ သြားေနတဲ့ အတိုင္းပါပဲ ဘာမွမသိသာပါဘူး။
ညေန၂နာရီခြဲေလာက္မွာ ေရႊေညာင္ကို ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဟိုတယ္မွာ ေရမိုးခ်ိဳး အနားယူၾကၿပီး အိပ္ယာ၀င္ခဲ့ ၾကပါတယ္။ မနက္ ၇နာရီမွာ ကားငွားၿပီး ေညာင္ေရႊကို ခရီးဆက္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ေညာင္ေရႊမွာ တခါသံုး ကင္မရာ ၀ယ္လို႕ရမဲ့ ေနရာေမးၿပီး လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းဆိုင္ကို သြား၀ယ္ေတာ့ ဖလင္နဲ႕ရိုက္တာေတြပဲရွိတယ္။ ခရီးစဥ္က ရွိေသးေတာ့ ၁ေသာင္းခြဲတန္ ကင္မရာနဲ႕ ဖလင္လိပ္၀ယ္ၿပီး သမၺာန္ဆိပ္ကို လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ထိုမွထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေရေပၚမွာေဆာက္ထားတဲ့ ေျခတန္ရွည္အိမ္ေလးေတြ၊ သမၺာန္ေတြနဲ႕ ေစ်းေရာင္းတာ ေတြ႕ၾကရၿပီး သမၺာန္အခ်င္းခ်င္း ေရလွမ္းပက္ၿပီး စေနာက္ေနၾကပါတယ္။ ေရေပၚမွာ အပင္ေတြစိုက္ထားတာကို ထူးျခားစြာေတြ႕ရၿပီး အမ်ိဳးသမီးေတြ ေျခေထာက္နဲ႕ ေလွေလွာ္ေနတာေတြကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ၾကရပါတယ္။ ေနာက္အထူးျခားဆံုး တခုကေတာ့ အင္းထဲေရာက္တာနဲ႕ ၀ါေနတဲ့ေရေတြဟာ ေရေမွာ္ေတြျမင္ရတဲ့အထိ ေရၾကည္ေနတာကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ေရ၀ါတျခမ္း ေရၾကည္တျခမ္း ကန္႕ထားသလိုပါပဲ။ စာေရးသူတို႕ ျမင္ဘူးတာက ဆည္ေတြသာ ေရတံခါးေက်ာ္ လိုက္တာနဲ႕ ေနာက္ေနတဲ့ေရေတြဟာ ၾကည္လာတာကိုပဲ ေတြ႕ဖူးတာပါ။ ခုဟာက သဘာ၀ျဖစ္လာတာ အရမ္းကို အ့ံၾသဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အင္းအလွကို ကိုယ္တိုင္ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။
ေန႕လည္၂နာရီခြဲမွာေတာ့ အင္းေလးမွ ျပန္လာၿပီး ေညာင္ေရႊမွတဆင့္ ေတာင္ႀကီးကို ဆက္တက္လာခဲ့ ၾကပါတယ္။ စာေရးသူက ေတာင္ႀကီးကို ေရာက္ဖူးခ်င္တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ ခုလိုလာရတဲ့အတြက္လည္း အရမ္းကို ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ မိပါတယ္။ ေတာင္ႀကီးကို ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ တည္းဖို႕စီစဥ္ၿပီး လက္ထဲမွာလည္း ပိုက္ဆံသိပ္မက်န္ေတာ့လို႕ ဘဏ္ကို ၃နာရီခြဲအမွီ ေျပးခဲ့ရပါေသးတယ္။ ဘဏ္က ျပန္လာၿပီး ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ မိုးေတြ သည္းထန္စြာ ရြာသြန္းပါေတာ့တယ္။ အျပင္မသြားၾကေတာ့ဘဲ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အနားယူၾကပါတယ္။ မိုးတိတ္သြားတယ္ဆိုရင္ပဲ ခုနစ္ေရာင္စဥ္သက္တန္႕က ေတာင္ေတြၾကားမွာ လွပခန္႕ညားစြာ ထိုးထြက္လို႔ေနပါတယ္။ ေတာင္ေတြၾကားက သက္တန္႕က ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕အလွကို ပို၍ခန္႕ညားထည္၀ါေစပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္ကယ္အခ်ိဳ႕ရဲ႕ ဒီဇိုင္းေတြကလည္း အရမ္းကို ႏွစ္ႀကိဳက္မိပါတယ္။ စာေရးသူက ဆိုင္ကယ္စီးရတာကို အရမ္းသေဘာၾကပါတယ္။ ဒီဇိုင္းဆန္းဆန္းေလးေတြကလည္း စာေရးသူရဲ႕စိတ္ကို ဖမ္းစားထားပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္စီးျခင္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ ပိုရွိတယ္လို႕လည္း ထင္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာ ဆိုင္ကယ္မွမစီးရတာေနာ္ေလ… ၆နာရီေလာက္ မိုးတိတ္သြားေတာ့ ညစာစားဖို႕ ထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ညစာစားၾကၿပီး ေစ်းဆိုင္ေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကပါတယ္။
ေနာက္ေန႕မနက္၇နာရီမွာေတာ့ လိုက္ပို႕ေပးမဲ့ ေတာင္ႀကီးသူ/သား ၃ေယာက္လာေခၚပါတယ္။ ေတာင္ႀကီးမွာရွိတဲ့ ဘုရားအစံုကို လိုက္ပို႕ေပးပါတယ္။ ေတာင္ေပၚမွာၾကည့္တဲ့ ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႕ရဲ႕ အိမ္ေတြ၊ အေဆာက္အဦေတြဟာ ေလွကားထစ္ပံုစံ အထပ္လိုက္ရွိၾကပါတယ္။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ဟာ သူေဌးၿမိဳ႕မွန္း ေျပာစရာမလို အိမ္ေတြကို ၾကည့္လိုက္တာနဲ႕ သိနိုင္ပါတယ္။ ဘုရားေတြဖူးၿပီးေတာ့ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ပန္းျခံနဲ႕ တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္ကို သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္မွာ တိရစာၦန္ေတြအမ်ားႀကီးေတာ့ မရွိပါဘူး။ ရာသီဥတု အေျပာင္းအလဲေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေသကုန္ၾကတယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ စာေရးသူတို႕ သြားတုန္းကေတာ့ ၀က္၀ံတေကာင္ ေနမေကာင္းေနလို႕ အနားေတာင္ ေပးမသြားပါဘူး။ ယုန္ေလးေတြေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။ အဲကမွ ဆက္သြားလိုက္ရင္ ႀကိဳးတံတားကို ေရာက္ပါတယ္။ ႀကိဳးတံတားက အေတာ္ေလးျမင့္ပါတယ္။ ႀကိဳးတံတားေပၚကေန ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္ ကားလမ္းမကို လွမ္းျမင္ရသလို ရႈခင္းေတြကလည္း အင္မတန္မွလွပပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ လူဦးေရထူထပ္ၿပီး ေလေကာင္းေလသန္႕ရဖို႕ဆိုတာ မလြယ္လွပါဘူး။ ခုလိုေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ရဲ႕ သဘာ၀ရႈခင္းေတြကို ၾကည့္ရင္း ေလေကာင္းေလသန္႕ရႈ ရတာလည္း အရမ္းကို စိတ္ခ်မ္းသာလွပါတယ္။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ စာေရးသူ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ကေတာင္ မျပန္ခ်င္ပါဘူး။ လိုက္ပို႕ေပးတဲ့ ေတာင္ႀကီးသူေတြက မီးပံုးပ်ံလႊတ္ပြဲမွာ အရမ္းကို စည္တဲ့အေၾကာင္း၊ လာလည္ၾကဖို႕ ဖိတ္ေခၚေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ စာေရးသူတို႕လည္း ျပန္ဖို႕အခ်ိန္ နီးကပ္ၿပီမို႕ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာရင္း ေအာင္ပန္းကို ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။